Friends or Lovers?

Part 17 | Spieprzyłeś to, Hemmings...

Lilly P.O.V.

- Nie, No to jest nie fair! Przecież nie tylko my byliśmy na tej imprezie i nie jesteśmy za wszystko odpowiedzialni!- "mówiłam" wściekła i szorowałam podłogę.

Naciskała taką siłą na mopa, że jego kij wyginał się w różne strony.

- Lilly, zaraz zmiażdżysz ten kij! Postaw się na miejscu tego mopa! Jakaś laska go ściska, maca i szoruje...- zaciął się Calum, a ja patrzyłam na niego jak na debila.- Chociaż mi by to sprawiało przyjemność, więc rób tak dalej.- puścił mi oczko, od razu wychwyciłam ten podtekst seksualny, ale nie zamierzałam tego komentować. Przewróciłam oczami i powróciłam do mojego, poprzedniego zajęcia, czyli narzekania i krzyczenia...

- Ja serio nie rozumiem czemu wy wszyscy macie jakąś zrąbaną psychikę...- westchnęłam.
- Jak to mówią: Tylko dziwni są coś warci, czy jakoś tak?- powiedział niewiele myśląc chłopak.
- Dobra, dobra... Ale czemu tylko my mamy szorować podłogę?!- prawie krzyknęłam z nadmiaru negatywnych emocji.
- No, a wolałabyś zwiedzać jakieś głupie muzeum? Jeżeli szybko skończymy prace, będziemy mieli dużo czasu wolnego. Te lamusy wracają z tej wycieczki dopiero wieczorem.- powiedział, aby mnie uspokoić.
- W sumie masz racje, ale to nie zmienia faktu, że to nie fair! Nawet co do Luke'a, który ma "najgorszą" prace! Powinien czyścić kible czy coś, przecież to on to wymyślił!
- Ja bym tam wolał grabić liście i wylizywać kible z gówna niż słuchać twojego gadania.- powiedział, a gdy ja spojrzałam na niego groźnym wzrokiem ten posłał mi całuska w powietrzu.

Wzięłam mokrą ścierkę, rzuciłam nią prosto w jego twarz i wystawiłam w jego stronę język. Bingo, Calum ma brudną ścierkę na mordzie! Jaki piękny widok!

- Suka!- powiedział i także wystawił w moją stronę język
- Debil!- odpyskowałam.
- Może i debil, ale jaki przystojny...- rozmarzył się Calum.
- Szoruj, księżniczko, szoruj...- westchnęłam i oboje wróciliśmy do pracy.

Po piętnastu minutach rzetelnej pracy podłoga w pomieszczeniu, gdzie wcześniej była impreza lśniła. Byłam z nas dumna. Odłożyliśmy nasze "narzędzia" do schowka tutejszego... woźnego? W sumie nie ważne...

- Wreszcie koniec!- wrzasnął Calum wymachując rękami do góry jak opętany. Wyglądało to na serio komicznie!
- No to co? Idziemy do domu i co dalej?- zapytałam, bo jest dopiero jedenasta godzina.
- Możemy pooglądać jakieś filmy, nie wiem coś się wymyśli...- posłał mi uroczy uśmiech i skierowaliśmy się do wyjścia.

Cały czas idąc zaczęliśmy rozmawiać, na niebie zauważyłam typowo burzowe chmury. Lada moment zacznie padać. Biedny Luke, wyczujcie ten sarkazm...

- Calum, kiedy dokładnie są te zawody z koszykówki w Ameryce?- zapytałam nagle.
- Jakoś tydzień po naszym powrocie do Sydney, jedziesz?
- No chyba muszę, tak mało razy byłam na treningach, a dziewczyny nie mogą zostać same...- powiedziałam lekko drżącym tonem.

Głupio jest mi z powodu tego, że po śmierci ciotki nie chodziłam na treningi, nie było mnie ani razu... współczuje cheerleaderk'ą, musiały sobie radzić po moim, chwilowym odejściu, nie wspomnę już o Maggie, która podobno zmieniła szkołę.

- Oj tam będzie fajnie. Całe trzy dni bez nauki. Tylko pomyśl niedziela przyjazd, rano ostry trening przed meczem, a wieczorem jakieś ognisko czy impreza. Drugi dzień- trening, no a później sam mecz... A trzeci będzie najlepszy cały dzień dla nas, No i oczywiście świętowanie zwycięstwa.
- Jeżeli wygramy.- dodawałam, dobrze pamietam, że tamtejsza drużyna jest bardzo dobra. Jedna z lepszych...
- Na pewno wygramy. Luke i jego 195 centymetrów wzrostu nawrzucają tyle koszy, że głowa mała. SERIO.- dalej mówił jak najęty, mimo, iż jego zdania nie były do końca dobrze powiedziane. Mam wrażenie, że on sam plącze się we własnych myśllach.