Tantei High: The Second Generation (FANFIC)

Chapter 1: Goodbye

Author's Note:

Helloo! This chapter has been edited and I made tons of changes and corrections so I can tell it's way better than the previous version. It used to have only about 1400+ words but now it has 2300+. Dun sa mga nakabasa na, sorry po sa inconvenience pero masasabi ko naman pong mas maayos na 'to kaya hindi po kayo magsisisi. At kung may errors pa, edi ie-edit ulit! 😜😂

Hindi pa kasi ako masyadong confident dahil feeling nakaka-bore lang kung masyadong mahaba... Please do share your ideas para malaman ko kung anong tingin nyo sa fanfic nato...

To the old and new readers, thanks for reading this book!

?!?!?!?!?!?!?

Akemi's POV

How cute. Staring at these two little angels just relieved all of the stress and pressure from weeks ago. They are three months old now. Hindi ako makapaniwalang naikasal na ako at nagkaanak pa ng kambal. Laird Ethan at Eclair Lorelei pangalan nila. They may be identical twins but I like their names different at ginawa ko ring na baliktad ang initials nila. Masyado akong naging occupied sa pagtingin sa kanila at nagulat ako nang may yumakap saakin  ng mahigpit mula sa likod.

"Want a third?" He said with a husky voice which made me blush in deep crimson. Hinampas ko naman nang mahina ang braso niya at natatawa siyang bumitaw.

Halos dalawang taon na kaming kasal. The flashbacks of the wedding could still bring a smile to my face. Ako na yata ang pinakmasayang babae nong araw na iyon. Pinatunayan nya saaking mahal nya ako at ibinalik ko naman iyon sa kanya.

"Magtigil ka nga Nathan Alejandrino!" Hininaan ko lang ang sigaw ko dahil baka magising sila. Napatawa siya ulit nang mahina at sabay kaming napatingin sa kambal. Mulil akong napangiti nang maisip ko ang magkaibang personalities nila.

Si Eclair kasi ay malikot at maingay, madali siyang umiyak pero madali lang din namang patahanin. Habang si Laird naman ay tahimik at parang bangkay dahil halos hindi gumagalaw. Lagi lang kasing natutulog at palaging walang expression habang yung kambal niya ay maninginig ang mga mata. Una at huling beses lang siyang umiyak sa delivery room at ilang segundo lang din ang itinagal. Nagpanic nga yung mga doktor kasi akala nila patay na yung baby. Napatawa naman ako doon. May pinagmanahan ata.

"They're adorable, aren't they?" He asked, not removing his stare from the babies. Nakangiti naman akong sumang ayon sa kanya. Their looks were innocent and curious, making them way cuter. Marami sa traits nila ay nakuha nila kay Hiro, though hindi naman ako naiinggit.

Nagulat ako sa malakas na balibag ng pintuan. Iniluwa non ang babaeng halatang kinakabahan. Her name is Shirayuki from the Hana family, kung tama ang pagkakatanda ko. Agad syang yumuko na parang himihingi ng patawad dahil sa pag-istorbo nya saamin.