Still in love with my badboy

Hoofdstuk 14

Kreunend word ik wakker van mijn wekker. Ik zet hem uit en sta vermoeid op. Vandaag moet ik naar school, echt heel veel zin in. Een beetje sarcastisch maar. Ook al vind ik het nu niet heel erg, ik wil graag naar deze school. Ik trek mijn klaargelegde outfit aan (zie foto). Daarna eet ik mijn ontbijt op. Ik al mijn spullen en loop het appartement uit. Ik houd een taxi aan en hij rijd me naar de school.

*

Als ik uitstap kijk ik verbaasd naar de school. Hij is echt mega. Ik loop de grote poort door naar de ingang. Ik loop naar de balie en een vrouw kijkt me glimlachend aan. Ze stelt me een paar vragen en geeft me uiteindelijk een paar papieren mee waar allemaal informatie opstaat. Ik loop een kleine zaal binnen en ga op een van de stoelen aan de zijkant zitten. Je kunt bij deze school kiezen welke richting je wilt, zang of dans. Ik heb natuurlijk voor zang gekozen. Al snel stroomt de zaal vol. Iedereen gaat op een stoel zitten. De leraar komt de zaal in lopen en gaat voor ons staan. Als laatste komt er nog snel een jongen de zaal in stormen. Als ik hem beter bekijk weet ik het zeker. Het is Manu. Als onze blikken kruisen kijk ik beschamend weg. Hij loopt naar me toe en laat zich op de stoel langs me neerploffen. Ik zucht zacht en kijk naar de leraar. Hij begint uit te leggen hoe het hier werkt. Na tien minuten is hij klaar en moeten we ons allemaal voorstellen. Na een paar mensen ben ik aan de beurt.

'Ik ben Samar, ik ben 18 jaar. Ik ben net van Nederland naar New York verhuist. Ik deed aan voetbal.' zeg ik.

'Hallo Samar, eens even zien' zegt hij terwijl hij er een blaadje bijpakt.

'Klopt het dat je deze beurs hebt gewonnen met een zangwedstrijd?'

'Ja, dat klopt'

'Laat maar eens iets horen, het maakt niet uit wat'

Ik zucht en bedenk welk liedje ik moet zingen. Ik besluit In the name of love te zingen, dat liedje ken ik nog uit mijn hoofd van de wedstrijd en omdat het echt een super lied is.

Na de eerste instrumental breakdown stop ik en kijk ik de leraar aan. Hij kijkt me bewonderend aan.

'Dat was mooi gezongen Samar, je hebt echt talent' zegt de leraar bewonderend.

Ik bloos en laat mijn haar voor mijn gezicht vallen. Manu grinnikt. Ik was bijna vergeten dat hij naast me zat. Ik draai me naar hem om en kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauw. Hij kijkt me lachend aan, maar als hij mijn gezicht ziet stopt hij al snel.

Shit.

Ik heb hem alweer weggejaagd. Niet letterlijk, maar je snapt wat ik bedoel..

Ik zucht en richt me weer op de leraar, die nog bezig met de andere leerlingen.

*

Na een lange dag loop ik eindelijk het gebouw uit. Ik wil de poort uitlopen, als ik iemand mijn naam hoor roepen. Ik draai me verbaasd om en zie Manu voor de ingang staan. Hij wenkt me, maar ik blijf eigenwijs staan. Uiteindelijk loopt hij zelf naar me toe.

'Wat is er?' vraag ik gelijk.

'Niks, ik wilde gewoon met je meelopen' zegt hij grinnikend.

Ik knik en begin te lopen. Dan bedenk ik me dat ik met een taxi ben gekomen, en ik de weg niet weet.

'Manu?' vraag ik. Hij draait zijn hoofd naar me toe en kijkt me vragend aan.

'Weet jij de weg naar de straat waar die kleine supermarkt ligt?' vraag ik beschamend terwijl ik mijn ogen neersla.

Hij knikt.

'Hoe lang is dat lopen?'

'Een kwartiertje' zegt hij.

Ik knik en loop weer zwijgend verder.

Na een paar awkward minuten begint Manu te praten. Ik kom veel meer over hem te weten. Hij is 19 en houdt veel van zingen. Hij heeft een vriendin in New York wonen. Hij komt ook uit New York, en blijkbaar woont hij in dezelfde straat als mij. Het is een grote straat, maar hij woont dichtbij.

'En hoe zit het met jouw liefdesleven?' vraagt hij nieuwsgierig. Ik zucht en tranen prikken achter mijn ogen.

'Ehm nou.. ik..hij' stamel ik.

'Je hoeft het niet te vertellen hoor' zegt hij snel.

'Het maakt niet uit, ik wil het wel zeggen. Reece mijn inmiddels ex, wilde heel graag dat ik aan die zangwedstrijd meedeed, en toen heb ik hem gewonnen. Hij wist alleen niet dat als ik zou winnen ik deze beurs zou krijgen. Toen ik dus won en deze kans wilde grijpen, heeft hij het uitgemaakt.' zeg ik en een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik veeg hem snel weg, hopend dat Manu hem niet heeft gezien. Maar blijkbaar wel, want hij trekt me in een knuffel. Ik duw mijn gezicht in zijn t-shirt en laat de tranen vallen. Als ik na een tijdje ben uitgehuild trek ik me terug uit de knuffel. Ik glimlach dankbaar naar Manu, die me bezorgd aankijkt.

'Waarom kom je vanavond niet bij ons eten, Ayla is er ook' stelt Manu voor. Ayla is zijn vriendin. Ik glimlach en knik. Ik veeg mijn tranen weg en we lopen verder. We stonden al in de goede straat dus we zijn zo bij mijn huis. Ik pak mijn sleutel en geef Manu nog een knuffel. Daarna loop ik appartement in. Ik gooi mijn tas op de grond neer en laat me op de bank ploffen.

Na een tijdje kijk ik hoe laat het is. Over anderhalf uur moet ik naar Manu en Ayla toe. Ik heb er best wel veel zin in.

----

Sorry, sorry, sorry, dat ik geen hoofdstuk meer heb geplaatst. Niet dat ik vaste dagen heb ofzo, maar ik heb niets meer geplaatst. Dus hier is het. Sorry. Ik wil alleen even mededelen dat ik niet meer zo vaak kan schrijven omdat school weer is begonnen. Ik zal dus niet altijd tijd hebben om te schrijven. Natuurlijk probeer ik dat wel, maar ik heb ook huiswerk en toetsen en blablabla. Daarbij heb ik ook nog 2 nieuwe vakken gekregen, Duits en nask. Dat lijken we twee best moeilijke vakken dus ja. Ik zal mijn best doen maar ik kan niet beloven hoe vaak en wanneer ik iets plaats. Dat weet ik echt niet. Ik heb morgen wel vrij, dus dan kan ik wel schrijven. Heel misschien wordt er dan een nieuw hoofdstuk geplaatst. Misschien ook niet maar ik zal het proberen. Wat vinden jullie trouwens van Manu?