Ο Μαύρος Λύκος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 1)(Now Completed)

Αδύναμος

Μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε μια έκρηξη που ταρακούνησε όλο μου το είναι και ύστερα ακολούθησαν ομιλίες που έσκισαν το κενό και την ησυχία μετά από την καταστροφή.

"Τι θα κάνουμε τώρα; Πρέπει να βγάλουμε αυτό το σίδερο από μέσα του και να τον πάμε κάπου να αναρρώσει".

"Μπορούμε να το πάμε στο δικό μου είναι λίγα τετράγωνα πιο πέρα".

"Όχι είναι πολύ μακριά και χάνει πολύ αίμα, δεν θα προλάβουμε".

Για μένα μιλούσαν; Οι φωνές ήταν γνώριμος αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω, δεν μπορούσα να θυμηθώ αν τους γνώριζα ή αν ήταν σημαντικοί για μένα. Το μόνο που μου ερχόταν ήταν σκόρπιες λέξεις "302... Δεξιά... Καινούριο κλειδί... Τσέπη... ".

"Μίλησε. Είναι ακόμα ζωντανός".

"Για τώρα. Το 302 είναι λίγο πιο κάτω, αρκετά κοντά, αν βιαστούμε ίσως να τον προλάβουμε"...
____________________________________________________

Ξύπνησα απότομα προσπαθώντας να πάρω ανάσα σε ένα άγνωστο δωμάτιο με όλο μου το σώμα να πονάει. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσω να πάρω μια κανονική ανάσα που δεν θα ήταν βιαστική ή απότομη και μετά κούνησε το κεφάλι μου με δυσκολία για να δω που ήμουν. Το ήξερα το μέρος τελικά, αυτά τα έπιπλα, την ντουλάπα μέσα στον τοίχο, την λάμπα που κρεμόταν στο τέλος του διπλού κρεβατιού, όλα. Ήταν εξάλλου με βάση το νόμο δικό μου εδώ και λίγο καιρό, τα καλά του να έχεις ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο με χρυσό που μπορείς να εξαργυρώσεις.

Προσπάθησα να σηκωθώ ή έστω να καθίσω όρθιος αλλά τα χέρια μου με το ζόρι μπορούσαν να με σηκώσουν μέχρι τη μέση της διαδρομής. "Τι στο καλό. Γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ".

Κοίταξα το σώμα μου και αυτό που ήδη μου θύμισε τα χρόνια που ήμουν μόνος. Όλο μου το σώμα ήταν γεμάτο ράμματα και ειδικά τα χέρια και το στήθος μου. Επεξεργάστηκα για λίγο το σημείο στην κοιλιά μου που έδειχνε να είχε πάθει την μεγαλύτερη ζημιά, η πληγή μου ήταν άγνωστη, ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα ακόμα και ραμμένη, καλυμμένη με κάτι που μύριζε σαν ιώδιο. (Είναι το μπενταντιν για όσους δεν το ξέρουν, η ονομασία από τον περιοδικό πίνακα. Και αν κάποιος δεν το ξέρει είναι το κόκκινο υγρό που βάζουμε στις πληγές).

Μέσα σε όλα αυτά δεν πρόσεξα την Σάρα που κοιμόταν δίπλα μου χωρίς να έχει αντιληφθεί τίποτα. Έδειχνε τόσο ήρεμη όταν κοιμόταν που μου ήταν σχεδόν αδύνατο να μην κοιμηθώ και εγώ μαζί της, και από αυτά που είχα δεν μάλλον μου χρειαζόταν λίγος ύπνος, αν δεν κουνιώμουν θα νόμιζε κανείς πως είχα πεθάνει...