Ο Μαύρος Λύκος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 1)(Now Completed)

Φάντασμα Του Παρελθόντος

Δεν περίμενα ποτέ κάτι τέτοιο. Κανένας λυκάνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει τόσο πολύ, ακόμα και εγώ ανάρρωνα για περίπου 500 χρόνια άρα ουσιαστικά δεν τα έζησα όπως κάθε άλλος θα ζούσε. Μετά από τόσο καιρό νόμιζα πως δεν θα υπήρχε κανένας που να έχει επιζήσει από την εποχή μου. Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα.

Φυσικά και πάλι δίνοντάς όλη την προσοχή μου πλέον σε αυτόν που ισχυριζόταν ότι ήταν το παιδί που άφησα ορφανό πριν παρατήσω τα πάντα και φύγω. Τον κοίταξα προσπαθώντας να βρω μέχρι και την παραμικρή ομοιότητά μεταξύ αυτού που θυμώνουν και αυτού που έβλεπα τώρα μπροστά μου. Μετά από δύο λεπτά το μόνο που βρήκα ήταν μια μικρή λεπτομέρεια, αλλά αυτή ήταν και η πιο μεγάλη ομοιότητα. Θυμάμαι πολύ καλά το βλέμμα του μικρού που με κοίταζε καθώς εγώ αποφάσιζα να θα σκότωνα και και αυτόν, τα γαλανά μάτια του καρφωμένα πάνω στα δικά μου γεμάτα με τόση οργή που είχαν πάρει το στόμα του πάγου, αλλά μέσα τους μπορούσα να δω την φωτιά που είχα ανάψει. Μια φωτιά χειρότερη από αυτήν που είχα βάλει να καίει την πόλη. Έτσι και τώρα μπορεί να μην αναγνώριζα τίποτα πάνω του αυτός ο τελείως ξένος άντρας είχε μέσα του την ίδια φωτιά με αυτήν που είχα ανάψει τότε και μπορούσα να δω πως αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να νιώσει πραγματικά, όλα τα άλλα τα υποκρινόταν κάτι που εγώ κάνω σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

"Ίσως να έπρεπε να ήξερα πως θα έπαιρνες αυτό το μονοπάτι, αλλά δεν ήθελα να το κάνεις και εσύ. Ξέρω πως δεν σημαίνει τίποτα για εσένα αλλά αυτό που έκανα στην οικογένεια σου ήταν λάθος, και πίστεψε με έχω κάνει πολλά τέτοια λάθη περισσότερα από όσα φαντάζεσαι". Όπως ακριβώς θα αντιδρούσε κανείς στα λόγια του δολοφόνου που σημάδεψε τη ζωή του η οργή του έγινε σαν φωτιά που μόλις της είχες ρίξει βενζίνη.

Άρχισε να επιτίθεται ξανά σαν να εξαρτάται η ζωή του από το να με σκοτώσει. Προσπαθούσε να με πετύχει με ότι είχε, μπουνιές από όλες τις γωνίες και με τεράστιες ταχύτητες, κλοτσιές που θα μπορούσαν να σου σπάσουν τα κόκαλα και να σε αφησουν σε σοκ την ίδια στιγμή, μέχρι και λαβές που αν τον άφηνα να ολοκληρώσει θα μπορούσαν να με σκοτώσουν αν ήταν τόσο εύκολο να γίνει δηλαδή. Τον άφησα να βαράει μέχρι να κουραστεί, χωρίς να προσπαθώ να τον αποφύγω ή να τον χτυπήσω και εγώ, απλά έβαζα τα χέρια μου στη θέση που θα χτυπούσε και τον άφηνα να συνεχίζει χωρίς να με νοιάζει η ζημιά που μου έκανε. Μαχόταν με δύναμη μη και τεχνική που είχε κρατήσει κρυφή μέχρι τώρα, μια που θα μπορούσε να έχει εμπνευστεί και από την δική μου.