Ο Μαύρος Λύκος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 1)(Now Completed)

Έκρηξη Θυμού

Τελείωσα το ντους μέσα σε τρία λεπτά και βγήκα κατευθείαν έξω από το μπάνιο, δεν χρειαζόταν καν να σκουπιστώ θα στέγνωνα μέχρι να αρχίσω να φοράω τα ρούχα μου. Η Σελίν πάντα γκρίνιαζε με το γεγονός ότι δεν χρειαζόμουν σχεδόν καθόλου χρόνο για να στεγνώσω λόγο της αυξημένης θερμοκρασίας μου εδώ και πολλά χρόνια. Και επιπλέον για μερικά άλλα πράγματα όπως το γεγονός ότι παρόλο που είμαι δεκαεφτά ετών μοιάζω πιο πολύ με έναν εξαιρετικά γυμνασμένο εικοσάχρονο, και επίσης το ότι ξέρω πολεμικές τέχνες καλύτερα και από τους πιο έμπειρους και πιο εκπαιδευμένους δασκάλους, χωρίς να έχω κάνει ούτε ένα μάθημα.

Φόρεσα όποιο από τα αρκετά τζιν που είχα στην ντουλάπα μου βρήκα και μια από τις αμέτρητες κοντομάνικες μπλούζες που με το ζόρι χωρούσαν εκεί μέσα. Συνήθως θα έπαιρνα και μια δεύτερη γιατί πάντα ίδρωνα όπου και να πήγαινα ακόμα και τώρα που είμασταν στα μέσα του χειμώνα, και δεν ήμουν καθόλου ωραίο θέαμα όταν γινόταν αυτό.

Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά, πάλι. Από σήμερα και μετά έχω πλέον αποβληθεί και επίσημα για ακόμα μία φορά, ανεβάζοντας το προσωπικό μου ρεκόρ οριστικών αποβολών από τις εννιά στις δέκα. Δεν μπορούσα παρά να το διασκεδάζω στην αρχή, αλλά τώρα όλη αυτή η διαδικασία ήταν πέρα από απίστευτα βαρετή. Στο σημείο της αυτοκτονίας μάλιστα. Κάθε φορά ένα ολόιδιο για κάποιον λόγο κήρυγμα από έναν διαφορετικό άνθρωπο για τα άτομα που έστειλα στο νοσοκομείο με σπασμένα κόκαλα και μώλωπες σε διάφορα σημεία. Δεν ήταν δικό μου λάθος πάντως, πήγαιναν γυρεύοντας αντί να κοιτάνε τη δουλειά τους. Πάντα όμως εγώ ήμουν αυτός που την πλήρωνε, όχι πως με πείραζε κιόλας.

Βγήκα από το προσωρινό μου δωμάτιο αν και όλα μου τα δωμάτια ήταν προσωρινά, αφού κάθε φορά που με έδιωχναν από το σχολείο μυστηριωδώς με περνάνε σε ένα άλλο σε άλλη πολιτεία, και πήγα στην κουζίνα για να πιω νερό.

Με το που πάτησα το πόδι μου στο σαλόνι άρχισε ξανά το ίδιο βιολί. Αρχικά το μόνο που έκανε ήταν να με αγριοκοιτάζει συνέχεια μέχρι να τελειώσω αυτό που έκανα, μετά ήταν που το πράγμα ξέφευγε τη στιγμή που κάνω το λάθος να κάτσω κάπου. Δεν την ένοιαζε που ποτέ δεν μου έπαιρνε πολύ για να νευριάσω και ούτε και εμένα αλλά τώρα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Εδώ και κάτι μέρες τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να εκτροχοιάζονται γρηγορότερα από ποτέ και αυτό με έκανε απίστευτα επικίνδυνο μέσα σε μια στιγμή απροσεξίας και η Σελίν δεν το ήξερε αυτό.