YALNIZ ➰ |İntikam| -TAMAMLANDI-

BÖLÜM 13 ➰- "ARTIK DÜŞMANIZ DAĞIŞTAN"

Arkadaşlar liste temizliği yaptığımı bilmenizi isterim. Birçok kişinin kitabını takip ederken çıkardım. Bana yalan söylenmesinden hoşlanmam. Çıkarcı insanlar bana göre değil.

Ayrıca yorum yapan arkadaşlarıma teşekkür ederim. Onlar biricik bebeklerim :*

Keyifli okumalar...💋

■■■■■□□□□□□■■■■■

13. Bölüm ➰

Elimle toprağı yoklarken ''Merhaba'' dedim. Daha sonra ''Ben geldim'' diye de devam ettim. Gözlerimde ki birikmiş yaşlar gözlerimden firar ederken kendimi resmen salmıştım. ''Uzun zaman oldu anne. Üzgünüm, ilk defa bu kadar sizi beklettim baba. Aslında gelmeyi çok istedim ancak aklımda ki tilkilerin hesabı çarşıya uymadığı için geciktim. Normalde şimdi de gelmeyecektim ancak söz verdiğim gibi ulu ortada ağlamadım. Çünkü, senin kızınım ben anne. Çünkü, senin kızınım ben ben baba. Tutkularla doğan aşkınızın tutkulu meyvesi Tutku Türker'' Boğazıma oturan iğrenç yumruyu yok etmeye çalışmak bile zordu.

Ayakta zor duran bedenimi kuma yığdım. Kollarımla iki mezarı kucaklaya bildiğim kadar kucakladım. Sonunda gelmiştim. Herşeyin başladığı Tekirdağ'a tekrar yol almıştım.

Pamir Dağıştan yüzünden

Esra ablaya yada kızlara haber verememiştim. Pamir' e aşık bir kız değildim yada tutku ile bağlı bir kız değildim ancak ona değer verdiğim aşikardı. Aslında çok aptal olduğumu daha yeni fark etmiştim. Bunca zaman soy adını neden bilmediğimi merak ettim.

Sorumsuz

Evet, gerçekten sorumsuzdum. Onu kendimden uzak tutmamın sebebi acılarımın varettiği kirli intikamlı ruhumla değil saf kalbimle sevmek istedim. Onu ileride yaşanacak olaylardan uzak tutmak, zarar görmemesini sağlamak, yakında Almin Altındağ değil de gerçek Tutku Türker ile tanıştırmak istedim. Ancak asıl olayın kralı yanımdaymış ama ruhum bile duymamış. O benim ezeli düşmanımın oğluydu. Bir nevi düşmanımdı ve ben o kadar aptaldım ki dışarıya atmaya çalıştığım elemanın baş karakter olduğunu bunca zaman sonra öğreniyordum.

İçimdekileri atmak adına birkaç damla yaşı daha gözlerimden akıttım. Esen rüzgar içime işliyor, oturduğum soğuk toprağın kalçama yaptığı müthiş soğukluk beni üşütüyordu. Her zaman olduğu gibi umursamadım. ''Ben sözümü tutan küçük bir kız çocuğuyum baba. Hala senin minik kızınım. Beni değiştiren hırsım ve dış görünüşüm'' derken ellerimi toprakta gezdiriyordum. Bulutlu hava karanlık bir ambiyans yaratmaya başlamıştı.

''Hiçbir zaman cani bir insan olmadım. Bencildim ama cani değildim. İntikam hırsım olsa bile bunu sadece Dağıştan üyeleri için geçerli kılacaktım ancak baba şuan ne durumda olduğumu ben bile bilmiyorum. Ben ona değer vermiştim. Senin küçük kızın aşık olmadı ama değer verdi. Hemde kendinden uzak tutacak, dokunmaya, zarar verilmesine kıyılamayacak kadar ancak asıl bana, bize zarar veren iğrenç kişilik burnumun dibindeymiş''

Hiçbirşey demeden Pamir' in bana bakan gözlerine bakmıştım ve sonra şaşkın yüzümle asansörü es geçip bilmem kaç katlı şirketin merdivenlerinden koşarak inmiştim. Kendimi, aptallığıma ağlamamak için yol boyunca zor tutmuştum ve şimdi burdaydım.

Söz verdiğim gibi rahatça ağlayabilirdim. Ağlarken ki çirkinliğimi yine babamdan başkası göremeyecekti. Kızlara haber verememiştim çünkü o sinirle buraya nasıl sürdüğümü ben bile bilmiyordum. Telefonum olmadığı için de habersiz bırakmıştım.

Belki kafama takılan en büyük şey olmasa da önemli bir konuydu. Kardeşlerim de şaşkındı ve benim nerede olduğumu, ne yaptığımı, nereye gittiğimi eminim ki deli gibi merak ediyorlardır.