♡ Playing Love Games ♡

Bet Your Heart ♡ Chapter 29 & 30

"Wait! Madaya ka!" akusa ko sa kanya. "Hindi mo naman sinabing iyang dalawang plato ang uubusin ko!"

"Hindi ka naman nagtanong," katwiran niya.

"Madaya ka talaga! Ikaw ang host, dapat ipinapaliwanag mo ang mechanics ng laro!" parang bata kong reklamo.

"Kung hindi mo na kayang kainin, puwede namang huwag na, 'tapos ikukuwento mo na sa akin ang gusto kong malaman." He beamed again.

'Kaasar lang!

Ayaw kong magpatalo kaya kinuha ko pa rin ang isa pang plato ng spaghetti. Mukhang sa inis ko sa kanya ay mauubos ko pa rin iyon.

Gosh! Bakit nga ba kasi nakikipag deal na naman ako sa kanya sa kung anu-anong bagay? Puwede namang i-ignore ko na lang siya. Oh, well... we are born to battle with each other.

Nakakalimang malalaking subo pa lang ako, hindi ko na malunok ang nasa bibig ko. Gusto ko pa sanang sumubo pero mukhang maiduduwal ko na iyon at mukhang napansin iyon ni Mark.

"Kaya mo pa?" mapang-asar niyang tanong. "Juice, o," alok niya pa sa akin.

Hindi ko naman iyon tinanggihan. Uminom ako ng kaunti para lang malunok ang nasa bibig ko at ibinaba ko iyon sa lamesita kasama na rin ang plato ng spaghetti na hindi ko na kayang ubusin.

"Ayaw mo na? Sayang 'yan," pang-aasar pa ng loko.

Sumandal ako sa back rest ng sofa na kinauupuan ko. Ayoko na. Talo na ako. Learn to accept defeat.

∞∞∞

Naikuwento ko na kay Mark ang nangyari kanina. So far, hindi naman siya nagtanong ng kahit ano at mabuti nga iyon. Halos maiyak na nga ako kanina at kung magtatanong pa siya ay baka umiyak na talaga ako. Kasi naman, feel na feel ko pa din 'yong sakit sa dibdib ko dahil sa mga sinabi ni Renz sa akin. Idagdag pa na wala naman akong ginagawa sa kanyang masama—sa pagkakaalam ko.

Tahimik lang si Mark pagkatapos kong magkuwento. Wala man lang siyang reaction sa mga narinig. Hindi ko tuloy malaman kung bakit pa niya gustong malaman kung ano ang nangyari sa amin kung mukhang wala naman talaga siyang pakialam. Kahit man lang 'Talaga?!', 'Owss?!' o 'Weeh?!' ang i-react niya. Parang nagkuwento lang ako ng wala lang. Isa lang naman pala siyang 'passive' na tsismoso. Walang kuwenta.

Kung iba siguro ang nakuwentuhan ko, baka naitanong din nila iyong mga tanong ko sa sarili na hindi ko masagot-sagot.

Pero mabuti na rin sigurong hindi siya magtanong dahil wala naman akong maisasagot. Kahit pala maganda ako, hindi lahat ng katanungan sa buhay ay alam ko ang sagot. Hays... ang hirap maging maganda.

Nasa veranda kami ngayon ng room ko. Nakaupo ako habang siya naman ay nakatayo lang at nakasandal sa pasimano ng veranda. Actually, parang ang bigat ng katawan ko sa dami kong nakain na spaghetti kaya mas pinili kong umupo.

Tahimik pa rin kami at naiinip na ako. Wala talaga siyang balak sabihin. Para lang akong nagkuwento sa isang bingi. Gaano na lang ba na i-comfot niya ako dahil sa nangyari?

Okay? I want him to comfort me? That's new! Kailan ko pa nagustuhan ang isipin na i-comfort niya ako? Tss! But, well... that won't happen, for sure! Dahil usually, pang-iinis lang ang ginagawin niya sa akin.

Sa pagkainip, tumayo ako malapit sa kinatatayuan ni Mark at humarap sa labas para makita ang kapaligiran. Sightseeing lang ang peg kahit na puro bahay lang naman ng mga kapit-bahay namin ang mga nakikita ko.

May napansin akong van na huminto sa katapat ng bahay namin. Take note sa bahay namin, hindi sa bahay ng mga Lopez. Na-curious naman ako kaya dumungaw pa akong lalo. Ang alam ko kasi ay wala na ang nakatira doon. Nagpunta na raw ng Italy. Ang tsismosa ko lang din talaga. Pero narinig ko lang kasi iyon sa dalawang nanay ng nagtsitsismisan nang pagkalakas-lakas noong naglalakad-lakad ako sa labas. Hindi ko na kasalanan na nakapag-eavesdrop ako nang hindi sinasadya.