Alphabet Boy・Melanie Martinez (Dutch)

Nine

Pov Bella
Ik gaf Melanie een knuffel, die naar haar fiets liep en zwaaiend wegreed. Ik keek op mijn telefoon, over vijf minuten zou Mira hier zijn. Ze was geweldig. Ik kende haar pas een dag, nog geneens! Lieve schat, ooit gehoord van love at first sight? Ik geloof niet in dat soort dingen. Are you sure? Achter me hoorde ik een deur openklappen. "Hey, ik zag je staan wachten en ben weggeslopen. Volgens mij had niemand me in de gaten. Zo wel, dan ben ik nu fucked. Whatever,  gaan we?" Ik grinnikte en knikte. "Ik ben alleen wel met de bus hier, so..." ik schudde mijn hoofd. "Geen probleem, je kan bij mij achterop. Ik bedoel, als je dat goed vind. We kunnen ook lopen, maar-" "Sssh, ik vind het prima." Ik glimlachde nog eens -ik glimlachde veel de afgelopen uurtjes- en stak mijn sleutel in het slot. "Kan ik springen?" Ik knikte en begon te fietsen, even later sprong Mira bij me achterop. Ik slingerde wat, maar vond snel mijn evenwicht. Mira sloeg haar armen om mijn middel, wat mijn hele lichaam liet tintelen. Ik was me verschrikkelijk bewust van elke vezel huid die me aanraakte- vervelend vond ik het zeker niet. Na een paar minuten wees Mira over mijn schouder heen naar een Italiaans restaurantje een stukje verderop. "Hou je van Italiaans?" Ik knikte. Ook van Mexicaans. Ik glimlachde, terwijl Mira van mijn fiets afsprong.  "Wat is er?" Ik schudde, nog steeds grinnikend, mijn hoofd. "Niks, binnenpretje." Mira glimlachde. "Je lach is leuk." Ik keek haar dankbaar aan. "Dankje, denk ik...? Ja. Zullen we naar binnen?" Ze lachde, knikte, en trok me mee naar binnen.

Ik lachde om haar opmerking, terwijl ik net een lepel tomatensoep in mijn mond had gedaan. Van het lachen spoot er een deel tussen mijn lippen door op het witte tafelkleed, waardoor we nog harder lachden. Mira wees lachend naar de rode vlekken op het kleed. "Kijk, het tafelkleed is ongesteld." Het sloeg nergens op, maar op dat moment was alles grappig. Er kwam een bediende naar ons toe lopen om te vragen of alles goed ging, waarop ik met rode wangen van het lachen knikte. Nonchalant hing ik met mijn onderarmen over de soepvlekken. Toen ze weer weg was, at ik in een angstaanjagend tempo mijn soep op en liet de lepel vallen. Ik keek Mira glimlachend aan. "Het kleed is al zijn bloed verloren, er kan niks meer misgaan." Waarop Mira antwoordde: "Doorlekgevaar verwijderd."

"Het was gezellig Bella, kunnen we dit vaker doen?" Ik glimlachde en knikte, waarna ik zuchtte. "Ik heb helemaal geen zin om weg te gaan to be honest." Ze lachtte. "Same." Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Dus..." "Bel, je zet nú die fiets weer weg en komt mee." Ik lachde en stapte weer van mijn fiets af. "Wat gaan we doen dan?" "I don't know, stukje wandelen? Er is een park achtig iets op tien minuten lopen." Ik knikte. In stilte liepen we door de straten. Opeens verstrengelde haar warme vingers zich met de mijne, wat kippenvel op hele lichaam veroorzaakte. Zo liepen we verder, onze schouders die elkaar af en toe raakten. We liepen door het park, zeiden af en toe wat, maar haar hand had ik de hele nacht niet losgelaten.

550 woorden aan #mirsabella. You're welcome. (AJSJABAJLAAA APP MAJ ALS JE DIT LEEST MA MOM FIXED MY WAJFAJ LMAO DOEI LY WEL)