Alphabet Boy・Melanie Martinez (Dutch)

Four

Ik liet me naast Michael op de bank voor zijn raam vallen en streek over de blauwe stof op de leuning zitten. Ik voelde de bank opveren toen Michael naast me kwam zitten. "Hey Mel." Ik keek hem lachend aan. "Hai." "Dus ik wou even met je praten, ik maak me een beetje zorgen over je." Ik grinnikte. "Over mij? Nou dat hoeft niet hoor, ik ben kerngezond!" Hij beet op zijn lip. "Dat bedoel ik niet Melanie. Ik bedoel- heb je die meisjes op school en buiten school gezien?" Ik knikte. "Oké, en wat dragen zij?" Ik telde op mijn vingers. "Korte truitjes, strakke rokjes, kapotte broeken, lange vesten-" "Jaja. En wat draag jij?" Ik keek hem met een glimlachend aan. "Niet iets wat op dat lijkt, maar wél iets waar ik me goed in voel!" Hij zuchtte. "Mel, het is de 21e eeuw. Mensen kijken naar je. Merk je het dan niet?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik snap eigenlijk niet echt wat je bedoelt Michael." Hij kreunde. "Melanie? Luister even naar me. Probeer me te begrijpen. Oké?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik denk dat jíj hier degene bent die iets niet snapt." Ik hoorde hem geërgerd zuchten. " "Mel, grow up. Je bent fucking zestien, geen zes!" Ik plukte aan mijn rokje. Beelden flitsten door mijn hoofd. Lachende en wijzende mensen, fluisterende mensen. Mensen die me met een frons bekeken. Shit, hij had gelijk. Ik keek hem fronsend aan. "Waarom zijn mensen zo stom?" Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. "Wa- wat? Ben je niet boos?" Ik schudde mijn hoofd. "N-nee. Misschien... Misschien heb je ergens ook wel een beetje gelijk." Hij liet een klein glimlachje zien. Ik was stil en keek naar mijn handen. Mijn hersenen draaiden overuren. Waarom besefte ik me dit nu? Verklaarde dit waarom mensen me zo vreemd vonden, waarom ik zo weinig vrienden had? Verklaarde dit waarom ik soms geen flauw idee had waar mensen het over hadden?

"Oké, dus. Melanie Martinez. Project Bye Bye Babygirl." Ik grinnikte. We stonden in het midden van het centrum. Overal waren winkels, koffietentjes en vooral mensen. Michael ging voor me staan en bekeek me grondig. "Goed... Wij gaan vandaag van Melanie het porseleinen poppetje, de stoere chick maken. Je houdt deels je eigen stijl, maar redelijk passend in deze tijd." Hij glimlachde. "Mevrouw Martinez, heb ik uw instemming?" Ik knikte, mijn mondhoeken omhoog gekruld. Michael keek met samengeknepen ogen rond. Hij wees even later op een winkel waar ik nog nooit van gehoord had. "Pull&Bear. Kom je?" Ik knikte en haakte mijn arm door de zijne. Hij trok zich gelijk los. Met een zachte blik keek hij me aan. "Één; handjes vasthouden en armpjes ingehaakt is niet oké als je gewoon vrienden bent." Ik knikte. Dit werd nog wat.

Ik stond voor Michael zijn neus en keek hem vragend aan. Nerveus plukte ik aan het shirtje wat ik aanhad. Hij krabte nadenkend achter zijn oor. "Ik weet het niet. Ik bedoel- ik vind het leuk, maar ik heb hier geen verstand van! Ik draag alleen maar jeans en basic shirts..." Ik beet op mijn lip. Nice, liep het nou al mis? Michael pakte zijn telefoon uit zijn broekzak. "Ik bel Bella even oké?" Ik knikte. Even later hoorde ik Michael tegen zijn telefoon- tegen Bella praten. Na twee minuten was het stil. "Ze komt zo deze kant op." Ik knikte. Bella was volgens mij echt een leuke meid.