Alphabet Boy・Melanie Martinez (Dutch)

Five

Bella kwam aanlopen met wat shirts, broeken en rokjes en vesten in haar armen. Toen ze de hoop in mijn armen dropte viel ik bijna om. Ze lachtte. "Ga dat maar passen Mel. Doe eerst even... Dat shirtje. Ja, met die broek, oké? Good luck girl." Ze streek even bemoedigend over mijn rug. Ik knikte en liep het pashokje in. Ik haalde al het roze, al het tule, al die zachte en kleurrijke kleding van mijn lichaam en wurmde me in een wijde lichtblauwe broek tot mijn enkels. Daarboven het lichtblauwe shirtje- wat ik tot mijn verbazing echt een leuk shirtje vond. Twee minten later liep ik het hokje weer uit. Michael keek me stralend aan. "Je ziet er goed uit Mel." Ik glimlachde. Bella stak haar armen blij in de lucht en trok me even later in een kleine knuffel. "Dit is zoveel beter meid, echt. Ze gaan opkijken op school!" Ik keek naar mijn voeten. Deed ik hier wel goed aan? Bella tilde met een vinger mijn kin op en keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. "Je wilt dit toch?" Ik twijfelde, maar knikte toen toch. Ja, ik wilde dit. Michael kwam naast Bella staan en sloeg een arm om haar middel. "Is er iets dat jíj aan jezelf wilt veranderen? Of het nou gericht is op jouw oude stijl of die je nu krijgt?" Ik beet nadenkend op mijn lip. "Mijn haar. Ik wil mijn haar verven." Michael grijnsde en haalde een hand door zijn eigen zilvergeverfde haar. "Nice. Kom, ga dit allemaal nog even passen, dan gaan we nog naar wat winkels... En naar de kapper!"

Ik liet me uit de stoel glijden en keek tevreden in de spiegel. "Is het goed zo?" Ik keek de kapster glimlachend aan en knikte. Ik draaide me om naar Bella en Michael, die op de bank die bedoeld was voor wachtende klanten zaten. Ze keken me beide glimlachend aan, een zee van plastic tasjes om hun voeten. "Wat vinden jullie ervan?" Bella stond op, flikkerde bijna over wat tasjes, en kwam toen naar me toegelopen. "Het staat je super. Kom, we gaan." We namen alledrie een aantal tasjes en liepen naar Michaels auto om de tasjes te dumpen in zijn kofferbak.

Ik zette mijn fiets voor de deur, Bella zette haar fiets een meter verderop. Ik stak de sleutel in het slot en liet Bella voorgaan, waarna ik de deur weer sloot. Ik hoorde mijn moeder fluiten in de keuken. "Kom, ik zal je voorstellen aan mijn moeder." Ik liep de keuken in, met Isabella die achter me stond. "Hey Mam." "Dag lieverd, hoe was school?" Ze stond met haar rug naar me toe. Terwijl ze met de pan in haar handen liep, draaide zich om. Even keek ze me met blije ogen aan, toen gilde ze en liet ze de pan op de grond vallen. "Melanie Adele Martinez. Wat heb je in godsnaam met je haar gedaan!?" Ik krabte nerveus in mijn nek. "Gebleekt. De helft." "En je kleren? Waar zijn je mooie kleren!? Melanie, wat is dit!?" Ik zuchtte. "Mam, ik wil dit. Ik wordt gepest oke? Ik ben het zat." Haar mond ging open, en zonder iets te zeggen weer dicht. Bella kwam naast me staan. Mijn moeder zag haar nu pas, en bekeek haar met een blik die niet veel goeds uitstraalde. "En wie is dít? Zeker dat kind wat je gepusht heeft!" Bella liet een verontwaardigd lachje horen. "Mevrouw Martinez, 'dat kind' staat toevallig voor uw neus. En ik heb uw dochter niet gepusht. U zou blij moeten zijn dat ze zichzelf gevonden heeft, met hulp van ons." "Ons?" Ik zuchtte. "Bella en Michael." Mijn moeder keek me verbaasd aan. "Michael? Michael Clifford?" Ik knikte. "Ach kind, wat enig! Michael is een leuke jongen. Waarom heb je me niet verteld dat je weer contact met hem had?" Ik hoorde Bella zachtjes grinniken. "Had ik ook niet gedaan als u mijn moeder was geweest." Ik schoot in de lach en trok Bella mee de kamer uit, voordat mijn moeder nog meer kon reageren.