Alphabet Boy・Melanie Martinez (Dutch)

One

Het puntje van mijn tong stak uit terwijl ik met enige moeite de strik vast zette in mijn haar. Vanuit de spiegel zag ik mijn moeder naar me kijken in de deuropening. "Hai Mam." Ze glimlachte. "Dag prinses. Heb je zin om naar school te gaan?" Ik knikte. "Ik heb het hier gemist!" We waren toen ik elf was verhuisd naar de andere kant van het land, maar toen papa daar stierf besloot mijn moeder terug te gaan naar onze thuisplaats.  Vandaag was mijn eerste schooldag, op de middelbare school waar ik als kind altijd langs reed. Ik ging nu naar de vierde klas, de eerste drie had ik in mijn oude woonplaats gehad. ik gaf mijn moeder een vlugge zoen op haar wang en rende achter haar langs de trap af. Beneden stond mijn ontbijt, wat bestond uit melk en wat chocolate chip cookies al klaar. Ik trok mijn rode broekpakje recht en ging zitten.

"Dankje voor het brengen mama!" Ze zwaaide nog even en reed toen weg. Ik bekeek de school voor mijn neus. Hij was toch iets kleiner dan ik me kon herinneren, maar het was nog steeds een mooie, grote, school. Ik keek naar alle groepjes die stonden verspreid- trutjes met dertig kilo make-up, meiden met zwarte bandshirts en plateauzolen, rokende jongens met jacks en skinny jeans- wacht, die neus, en die ogen... Die kende ik! Een blij gevoel kwam in me op. Blij huppelde ik naar het groepje toe. "Michael!" Hij keek om toen hij zijn naam hoorde. Hij keek me fronsend aan, zijn vrienden lachten en wezen me aan. Ik stond nu voor Michael en sloeg mijn armen om hem heen. Hij verstijfde en duwde me van hem af. Ik keek hem met een pruillipje aan. "Herken je me niet meer?" Een jongen met een blonde kuif en een lippiercing hing nonchalant met zijn arm over Michaels schouder. Hij bekeek me langzaam, van top tot teen, met een spottende blik. "Mikey, ken jij deze chick?" Michael krabte achter zijn oor. "Voor zover ik weet niet..." Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik ben het, Melanie?" Hij keek me met samengeknepen ogen aan. "Melanie? Ik ken helemaal g- Oh fuck, Melanie. Melanie Martinez. Eh- hoi?" Ik keek hem met een grote glimlach aan. "Hoi! Zullen we weer een keer spelen?" Michael legde zijn hoofd in zijn handpalm en kreunde. De jongen met de lippiercing knipoogde naar me. "Hij misschien niet babe, maar ik wil heus wel een keer met jou 'spelen'." In de verte klonk hard gelach, maar ik negeerde het. Ik was nu al vrienden aan het maken! Ik maakte een klein sprongetje van vreugde. "Leuk! Kan je morgen?" Hij grijnsde. "Natuurlijk babe. Ik ben trouwens Luke." Ik gaf hem een kleine knuffel. Daarna keerde ik me tot Michael. "Dag Michael, ik zie je snel!" Ik hees mijn rugtas over mijn schouder en liep het gebouw in.

Ik ging zitten naast een meisje met kort, bruin haar. Ze had een roze shirt aan waar 'Fuck you' op stond, wat dat betekende wist ik niet. Dat mocht ik nooit weten van mama. Maar dit meisje leek me wel aardig. "Hoi! Ik ben Melanie." Ze keek me aan. "Hoi, ik ben iemand die niet wilt dat jij hier zit. Doei!" Ik haalde mijn schouders op en keek op naar een ander plekje. Het was overal vol- op een leeg plekje bij het bureau na. Er zat verder niemand. Ik liep teleurgesteld naar voren en ging zitten. Nou ja, ik had nu in ieder geval wel een vriend! Luke was vast heel aardig.