FEVERAN

4.Bölüm

Serseri Patronum, Epsilon Yayınları farkıyla çok yakında raflarda yerini alacak!

Kitap olacağı için, ilk 5 bölüm dışında diğer bütün bölümler kaldırılmıştır.

Burada yazmış olduğum bölümler ile kitap hâli tıpatıp aynı olmayacaktır. Daha farklı ve daha güzel bir Serseri Patronum sizleri bekliyor olacak... :)

ASYA

Başımdaki öyle ağrıyordu ki, gözlerimi bile açacak hâlim yoktu.

"Asya?"

O kalın sesi duydum...

"Yiğit..." Kolumda bir acı hissettim. "İyi misin?" Yavaşça gözlerimi araladım. "Hı?" Anlamayarak ona bakıyordum. "İyi misin diye sordum?'' Yutkundum.

Yanıma geldiğinde elini alnıma koydu. Sorusunu daha yeni idrak ederken, hafifçe başımı salladım. Kaldığım odaya bakmak aklıma geldiğinde, etrafıma baktım. Normal hastane odasıydı, koluma bakınca serum taktıklarını gördüm.

"Ne oldu bana?" Yanağımı okşadı. "Ateşin çıktı, hastaneye getirdim. Doktor da çok ateşi var yirmi dört saat müşahede altında tutmamız gerekiyor dedi. Yani anlayacağın bir gün sonunda uyandın ve ateşin düştü." Şaşkınca ona baktım. "Bir gün boyunca uyudum mu?" Başını salladı. "Evet."

Her şey aklıma birer birer gelmeye başlıyordu... Yatağıma gelip beni sarsması, telaşlanması.. Evet, ona adıyla hitap etmiştim. Utançla yüzüne bakamadım. Ne de olsa o benim patronumdu, değil mi? Adıyla seslenemezdim... Aramızda patron-çalışan ilişkisi vardı.

"Özür dilerim." Kaşlarını kaldırdı. "Ne için?" Dedi. "Adınızla hitap ettiğim için..." Omuzlarım çökmüştü.

Yiğit Bey seruma baktı. "Serumun da bitmesine az kaldı." Dedi. "Teşekkür ederim, hastaneye getirdiğiniz için." Ardından bakışlarımı kaçırdım.

Hiçbir şey söylemedi.

Arabada başımı boynuna gömmüştüm, o ise bana sımsıkı sarılmıştı. Bu kadarı çok fazlaydı... Bundan fazlası olamazdı, en iyisi artık uzak durmaktı. Yoksa kendimi durduramayacaktım.

Ya Selma haklı çıkarsa? Ya ona tutulursam, bir de karşılıksız aşkla mı savaşacaktım? Hayatım boyunca canım yanmıştı, daha ne kadar yanacaktı?

Artık aramıza mesafe koymalıydım. Benim hayal dünyam ile, onun hayatı bambaşkaydı. Kendimi kaptırırsam, canım yanardı.

Bir daha canımın yanmasına katlanamazdım... Her nefes aldığımda sol yanımdaki sancı kendini hatırlatırken; bir de sevdaya yenilemezdim...

Yıllar geçmesine rağmen annemin acısı hâlâ kor gibi yüreğime ateşler salarken, bir de aşkla mı uğraşacaktım? Bir de o mu yakacaktı yüreğimi?

Bunca yıldır çektiğim yetmezmiş gibi, bir hançer daha mı saplanacaktı kalbime?

Buna izin veremezdim, buna asla izin vermeyecektim!

***

Serumu çıkarttıklarında yavaşça toparlanıp odadan çıktım.