opposite // l s ✓

|036|

Louis 💀

Harry fronst en kijkt langs me heen de verte in. "Snap jij het?" hij draait zijn hoofd en zijn vragende ogen kijken me aan.

"Nee, wil je er naartoe?" vraag ik voorzichtig.

"Ja ik denk het.. maar ik ben bang voor wat ik aan ga treffen na wat mijn vader gezegd heeft," ik knik.

"Ik snap het, wat dacht je ervan als je eerst even uit gaat rusten en je daarna vertrekt?" hij knikt.

"Ja.., je gaat wel mee toch?" fronst hij.

"Ja natuurlijk, kom," hij knikt waarna we naar de auto lopen, instappen, en onze weg naar mijn huis maken.

-

We stappen de auto uit en staan voor het tehuis, ik knijp in Harry's hand. Hij zucht diep en begint naar de ingang toe te lopen. We vragen het kamernummer en lopen door naar haar kamer.

Hij zet zijn hand op de deurhendel maar laat hem weer los. "Ik kan het niet, Louis," zucht hij, ik ga voor hem staan en pak zijn handen vast.

"Het kan nooit zo erg zijn toch? En ik verlaat je zijde niet, en als je weg wilt gaan dan doen we dat gewoon." ik geef hem een korte zoen.

"Kom, we gaan," hij pakt mijn hand waarna ik even naar hem kijk, hij knikt dus ik trek de deurhendel naar beneden en open de deur langzaam.

Zijn moeder ligt op een bed met grote wallen onder haar ogen en rode ogen, ze staart met een lege blik voor zich uit. Harry knijpt mijn hand fijn terwijl we er naartoe lopen. "Mama?" vraagt hij zacht. Hij krijgt geen antwoord en kijkt naar me.

Ik aai over zijn rug. "Wat is er gebeurd, mama?" ze blijft voor zich uit staren en besteed geen aandacht aan ons.

"Luister, je zoon komt hier helemaal naartoe en hij wilt antwoorden. Vind je niet dat hij het verdient?" sis ik.

Harry schud zijn hoofd. "Niet doen,"

"Wat 'niet doen'? Kom je hier om haar zo te zien liggen of kom je voor antwoorden?" hij kijkt me even bedenkelijk aan.

"Antwoorden, maar-"

"Nee, niks maar. Ik ga hier niet weg voordat je antwoorden hebt." hij zucht en loopt dichter naar zijn moeder toe.

"Ik mis je mama, zeg alsjeblieft iets," haar ogen zijn sinds we hier kwamen nog niet van hetzelfde punt op de muur afgegaan.

Hij begint te huilen. "Mammie, ik- ik wil je niet kwijt." zijn stem trilt en hij veegt zijn tranen af.

Hij pakt haar handen vast. "V-Vertel het me alsjeblieft, ik wil je helpen." haar ogen komen eindelijk van het punt van de muur af en kijken Harry aan, met nog steeds een lege blik.

Harry kijkt haar hoopvol aan maar na een paar seconden laat ze zijn hand los en draait ze zich om waardoor ze met haar rug naar ons toe ligt.

Harry schud zijn hoofd en kijkt naar beneden. "Ik wil naar huis." fluistert hij.

Ik knik. "Kom, dan gaan we naar huis," hij knikt en pakt mijn hand stevig vast waarna we naar buiten lopen, ik heb wel gezegd dat we hier zonder antwoorden niet weggaan maar we hebben een antwoord nu: ze gaat ons geen fuck vertellen en we gaan nooit te weten komen wat er aan de hand is.

In ieder geval niet uit haar mond.