opposite // l s ✓

|035|

Louis 💀

Harry en ik zitten weer bij de arts, hij knijpt stevig in mijn hand terwijl de arts het gaasje van de wond afhaalt.

"En? Moet het gehecht worden?" vraagt Harry hoopvol.

"Het is een twijfelgeval.. ik wil het toch liever doen, beter voorkomen dan genezen," Harry begint te huilen.

"Ik wil het niet." fluistert hij.

"Ik ga even de benodigdheden halen," zegt de arts waarna hij de kamer uitloopt.

Harry stopt zijn hoofd gelijk in mijn borst en begint luid te snikken. "Harry, het is zo gedaan, ik ben bij je." fluister ik waarna ik een kusje op zijn kruin zet.

De arts komt weer binnen. "Ben je er klaar voor?" Harry schud zijn hoofd.

"Kom," fluister ik waarna ik hem voorzichtig loslaat en op de behandelbank neer leg.

Hij pakt mijn hand vast en knijpt er hard in terwijl de arts nog niet eens begonnen is. "Dit gaat even pijn doen," mompelt de arts waarna hij geconcentreerd naar zijn hoofd kijkt en het begint te hechten.

Harry piept als hij er doorheen is. "Goedzo, nog een paar." glimlach ik. Hij knikt langzaam en knijpt zijn ogen dicht terwijl hij trillerig adem haalt.

Als het klaar is help ik hem van de behandelbank af en knuffel hem kort. "Ik ben trots op je Haz." mompel ik terwijl ik over zijn rug wrijf.

Hij knikt en blijft zich tegen me aan knuffelen. "Er is niet veel te vertellen," vertelt de arts. "Je moet er gewoon niet aanzitten, maar dat lijkt me logisch. Kunnen jullie volgende week dinsdag rond deze tijd terugkomen om de hechtingen eruit te halen?" ik knik.

"Ja, dat kan," 

"Oke, mooi, dan zie ik jullie volgende week." ik knik en neem Harry mee naar mijn auto.

"Zo erg was het niet toch?" hij haalt zijn schouders op.

"Zullen we naar jouw huis? Kijken hoe het met je moeder is?" hij knikt en kijkt naar beneden.

"Het komt goed, wat er ook gebeurd, ik zorg dat je te weten komt wat er met haar is," hij knikt opnieuw en blijft stil.

"Ik houd van je Harry, vergeet dat nooit, oke?" hij kijkt op en glimlacht.

"Ik- ik ook van jou."

-

Harry 🌸

We stappen uit de auto en lopen naar de voordeur toe. Mijn vader doet open waardoor ik zucht. Louis slaat zijn arm om me heen en geeft een geruststellend knikje.

"W-Waar is mama?" vraag ik zacht.

Hij lacht. "Oh, jongen toch. Die is naar een huis voor al dat soort mensen, jij had het veel te druk met je loverboy om ook maar op te merken dat ze weg was," ik frons en kijk naar Louis, maar zijn ogen zijn gefocust op mijn vader.

"Wat voor soort mensen?" hij grijnst.

"Mensen die de kluts kwijt zijn, Harry. Je moeder is zo'n persoon geworden," Louis trekt me dichter naar zich toe.

"Ik- ik snap het niet." frons ik.

"Hier heb je een visitekaartje van het tehuis, kijk zelf maar. Maar pas op, haar gedrag gaat tegen al je verwachtingen in." grijnst hij, hij geeft me het kaartje waarna hij de deur dichtgooit.