HUNHAN: That Guy!

Chapter 39

Pero hindi ko naiwasan ang palipad niyang LV sa mukha ko...

"Ahhh," ungol ko sa sakit nang tumama iyon sa akin at napaupo ako sa sahig. Sobrang sakit  ng pagtama ng pwet ko sa lupa na maski pati spinal cord ay parang na-trigger. Bigla na lang sumakit ang tyan ko kaya di ko mapigilan na mapahawak rito. Ugh, anong nangyayari?

Napakapit na ako ng mahigpit nang magtuloy-tuloy na ang kirot. Hindi lang ito basta-basta sakit sa tyan. Parang may kung anong nararamdaman ako na hindi ko alam kung ano ito. Ang sakit! Argh, sobran kirot!!!

"Ahhh, tulong!," hindi ko na napigilang lumuha. "Sehun, tulong!!!"

Maraming tao na ang nakakakita sa akin na nakahandusay sa lupa na parang fetus kung makabaluktot. Hindi ko na alam kung ano ang bibigyan ko nang pansin. Ang tao ba o itong sakit na nararamdaman ko.

Pero mukhang di pakontento ang gagang nanggaling sa ibang planeta. Wala siyang pakealam kung namimilipit ako rito sa sakit. Para siyang ibang tao na walang konsensya. Kumbaga sinaniban ng isang demon ang babaeng ito. Sinugod niya ako. Hinila ang buhok ko at sinabunutan at iningudngod sa lupa. Sinampal niya ako at pinagtatadyakan.

Gusto ko siyang pigilan. Gusto ko rin syang awayin pero hindi ko kaya. Mas masakit talaga ang nararamdaman ko sa tyan ko.

"namoka kang baklang hayop ka!" Sigaw ng babaeng putang-- "Mang-aagaw ka. Mamatay ka na. Akin lang si Sehun. Ako lang ang magiging Mrs. Oh?!"

Napapikit na lang ako sa sobrang sakit na nararanasan ko ngayon. Ang tangi ko lamang iniisip sa mga oras na ito ay si Sehun at kung nasaan na siya. Leche, Sehun. Magpakita ka na hayop ka!! Tulungan mo ako rito.. Arghhhh! Ahhhhhh!!

"You btch!" Hinila ako ni Kristina sa buhok para tumayo. Kahit ayaw ko ay napasunod ako. Ipingdarasal ko na lamang na sana matapos na ang lahat ng ito. Pero nagulangtang ako nang may maramdaman ako sa pantalonko. Basa ito at malagkit. Patuloy na rumaragasa ang mga ito pababa. Sinubukan ko itong hawakan ngunit hinila't tinulak naman ng babae ang buhok ko. Parang wala na itong katapusan hanggang sa marinig ko na lamang ang isang tinig sa di kalayuan.

"LUHAN!!!" Sigaw niya sa pangalan ko at di ko na napigilang umiyak. Si sehun. Si Sehun ko!

"Sehun!!" Nanghihinang sigaw at nagulat na lamang ako nang itulak ako ni Kristina sa daan kung saan may paparating na sasakyan.

At ang tanging narinig ko na lamang ay ang pag-screech ng isang sasakyan at mga sigawan.

SEHUN.

Hindi ako makapaniwala sa aking nakita. Parang nanghina ang mundo ko nang makita ko siyang nakahandusay sa sahig at rumaragasa an dugo mula sa katawan niya patungo sa daan. Di ko na alam kung anong gagawin ko. Ang tanging alam ko na lamang gawin ay isigaw ang pangalan niya at tumakbo papunta sa kanya. Itinulak ko na lang si Kristina at ibang tao na nakapaligid sa asawa ko. Ang luhan ko.

Kanina pa ako palakad-lakad dito sa harapan ng emergency room. Lumuluha at kinakabahan. Ito ang kauna-unahang pangyayari sa tanang buhay ko na nagsasama-sama ang napakaraming emosyon sa loob ko. Galit, kaba, lungkot, pag-aalala... Lahat na parang magbe-break down na ako.

Naramdaman kong may kumapit sa braso dahilan para matigil ako. I looked at my shoulder and the anger overcomes every emotions inside of me. I turned my body to face her and grasped each of her shoulders. Anong ginagawa niya rito? Ano bang kailangan niya? Kung hindi lang sana babae ito, binugbog ko na hanggang sa mawalan na siya sa mundong ito. My eyes burning with fire.

"What are you doing here?" Matigas kong ingles na tanong. I saw fear in her eyes but I don't care. No one is to touch my mate that way. She flinched when I yelled at her, "WHAT THE FCK ARE YOU DOING HERE, KRISTINA?!!"