HUNHAN: That Guy!

Chapter 9

Dedicate pala sa kauna-unahang nagvote sa storyang ituu! Salamat po and sana po maenjoy niyo pa rin ituu! Rak na ituuu! HAHAHA!

ENJOY~

Luhan's POV.

Pagod na ako. Pagod na pagod. Pagod na nga ako sa nangyari kahapon, paano pa ngayon? Agad kong binuksan ang pintuan ng kotse ni Sehun at bumaba na ako. Nandito na kami. Napatigil ako sandali, just only to be mesmerized by the beauty of the place. Mataas ang building na nasa harap ko ngayon. Skycraper kumbaga. But who cares anyway? Nagandahan lang naman ako dahil sa ilaw at saka halaman na nakapaligid. Pagod na akong idescribe ang lugar. Pagod na rin akong pansinin ang mga taong napapatingin sa akin. Pagod na rin akong intindihin ang pagrarant ni..

"Luhan, ano ba?! Sabi ko, gusto kong sumama sayo sa university mo para naman malaman ko kung saan ka nag-aaral para deretsuhin na lang kita roon. Bakit ba ayaw mo? May mawawala ba kapag dumating ako sa lugar na iyon? May mangyayari ba kapag pumunta ako roon? Come on, Han. Sige ne." Ugh, Sehun!

Hindi ko siya pinansin at nagderetso lang ako sa loob. The cold air coming from the aircon and the scent of the place is the first thing that my senses met. Hindi ko na nga rin kayang buksan ang mata ko dahil pagod na talaga ako. Inaantok ang buo kong pagkatao at naiihi ako. Litsi! My pantog is so heaviness na! And the fact na hindi pa ako gutom . Teka, kung naguguluhan kayo. Continue reading..

Una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa sumusporta sa RH bill. (ano connect? Mwehehe.. jk leng) Hindi, Una sa lahat, gutom na gutom na ako. Masakit na nga ang tyan ko eh. Kingina n iSehun. Hindi siya good. Bad siya, very bad.

Pangalawa, hindi ako makatulog sa kotse dahil sa ingay niya kanina about going to the University I'm studying at. Kahit ilang beses kong sabihin na hindi pwede. Go pa rin siya ng go. Buka pa rin ng buka ang bibig niya. Walang tigil. Nakakairita na ang boses niya.

Third, kingina, sakit na ng pantog ko. Gusto ko ng umihi. Hindi ko na talaga kaya. Gusto ko ng ilabas ito kundi magkakaroon ako ng ano, ano ba tawag dun, UUT? TT? TIU? UTIN? Ays bestes! Ano ba ulit iyon? UTI ata? Ahhh.. yun. Oo, yun. Baka magkaroon ako ng UTI. Yung UTIN a noh? Baka ipatikim ni Sehun iyon saken mahirap na. Bergen peren eke. Feel ke megeng nen, eh. Huehue.

"Luhan, pwede ba?!" nabigla ako sa pagsigaw niya saken. Nagulantang ang pagkatao lalo na ang mga taong nasa paligid. Lahat sila napatingin sakin. Some of them nga eh nagbubulong-bulongan. Yung may dumaan nga na babae ang sabi..

"Grabe si Ati. Mesyede nemen pebebe. Ketems, memeye leng.. uhm.. uhm.. faster na ang maririnig sa condo."

Bastos lang noh?

Pero hindi ko parin pinansin si Sehun. Bumibigat na naman kase ang mga talukap ko sa mata. Gusto ko ng matulog! Just let me sleep. UGH!
Pero nang hilahin ako ni Sehun sa wrist ko at iharap sa kanya, nagising ang diwa't kaluluwa ko. Nanlaki nga ang mga mata ko nang maramdaman ko ang presensya ng hininga sa mata ko. Biglang kumislot at kumalabog ang puso ko dahil sa proximity naming. Da hel?!

"Sehun, ano ba?! Let me go, please. Nakakahiya sa ibang tao," reklamo ko habang tinatanggal ang pagkakahawak niya saken. Tiningnan ko siya ng masama nang hindi siya matinag. "Sehun, isa.."

"I don't care about other people. I don't care what they are going to say. I just want you, Luhan. And when I call your name, don't you dare walk out on me," sabi niya. Napalunok ako nan gang bawat salitang lumabas sa bibig niya ay may diin. Iniwas ko ang tingin ko sa mga nanlilisik niyang mga mata. Ewan ko ba. Kapag kase tumitingin ako sa mata niya parang may nagwawala saken. Sa loob ko. Yung puso ko rin eh. Nag-iiba. Ramdam na ramdam ko. Ano ba itu? Bakit ganitu?