HUNHAN: That Guy!

Chapter 17

Third person's POV.

"Fine. And I'm sorry."

Sehun suddenly stopped when he heard Luhan's voice. Something strikes him so He turned around only to see how the door banged and that it echoed all over the room.

Napa-face palm na lang sya, groaned, at kinuha ang kanyang unan na malapit sa kanya at ibinato sa kung saan. He never nOTiced, something fell on his eyes.

Gago, masakit kaya yung blck eye!

~~~

Naging tahimik ang buong mansion. Pati mga maids at mukhang nakuha nila ang atmosera ng dalawang tao. Maski ang maingay at makulit na si Ziyu ay tahimik na pinagmamasdan ang galaw ng dalawa. Ang buong mansyon ay parang naiwanan at parang walang musika na maririnig.

Sinikap ni Luhan na Hindi umimik habang gumagawa siya ng gawaing-bahay. Ang loob niya'y  parang nabasag. Hindi niya Alam kung makakaya niya bang makita o maka-usap ang isang tao. At habang naghuhugas nga siya ng Plato ay ang pagpasok naman ng lalaking mukhang Hindi pinapaboran ng tadhana ang kanyang sinabi. Natigilan siya nang marinig ang kalansing ng mga baso at maya-maya pa ay ang pagbukas-sara ng refrigerator. Gusto niyang tumingin ngunit I to ay kanyang pinipigilan.
Relax, Luhan. Breath! Kahit na may kasalanan ka, huwag ka munang magsasalita, humingi ng tawad or whatever. Hoo! Just stop muna. Please!

Nakatingin lamang si Sehun Kay Luhan.  Nakakunot-noo siya at parang Hindi niya alam ang gagawin. He feels stupid, or so.

Bakit kase siya sumigaw? Gago! Syempre masakit naman kase ang masuntok sa mata. Natural lang naman na magalit at mainis noh!?! Pero bakit ganun? Ewan, parang masyadong dinamdamdam ng dalawang ito ang nangyari. Masyado nilang inaalala. Buti na lang, dyosa pa rin ako at kung may aangal! Ipapahalik ko siya sa asawa kong si Marlou !?! 

Hihihi.. Mataba't mahaba yun. MESHEREP ENG PENEPEG!

Ibinaba niya ang baso sa lapag at umalis si Sehun. Hindi niya kaya. Hindi na niya talaga. Kailangan niyang umalis dahil masyado kaseng mabigat. At hindi niya kayang kausapin si Luhan sa ganitong anyo o sitwasyon.

Natatae na kase siya kaya baka maamoy ng apple of the eye niya.

Napalingon si Luhan nang kumalampag sa lapag. At sa paglingon na iyon ay ang pag-alis ni Sehun na parang nagmamadali. Nagbago ang kanyang expression. Poker turned sad. Ang bibig ay nakabukas ng konti. Ang mga eyebrows at pilikmata'y mabibigat. Basta, naging sad si gaga! Hindi man lang ba siya susuyuin nung baba? Ugh! Mga mayayaman talaga. Tsk. Tsk.

Tapos na raw ang kanyang duty. It's time to go home na raw ang gaga. Hindi na niya kase kaya ang amoy ng mansion, masyado raw kaseng kakaiba. masyadong kakaiba. Ang atmospera nito'y nakaka-ugh!

"Ziyu-bebe, Let's go home na! Hinihintay ka na nung septic tank na paliliguan mo. BILISAN MO BAGO PA AKO MAGPASABOG DITO!"

Bismud ang ungata. Sorry kayo at layo baka matamaan kayo ang kamandag ng isang manly-linlang  na LUHAN! Teka, saan nanggaling iyon? Ahihi! Ganda kong otor,/ le-flipzz. Natumba, bumangon, nag-zumba/ Darla, ang sarap talaga ng zumba.

"Hyung, nasaan ka? HYUNG!" pagtatawag ng napakaliit na usa rin. Lumingon si Luhan sa hagdanan at nakita niya roon ang kapatid niyang naglalakad pababa. Akala niya sa ang tinatawag kaya lumapit sa rito at dahan-dahang hinawakan ang braso. Bigla na lang napatalon si Ziyu at napa-ninja moves pa ng wala sa oras. Napatingin siya sa kuya niya nang may mapagtanto. Nagdabog ang bata.

"Hyung naman eh!"

"Ziyu, it's time to go home. Wag kang adik, hindi mo to bahay. And nasa sala lang naman ako, ah. Bakit nandito ka pa? Hindi mo ba napansin ang manly mong kuya with deery eye?"

Nagpoker si Ziyu at tiningnan ng diretso sa mata si Luhan. Nanlaki naman ang mga mata ni Luhan at napaatras. OMG! That's poker ulit!

"Ziyu, saan mo ba yan natutunan? Ugh! Let's go na. Masyado ka ng natira sa hotdog. OMG~ Hotdog!?!"

At napairap na lang si Ziyu. Mas bata pa raw umasta ang kuya niya kesa sa kanya. Naka-milk atang tinutukoy ni Kuya SeSe si Kuya Han. Ewan.

Samantala.....

---

Huehue, sorreh! Bawi na lang sa next ud.. Hihih.