HUNHAN: That Guy!

Chapter 40

SEHUN.

Sabi nila kapag daw mamatay na ang isang tao ay doon mo mare-realize lahat ng mga ginawa ninyong dalawa. Kung paano kayo nag-away, naglambingan, at nag-loving-loving. Doon mo rin mare-realize ang halaga niya sa buhay mo at kung ano nga ba ang rason kung bakit minahal mo siya. Doon ko narealize na kahit sa madaling panahon na nakilala ko siya ay  naging makulay ang buhay ko dahil sa paintbrush niyang dala. Noong araw na masapak ako sa panga ay narealize ko na "ah, siya pala ang magpapabago sa buhay ko."

Kaya noong nalaman kong comatose siya at yung... yung... huminga ako ng malalim at napapikit habang patuloy ang pagdausdos ng mga luha ko. Hindi ko kayang sabihin. Hindi ko kayang tanggapin. Una, hindi ako naniniwala na mabubuntis nga ang mga lalaki at magsisilang sila ng mga bata. Pero noong marinig ko sa bibig ng doktor ang sinabi ay hindi ko na napigilan. GUlat na gulat ako. Hindi rin ako makahinga at the same time, hindi makagalaw sa kinatatayuan ko. Nakatitig lang ako sa doktor na ito at feeling ko nawala lahat ng mga pinag-aralan ko at kung ano pa. Natanggal din iyong galit ko kay Kristina dahil sa ginawa niya.

I'm sorry, Mr. Oh but the patient is in coma.

The patient is pregnant and he miscarried it.

Hindi ko alam kung nagpapatawa ang doktor nung mga oras na iyon. Papaanong hindi, nakakatawa kase ang itsura niya. Yung kilay niya parang malalaglag na, yung nguso niya sobrang pula to the point na ang pangit na niyang tingnan. Hindi rin lumagpas sa akin ang mga wrinkles niyang nakakatawang pagmasdan dahil bumagay sa itsura niya.

Nakuha pang manglait, tsssss.

Pero hindi, seryoso siya, naaawa. Sino nga ba kase ang tatawa sa ganitong sitwasyon? Kung saan na-coma na nga, nalaglag pa ang bata. Ang sarap iuntog ang ulo ko sa pader. Bakit hindi ko naisip iyon? Noong nagsusuka siya kanina, akala ko talaga may nakain lang siyang masama pero hindi, iyon pala ang unang sintomas na buntis siya o iyon lang ang alam ko. Napatakip sa bibig si Baekhyun sa narinig at nagsimula na nga siyang humagulgol. Nakatulala lang ako kung saan nakatayo kanina ang doktor. Ang bigat sa dibdib. Hindi ko lubos maisip na... na... wala na ang... aanak namin.

I don't know what to think anymore.

Isang buwan ang lumipas.

Patuloy akong nagdurusa. Patuloy na sinisisi ang sarili dahil sa nangyari. Kahit alam kong wala akong kasalanan ay nararamdaman ko na responsable ako sa nangyari sa kanya. Hindi ito alam ni Jesper o ni Ziyu man. Kahit dapat ay ayaw ko naman saktan ang mga kapatid niya. Mga bata pa sila. Ayokong lumaki sila na may ganito kalalim ang pinagdaanan. Ayokong sabihin sa kanila dahil ayaw kong magtanim sila ng galit sa gumawa nito sa kuya nila. Alam kong hindi nila ako mapapatawad sa gagawin kong ito but I just don't want them to feel miserable. No, not this time that they are happy in their lives. Mas magandang ganito na lang muna sa ngayon.

I looked at my Luhan's flawless face as I wipe it with a wet white cloth. He looks so innocent when he sleeps. He looks so beautiful even though he is in this kind of situation. Like a flower, he looks so blooming and adorable. I could feel my tears in my eyes. I can't help it again so I let my tears flow over and over again.

Hindi ko maiwasan na umiyak. Kahit kinakausap ko siya, telling him to wake up already,  I don't know but to feel weak. I'm so weak right now. Too weak to not even move away from him kahit na gutom ako o naiihi. Kung wala si Baekhyun ay hindi ko magagawa ang routine ko, to have a proper hygiene and such.