She's unforgettable

Hoofdstuk 163

Lauren POV:

Opgelucht ga ik bij Bas zijn moeder en zijn zusjes op het balkon zitten. 'Ik heb jou een keer op zo'n foto bij de Bijenkorf gezien!' Zegt een van de meisjes, ik dacht dat het Nikki was, dan. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Dat is mijn tweelingzusje, ik woon nog niet zo lang in Nederland.' 'Oh, maar jij bent ook zo knap. Hoe komt het dat je zo slank bent?' 'Jij bent ook hartstikke knap!' Ze glimlacht. Ik denk na over hoe oud ze zal zijn, 12? 13?

'Nikki, je bent pas 12. Jouw tijd komt nog wel.' Zegt Bas dan als hij een schaal met stokbrood op de tafel zet. 'Op welke school zitten jullie?' 'Hier in Amsterdam, Liv en ik zitten in de eerste klas van havo, en Marije doet dit jaar examen in vwo, en Rachel studeert voor computers.' Ik grinnik, het wordt duidelijk dat Nikki de wijsneus van het gezelschap is. 'Ik kan voor mezelf praten, en ik studeer niet voor computers, ik studeer bedrijfskunde.' Reageert Rachel. 'What ever.' Nikki rolt met haar ogen. 'Inderdaad, want we kunnen eten.' Bas zet een pasta salade op tafel en gaat dan naast me zitten.

'En wat doe jij voor school?' Vraagt zijn moeder. Ik slik mijn eten door en neem een slok water. 'Ik zit momenteel niet op school, ik ben uit Engeland hier heen verhuist en kon niet midden in het jaar aan een opleiding beginnen, maar ik ga na de vakantie weer aan iets beginnen.' 'Waarom ben je verhuisd?' 'Mam.' Zucht Bas. 'Het geeft niet hoor!' Zeg ik en ik glimlach. 'Omdat ik bij m'n biologische ouders ben gaan wonen. Ik ben geadopteerd bij m'n geboorte en ben opgegroeid in London, maar ben een tijdje terug mijn biologische zusje tegen gekomen en toen ben ik mee naar Nederland verhuisd.' 'Zo, dat hoor je niet iedere dag. Mis je je pleegouders niet?' 'Oh jawel, ze zijn heel anders dan mijn biologische ouders. Maar in London was ik enigs kind, en nu heb ik een tweelingzus, een broer en 2 kleine zusjes. Het is heel anders, maar het komt vanzelf. En ik kan nog vaak genoeg naar London toe gaan.' Ik glimlach en eet verder. 'En waar woont u oorspronkelijk?' 'Oh zeg alsjeblieft je! We wonen in Rotterdam, Nikki, Liv, Marije en ik. Bas woont hier en Rachel woont in Utrecht. Hun vader is niet meer in beeld.' 'Mama!' Reageert Rachel straffend. 'Ze weet het.' Zegt Bas dan. Iedereen kijkt me aan. 'Ik heb het zelf verteld, rustig maar. Ik kan haar vertrouwen.' 'Tuurlijk.' Zeg ik lief. 'Zijn alle vaders slecht?' Vraagt Nikki dan. 'Tuurlijk niet schat. Iedereen is anders. Gelukkig heb je een geweldige moeder, toch?' Zeg ik. Bas z'n moeder kijkt me ontroerd aan. 'Ja, dat klopt. Zij is een papa en een mama in één.' 'Daarom.'

'Zullen we een stukje lopen?' Vraagt Bas als de afwas gedaan is. Rachel is al weg en Liv en Nikki hangen op de bank. Marije en zijn moeder zitten nog buiten. 'Ja, is goed.' 'We zijn even in de stad, tot straks.'

'Je hebt een heel leuk gezin.' Zeg ik als we richting de stad lopen. 'Ja, klopt. Maar m'n moeder heeft het er nog heel moeilijk mee.' 'Logisch toch? Het is ook vreselijk, zoiets wens je niemand toe.' Hij glimlacht en houdt mijn hand vast. In het Vondelpark gaan we op een bankje zitten. 'Mis je je vader wel eens?' Vraag ik dan. 'Ja, natuurlijk. Ondanks alles, vroeger was hij heel anders. Maar door de stress op zijn werk raakte hij aan de cocaïne en dat heeft hem totaal geruïneerd. En mij ook.' Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Je bent nog jong, je kunt er nog iets van maken.' 'Ik vraag me af of er ooit een dag zal komen dat ik er niet aan denk.' Ik zucht medelevend. 'We zoeken het wel uit, met zijn tweeën. Ik heb geduld, deze keer. Oké?' Hij knikt. 'Je bent lief. Ik denk echt dat het gaat werken tussen ons, wat denk jij?' 'Ik ook.' Reageer ik. 'Ik heb precies iemand als jij nodig in mijn leven.' Zeg ik. 'En ik iemand zoals jij.'

Remco POV:

'Ik snap gewoon niet hoe ze zo koppig kan zijn. Ze heeft al 2 weken geen woord tegen ons gezegd, 2 weken!' Mompel ik. Amber ligt naast me op mijn bed. 'Ze is gewoon boos, en ze is teleurgesteld in jou denk ik. Het was niet netjes van je wat je gedaan hebt.' 'Wat zij deed was ook niet redelijk!' 'Nee, maar het is haar leven en het zijn haar keuzes, daar zou jij je niet mee moeten bemoeien en daar zou je haar al helemaal niet voor moeten straffen. En ik denk dat ze er oprecht spijt van heeft, jij en Giorgina denken dat Lauren een duivel is maar het is een veel liever meisje dan je zelf merkt.' 'Ze is de duivel tegen ons.' 'Ja, omdat jullie haar niet in haar waarde laten. Jullie zitten bovenop haar, met alles wat ze doet. Ik snap wel dat je haar wil beschermen, maar niet op deze manier.' 'Anders doet ze wat ze wil en duikt ze met iedereen het bed in!' 'Als zij dat wil dan moet ze dat zelf weten! Je snapt echt niet wat ik duidelijk wil maken? Het zijn jullie zaken niet met wie ze seks heeft of op wie ze verliefd is. Daarnaast, ze is slechts met 2 jongens naar bed geweest, zo'n ramp lijkt me dat niet.' 'Ik wil gewoon niet dat ze op het verkeerde pad eindigt.' 'Dat doet ze niet, geloof me. Kijk naar haar, ze is slim en zelfverzekerd.' 'Dat is wel zo maar..' Dan gaat de voordeur open. Ik kijk op de klok, 9 uur. Mijn ouders zijn nog lang niet klaar in het restaurant en Giorgina is bij hun aan het werk. Ik ga van bed en loop naar de hal met Amber achter me aan. Het zijn Lauren en Bas.

'Hey Remco.' 'Hé man. Hé Lauren.' Ze reageert niet. 'Oh hey Amber!' 'Hé meissie.' Ik wissel een blik uit met Amber. 'Uh, Lauren, kan ik je even spreken?' Vraagt Amber haar. 'Ja, tuurlijk. Ben zo terug.' Ze glimlacht naar Bas en loopt achter Amber aan naar de keuken.

'Dus het is weer goed?' Vraag ik Bas. 'Jup. Ik weet wat je er van vindt, Lauren heeft me alles verteld. Maar ik weet zeker dat ze er oprecht spijt van heeft.' 'Ja, dat weet ik ook wel.' 'Nou, volgensmij niet. Ze lijkt nogal boos op je te zijn.' Op het zelfde moment komen Amber en Lauren weer terug.

'Dus je wil me wat zeggen?' Dit is het eerste wat Lauren tegen me zegt in twee weken. 'Uh, ja. Het spijt me.' 'Dat is het?' 'Ja, nee. Het spijt me, ik had het nooit zo mogen doen. Je bent oud genoeg om zulke dingen zelf op te lossen maar ik wilde je gewoon beschermen.' 'Oké.' Zegt ze. Ik kijk haar aan. 'Ook al sliep ik met 100 mensen, het is niet aan jou om je daar mee te bemoeien. Als ik dat wil dan doe ik dat, en als ik hulp nodig heb dan vraag ik daar zelf wel om. Ik ben niet verplicht om alles met jou te delen als ik dat niet wil, dat je dat wel van Giorgina verwacht prima, jullie kennen elkaar al je hele leven lang. Maar mij niet, en ik vind niet dat je dat van mij kan verwachten.' 'Dat is ook zo, je hebt gelijk.' 'Mooi. Dan zijn we het daar over eens. Bas en ik gaan in de woonkamer zitten.' Ze knikt naar Bas en ze verlaten de hal. Verbluft blijf ik achter. 'Kom.' Amber sleurt me mee naar mijn slaapkamer. 'Ik kan haar niet uitstaan zo!'

'Dat komt omdat zij gelijk heeft, en jij niet.'