She's unforgettable

Hoofdstuk 157

Lauren POV:

Onmiddellijk sta ik op. 'Dat is mijn broer, ik, sorry, ik moet er heen.' Bas onderbreekt zijn spel en kijkt me aan. Ik schenk hem een verontschuldigende blik. Hij knikt en speelt verder. Ik graai mijn tas van de grond en zet het op een lopen.

'REMCO!' Met een ruk draait hij zich om. 'Lauren.' Reageert hij, enigszins verbaast. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik terwijl ik mijn armen om hem heen sla. 'Amber is aangereden, de kindjes..' Verder komt hij niet. Hij begint luidkeels te huilen. 'Oh schat, kom.' Met mijn arm om zijn rug loop ik met hem naar een rustige plek vlak naast de ruimte waar Amber heen gebracht is. Ik duw hem op een stoel en pak een glas water. Met trillende handen neemt hij het aan. Ik ga naast hem zitten en wrijf over zijn rug. 'Zijn ze dood?' Vraag ik voorzichtig. 'Ik weet het niet, ze is echt hard geraakt.' Hij verbergt zijn gezicht in mijn haren en ik streel door zijn haar. 'We moeten pap en mam bellen.' Zeg ik na een tijdje. Hij knikt en staart doelloos voor zich uit. 'Ik bel naar huis.' Ik sta op en ga een eindje verderop staan.

'Met papa.' 'Pap, met mij, Lauren. Jij en mama moeten naar het ziekenhuis komen, Amber is aangereden, Remco is helemaal overstuur.' 'Wat? Wanneer is dat gebeurd?' 'Ja, zonet. Kom hierheen alsjeblieft.' 'Ja, ja natuurlijk meisje, goed dat je gebeld hebt, we zien je straks.' 'Tot straks.'

'Ze komen er aan.' Weer knikt Remco alleen maar. Ik ga naast hem zitten en besluit even niks te zeggen. 'Waarom ben jij hier eigenlijk?' Vraagt hij na een tijdje. 'Ik had een afspraak met Bas.' Zeg ik glimlachend. Als hij iets wil zeggen gaan de klapdeuren open. Remco schiet overeind. Zenuwachtig kijk ik de dokter aan. 'Remco?' Vraagt ze. 'Ja, dat ben ik.' 'Je kunt even bij je vriendin.' Ik wrijf nog even over zijn arm en dan verdwijnt hij achter de deuren. Ik ga weer zitten en pluk aan mijn nagels. Na een tijdje zie ik mijn ouders aankomen. 'Pap, mam!' Roep ik. Ze sprinten naar me toe. 'Waar is ze? En waar is Remco?' 'Binnen, maar wij moeten hier wachten.' Ze gaan naast me zitten en in stilte wachten we.

Ineens vliegen de deuren open en staat Remco weer buiten. Zijn blik staat verloren. 'Ze zijn dood.'

Giorgina POV:

Ik druk mijn blote bovenlichaam nog dichter tegen Samuel aan. Ik bijt zacht op zijn onderlip en een kreun verlaat zijn mond. Met zijn handen om mijn heupen bepaald hij het ritme. 'Ik kan nooit genoeg van je krijgen.' Hijgt hij. Ik lach en zoen hem. Als we beiden ons hoogtepunt bereikt hebben rol ik van hem af en ga ik op mijn rug liggen. Zijn borstkas gaat snel op een neer. Hij buigt voorover en geeft me een lange kus op mijn lippen. Dan begint mijn telefoon te trillen op Samuel zijn nachtkastje. Ik zucht, ga rechtop zitten en pak mijn telefoon. 'Ja, mam. Met mij?' 'Naar het ziekenhuis?' 'Ja, ik kom er meteen aan.'

'Amber is aangereden, we moeten nu naar het ziekenhuis.' Zeg ik geschrokken. Samuel gaat rechtop zitten. 'Dat meen je niet.' Ik spring van bed en pak mijn ondergoed van de grond. Samuel doet hetzelfde en in een snel tempo kleden we ons weer aan. Samuel zet een raam open, doet zijn haar en trekt het dekbed recht. Ik spuit wat parfum uit mijn tas op en sprint naar beneden. Samuel komt achter me aan. Hij grist wat te eten uit de keuken we haasten ons naar mijn auto. Ik start de auto en rijd zo snel mogelijk richting Amsterdam.

'ARGH!' Ik sla gefrustreerd op het stuur, het verkeer staat vast. Samuel overhandigt me een flesje ijsthee en ik neem dankbaar een paar slokken. Na 20 minuten kunnen we eindelijk weer doorrijden en ik geef extra gas. Bij het ziekenhuis aangekomen parkeer in mijn auto vooraan en Samuel en ik sprinten samen naar binnen. 'Ik kom voor Amber van Wouden.' Zeg ik terwijl ik over de balie leun. 'Ze is kort geleden binnen gebracht.' De vrouw tikt iets in op haar computer en knikt. 'Met de lift naar verdieping 2, dan kamer G4.' 'Bedankt.' Samuel en ik rennen door de hal van het ziekenhuis en staan buiten adem in de lift. Zodra de deuren opengaan stormen we de gang door opzoek naar kamer G4. Met een zwaai open ik de deur. Ik kijk in 5 verdrietige gezichten en weet meer dan genoeg. Amber, Remco en mama zitten huilend aan Amber haar bed en papa en Lauren kijken beteuterd voor zich uit.

'Het is niet waar.' Stotter ik. Samuel sluit de deur achter ons dicht. Amber begint nog harder te huilen en Remco wendt zijn gezicht af. 'Het is voorbij, hun hartjes klopten niet meer. Ze zijn dood Giorgina.' Huilt Amber. Ik buig me over haar heen en sla mijn armen stevig om haar heen. Stilletjes stromen de tranen over mijn wangen. 'Het spijt me zo erg voor je.' Zeg ik als ik haar na een tijdje loslaat. Daarna sla ik mijn armen om mijn broer heen. 'Oh lieverd, ik vind het zo erg.' Hij houdt me stevig vast. Het is een hele tijd stil. Na een tijdje komen Noor en Dioni ook verdrietig aanzetten.

'Ik denk dat het beter is als je met je ouders mee naar huis gaat. Wij zorgen wel voor Amber, en je kan morgen weer langskomen.' Het is inmiddels 8 uur 's avonds. 'Ik blijf hier.' Mompelt Remco. 'Lieverd, ga met ons mee. Dat is echt beter voor je, Noor blijft wel bij haar.' Zegt mijn moeder zacht. 'IK GA NIET MEE!' Schreeuwt hij. 'Remco.' Ik pak zijn hand. 'Ga alsjeblieft met me mee.' 'Lieverd, je kunt echt gaan. Noor blijft bij me, je moet ook even tot jezelf komen.' Zegt Amber lief. Zuchtend knikt hij. Iedereen pakt zijn jas en tas en wenst Amber sterkte. 'Ik hou van je lieverd, ik ben er morgen weer. We komen hier samen uit.' Zegt Remco tegen Amber en hij geeft haar een kus. 'Ik hou ook van jou.'

Verslagen loop ik met Remco naar de auto. Samen met hem en Samuel stap ik in. De rit naar huis is het stil, en als we Samuel thuis hebben afgezet begint Remco te huilen. In plaats van dat ik naar huis rijd, ga ik richting het strand. 'Waar ga je heen?' Snikt hij. 'Naar het strand, even tot rust komen.'