She's unforgettable

Hoofdstuk 161

Lauren POV:

Mijn hoofd begint als een gek te bonken als ik mijn ogen opendoe. Ik wil rechtop gaan zitten, maar voel iets drukken op mijn buik. Ik kijk opzij en zie Kaj. Poedelnaakt. Net als ik zelf.

'Oh nee oh nee oh nee.' Ik ben in één keer wakker en schuif onder zijn greep vandaan. Ik pak mijn ondergoed van de grond en kleed me aan. In kleine stukjes herinner ik me vannacht weer. Ik voel Kaj zijn gejaagde adem nog tegen mijn nek. Mijn oog valt op mijn jurk, die kan ik nu niet aantrekken. Ik pak hem op samen met mijn clutch en sluip de kamer uit. Ik ga naar Samuel zijn kamer, die zo goed als leeg is. Ik leg de jurk op zijn kamer neer en rommel in de kast. Bingo, een grijze trainingsbroek van Giorgina. Ik doe hem aan, pak een zwart T-shirt en werp een blik in de spiegel. Ik doe mijn haar in een slordige staart, pak mijn clutch en hakken op en sluip van de trap af. Als ik op de klok kijk schrik ik me dood. Het is 3 uur in de middag. Ik haast me de deur uit en als ik naar huis loop pak ik mijn telefoon. Giorgina en Remco hebben me wel 20 keer gebeld, en Bas heeft me ook enkele berichten gestuurd.

Ik ga via de garage naar binnen en glip langs de woonkamer waar ik Giorgina en Remco voor de tv zie zitten. Ik wil doorlopen naar boven als ik mijn naam hoor. Ik vloek binnensmonds.

Ze vermoorden me.

Ik kan dit niet vertellen.

Zo nonchalant mogelijk loop ik de woonkamer binnen. 'Oh, hey.' Zeg ik. Ik loop snel door naar de keuken, ik snak naar drinken. Ik pak een glas, houdt hem onder de kraan en drink hem in een keer leeg. Als ik me omdraai staan Giorgina en Remco voor mijn neus. Remco heeft de deur dicht gedaan. 'Waar was je?' Vraagt hij. 'Bij Bas.' Lieg ik. 'Dat denk ik niet, hij heeft me nog gevraagd of je veilig thuis bent gekomen.' 'Vast een grapje.' Ik lach nep en pak nog een glas water. 'Zeg op Lauren. We hebben je tig keer gebeld, we hebben geen oog dicht gedaan. We waren hartstikke ongerust!' Zegt Giorgina boos. 'Ik zei toch dat ik bij Bas was.' 'Je hoeft niet tegen ons te liegen hoor!' Reageert Remco.

Ik weet niet of ik me ooit zo schuldig gevoeld heb. Tegenover hun, tegenover Bas. Ik word er misselijk en tegelijkertijd verdrietig van. Ik knipper met mijn ogen om de tranen tegen te houden. 'Lauren!' 'Ik ga douchen.' Ik zet het glas neer en snel me naar de deur, maar Remco houdt me tegen. Hij pakt mijn arm vast. 'Ik denk het niet.'

'Hoe kom je aan die broek? Die is van mij.' Zegt Giorgina dan. Ik negeer haar en geef een ruk aan mijn arm. 'Laat me los!' 'Vertel waar je was!' 'Dat gaat jou niks aan!' Roep ik. 'Ik ben jullie geen uitleg schuldig.' 'Ik dacht het wel, je hebt ons de hele nacht wakker gehouden met je impulsieve gedrag! Zeg waar je was.' 'Laat me los!' Roep ik. Remco laat mijn arm los.

'Ik was bij Kaj.' Zeg ik. Ik kijk naar mijn voeten. 'Oh hell no Lauren.' Reageert Remco. 'Ik..' 'VUILE SLET!' Gilt Giorgina. 'HOE NOEM JE MIJ?' Ik ga tegenover haar staan. 'JE BENT EEN SLET!' Ik rijk mijn hand uit maar Remco rukt me naar achteren. 'KAPPEN.' Schreeuwt hij. 'Jullie hebben seks gehad hé? Ik zie het aan je!' Roept Giorgina. 'Wat boeit jou dat! Het is mijn leven en mijn lichaam!' 'Je bent zo goedkoop als wat!' 'Het zijn jouw zaken niet, je hoeft niet te doen alsof je mama bent. Ik moet zelf weten wat ik doe en met wie ik het bed deel!' 'Je deelt het met iedereen, hoer.' 'GIORGINA!' Schreeuwt Remco. 'Naar boven.' Ze kijkt Remco ongelovig aan. Hij houdt de deur voor haar open en ze stampt de keuken uit.

Huilend ga ik aan tafel zitten. Ik verberg mijn handen in mijn gezicht. 'Hoe kan je dit doen Lauren? Ik dacht dat je je een beetje zou gedragen nu met Bas.' 'Ik weet het niet!' Roep ik overstuur. Ik huil met lange uithalen. Remco gaat naast me zitten en zet een glas water voor mijn neus. 'Doe even rustig en vertel wat er gebeurd is.' Ik neem een paar slokken water en zucht diep. 'Ik, het was de alcohol. Hij, ik heb hem gebeld toen ik bij het gala weg ging en toen ik daar kwam was hij hartstikke stoned en dronken en toen hebben we seks met elkaar gehad.' Remco haalt zijn handen door zijn haar. 'Jezus Lauren. Je moet jezelf niet zo weg geven, waar is je respect?' Ik haal huilend mijn schouders op. Remco pakt zijn telefoon en toetst Bas zijn nummer in. Dan geeft hij hem aan mij. 'Wat doe je?' 'Ik niks, jij gaat hem opbellen.' 'Nee, echt niet. Ik kan hem niet onder ogen komen.' 'Dan heb je pech.' Remco drukt op het icoontje en de telefoon gaat over. 'Met Bas?' Mijn hart breekt als ik zijn stem hoor. 'Hallo? Remco?'

'N-nee. Met Lauren.' Stotter ik. 'Lauren! Ik heb je berichten gestuurd, ik hoorde ineens niets meer van je! Wat is er?' 'Ik, het is beter als je langs komt.' 'Is er iets gebeurd?' 'Kun je bij mij thuis komen?' 'Oké, ik ben er over een uur.' 'Tot straks.' Ik hang op en stap van de kruk. Ik loop naar de deur en kijk nog een keer achterom. 'Ik haat je.' Zeg ik huilend tegen Remco en dan ren ik naar mijn kamer.

Bas POV:

Ik zit peinzend in de auto onderweg naar Lauren. Ze deed zo raar aan de telefoon, het leek wel alsof ze moest huilen. Straks is er iets vreselijks met haar gebeurd, ik zou het niet weten. Ik denk aan haar op het gala. Haar prachtige bruine haren en haar lange wimpers. Haar schitterende lach en haar mooie figuur. Alles aan haar klopt, ze is mooi en lief, grappig en spontaan. Na Kiki heb ik nooit meer iemand zo leuk gevonden, maar Lauren is anders.

Ik parkeer mijn auto voor het gigantische huis en loop naar de voordeur. Remco doet de deur open en laat me binnen. 'Lauren zit op haar kamer.' Zegt hij als ik mijn jas ophang. 'Oké, dankje.' Ik ga de trap op, de hal door en klop op haar deur. 'Binnen.' Ik krijg vlinders in mijn buik bij het horen van haar stem. Ik doe de deur open. Ze zit op haar bed, haar haren zijn nat en ze heeft een licht blauw trainingspak van Abercrombie aan. Haar ogen zijn rood en ze ziet er moe en verdrietig uit. Ik ga op de rand van haar bed zitten en kijk bezorgd. 'Hey, gaat het wel?' Ze bijt op haar lip. 'Ik, ik moet je iets vertellen. En je gaat het niet leuk vinden.' Haar stem trilt. Mijn hart klopt in mijn keel. 'Oké, vertel.'

Ze huilt zacht. 'Sorry, ik vind het echt vreselijk.' 'Is het zo erg?' 'Ik, ik ben vannacht met een goede vriend naar bed geweest. Daarom reageerde ik niet.'

'Wat?'

Het voelt alsof iemand me in mijn gezicht slaat. Totaal verbluft kijk ik naar haar, haar schouders schokken.

'Het spijt me zo erg.' Huilt ze. Ik sta op van het bed en ga bij het raam staan. Dit is dus de reden waarom je mensen niet kan vertrouwen, nooit niet.

'Zeg alsjeblieft iets.' Snikt ze.

'Ik heb hier geen woorden voor. WAAROM?' Schreeuw ik. Ik schrik van mezelf. 'Waarom moet je uitgerekend gisteravond zoiets doen nadat ik je mijn verhaal verteld heb en we gezoend hebben!' Onbewust rollen er tranen over mijn wang en ik besef dat ik haar leuker vind dan ik van mezelf wist. 'Het spijt me zo. Ik wil jou maar je bent zo onbereikbaar!' 'Ik heb het je gisteren nog uitgelegd, dit is dus waarom ik niemand vertrouw! Ik dacht dat je anders was. Wat denk je, die jongen is een keer verkracht dus die doet niet meer aan seks! Zo is het niet Lauren! Dingen hebben tijd nodig. Ik dacht, ik wou, ik wou er een speciaal moment van maken met jou!' Ik heb geen idee waarom ik dit zeg. Ze heeft een invloed op mij die niemand ooit eerder gehad heeft.

'Je wou met mij naar bed?' Ze kijkt me aan. 'Ik, ja, tuurlijk!' Ik wend mijn gezicht af. 'Bas, als ik dat geweten had dan..' 'Dan was je niet van bil gegaan vannacht? Lekker makkelijk om dat te zeggen!' Snauw ik. 'Mijn leven is een hell. Elke dag, elke nacht zie ik het weer voor me, al jaren lang en ik kan er niet meer tegen! Ik heb iemand nodig die dat van me af kan nemen en ik had echt een gevoel dat jij dat was maar nu..' Ze staat op. 'Dat kan toch ook?'

'Ik weet het niet Lauren, ik weet niet of ik zo met je verder kan.'