She's unforgettable

Hoofdstuk 117

Giorgina POV:

'Wat mooi! Oh pap, echt ontzettend bedankt.' Ik streel met mijn vingers over het kettinkje dat in mijn hand ligt. Ik glimlach naar mijn vader die naast me op mijn ziekenhuis bed zit. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, en hij slaat zijn arm om me heen. 'Ik ben trots op je.' Ik zucht tevreden. 'Kom, ik doe het kettinkje om.' Ik knik en geef hem aan mijn vader. Hij doet hem om, en ik leg mijn hand erop. 'Staat prachtig.' Ik geef hem een kus op zijn wang en ga staan. 'Kom, de dokter wacht op ons.' Hij knikt, pakt mijn tas van bed en zwaai hem over zijn schouder. Ik trek mijn schoenen aan, kijk of ik alles heb ingepakt en loop dan hand in hand met mijn vader naar het kantoor van mijn dokter.

'Giorgina, meneer Eijndhoven, kom binnen.' Ik glimlach en ga op een stoel aan de tafel zitten. De dokter gaat tegenover ons zitten en tikt wat in op zijn computer. 'Je ziet er goed uit Giorgina.' Begint hij. Ik knik bescheiden. 'Hoe voel je je?' 'Ja, wel goed eerlijk gezegd.' 'Dat is mooi, en dat is ook de bedoeling. We zien namelijk dat de chemokuren beter hun werk doen dan verwacht. Je boekt ontzettend goede vooruitgang, Giorgina. De vooruitzichten zijn positief.' 'Echt?!' Roep ik enthousiast. De dokter lacht en ik zie dat mijn vader een traan weg veegt. Ik leg mijn hand op die van hem. 'Ja, en je weet dat ik dat alleen zeg als het echt zo is. Ik denk dat je lekker naar huis kan gaan en dan spreken wij elkaar over een week weer.' Hij staat op en steekt zijn hand uit. Ik schud hem. 'Dank u wel, tot volgende week.' Zeg ik beleefd. Mijn vader doet hetzelfde en samen lopen we de kamer uit. 'Ik kan het niet geloven pap! Misschien word ik wel beter.' Mijn vader slaat zijn arm om me heen. 'We gaan ervoor, maar nu gaan we lekker naar huis.' Lachend lopen we het ziekenhuis uit. Ik ga naast hem zitten in de auto, en besluit Samuel te bellen. 'Heeeeeeeeee vriendinnetje!' Zegt hij lachend. 'Hey lieverd! Ik zit nu weer in de auto, papa en ik zijn over een half uur thuis. De dokter zegt dat de vooruitzichten voor mij positief zijn! Ik ben zo opgelucht Sam.' 'Niet?! Dat is geweldig, wat een last valt er van onze schouders. Maar ik heb altijd al vertrouwen in je gehad.' Ik glimlach. 'I know, ik zie je thuis, oké?' 'Yes my baby, tot straks.' Lachend hang ik op. Ik zet mijn favoriete muziek op, leun naar achteren en kijk uit het raam.

Misschien wordt alles dan toch weer zoals vroeger.

'We zijn thuis.' Ik schrik op, blijkbaar was ik in slaap gevallen. Ik wrijf in mijn ogen, gaap even en stap dan uit de auto. Als ik voor uit kijk krijg ik een enorme glimlach op mijn gezicht. Samuel staat voor de voordeur met een enorme bos rode rozen, een fles champagne en een blauw tasje. Ik begin te rennen over het grindpad. Lachend stort in me in Samuel zijn armen, die hij onhandig om me heen slaat. 'Lieverd!' Lacht hij. Ik laat hem los en kijk hem aan. 'Ik heb wat cadeautjes voor je.' Ik grinnik. 'I see. Dankjewel liefje.' Ik neem het aan en geef hem een kus. 'Je bent het beste vriendje ooit.' Hij knipoogt en legt zijn hand op mijn rug. 'Kom, we gaan naar binnen.' Mijn vader doet de deur open en we gaan met zijn drieën naar binnen. Mijn moeder zit met Remco en mijn zusjes in de woonkamer. 'Giorgina schatje!' Mijn moeder staat op en omhelst me stevig. 'Papa sms'te me over het gesprek met de dokter, ik ben zo blij.' 'Ik ook mam.' Zeg ik en ik laat haar los. 'Maar eerst geef ik deze cadeaus een plek!' Zeg ik lachend en ik houd mijn handen omhoog. Mijn moeder neemt de bloemen en de champagne aan en zet de bloemen in een vaas. Ik plof naast Remco op de bank en haal een doosje uit het tasje. Ik trek het pakpapier er af en kijk naar het doosje in mijn hand. Parfum van Michael Kors. 'Dankjewel Sam! Dit had echt niet gehoeven, maar ik ben er hartstikke blij mee.' Ik trek hem naar me toe en geef hem een kus. 'Graag gedaan.' 'Krijg ik geen kus?' Grapt Remco. Lachend geef ik hem een duw en dan druk ik een kus op zijn wang. 'Welkom thuis zusje.'