She's unforgettable

Hoofdstuk 143

Giorgina POV:

'Ik denk dat we ze maar moeten laten. Denk je niet? Misschien worden ze wel echt verliefd.' Zeg ik tegen Samuel als Lauren en Dioni weglopen. Hij knikt. 'Ik denk het ook. Je hoort het ook wel allemaal, Lauren vertelt alles aan je.' Ik glimlach. 'Precies.' Hij streelt over mijn hand en kijkt me aan. 'Als hij maar voorzichtig met haar is.' Zucht ik. 'Daar kan ik niks over zeggen.' Lacht Samuel. Ik schud lachend mijn hoofd en neem nog een slok wijn. 'Hoe ga je reageren als je Kaj weer ziet?' Samuel haalt zijn schouders op. 'Normaal, denk ik. Ruzie maken lijkt me niet verstandig, hij zal wel kapot zijn.' Ik knik. 'Ja, klopt. Ik vind het zo erg. Ook voor haar.' 'Ik dacht dat je haar haatte.' Grinnikt Samuel. 'Jawel. Maar dit wens ik niemand toe. Wie weet wat ze daar allemaal met haar doen. Als ze terugkomt zal ze getraumatiseerd voor het leven zijn.' 'Ja, daar heb je ook gelijk in.'

'Hoor je dat?' Ik kijk Samuel geschrokken aan. 'Zijn dat, geweerschoten?' 'We moeten hier weg.' Met een ruk staat Samuel op en hij trekt me overeind. Weer knallen, een doffe klap en gegil volgt. 'Kom.' 'Nee! Lauren en Dioni dan?! LAUREN!' Gil ik. 'LAUREN!' 'Lieverd kom mee, we moeten hier weg.' Ik kijk naar andere mensen die paniekerig het restaurant uitrennen. 'Giorgina kom!' Samuel geeft een ruk aan mijn pols. 'En hun dan?!' Huil ik. 'Lieverd, we moeten hier echt weg nu.' Met tegenzin ga ik achter Samuel aan naar buiten. Een eindje verderop, op het strand, stoppen we. 'Straks zijn ze dood.' Huil ik. 'Ik bel 112!' Roept een oudere man. Samuel slaat beschermend zijn armen om me heen.

Het duurt niet lang tot enkele politieauto's en meerdere ambulances het strand op rijden. Een oudere man met kapotte kleren verschijnt op het terras. Hij zwaait met zijn wapen onze kant op. Paniekerig duik ik in elkaar. Samuel trekt me achter een politieauto. 'Ga weg! Of ik schiet iedereen af.' Roept de man. De politie probeert op hem in te spreken. Het duurt wel een uur tot de man zich eindelijk overgeeft. Zodra de politie hem heeft rennen de ambulance medewerkers naar binnen. Hoopvol kijk ik naar de deur. 'Het komt vast goed, Dioni was bij haar.'

Lauren POV:

Ik maak me zo klein mogelijk. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren. Ik voel Dioni zijn adem in mijn nek. Als ik een deur dicht hoor vallen draai ik mijn gezicht. Op de achtergrond hoor ik sirenes. Dioni knijpt in mijn hand. Langzaam gaat hij op zijn hurken zitten. Voorzichtig kijkt hij over de rand van de bar. Al gauw komt hij weer naast me liggen.

Na een tijdje worden deuren opgestapt en hoor ik verschillende mensen praten. Dioni schiet overeind. 'Ambulancepersoneel. Het is veilig.' Hij staat op en veegt het zand van zijn kleren. Dan schuift hij zijn armen onder mijn rug en knieën tilt me op. Ik voel me duizelig en misselijk en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. 'Ik wil naar huis.' Piep ik. 'We gaan naar huis.' Als ik de koude lucht tegen me aanvoel open ik mijn ogen. Dioni loopt het terras af. 'Lauren!' Ik hoor mijn zus haar stem. 'We gaan zelf naar het ziekenhuis. Die wonden moeten gehecht worden, maar die ambulancemedewerkers kunnen beter eerst mensen helpen die er slechter aan toe zijn.' 'Er is een taxi onderweg.' Antwoordt Samuel. Giorgina streelt over mijn voorhoofd. 'Ik dacht dat je dood was.' Ik glimlach waterig. Dioni loopt achter Samuel en Giorgina aan de dijk op. 'Ik moet overgeven.' Piep ik. Dioni zet me voorzichtig op de grond maar houdt me stevig vast. Ik buig voorover en geef over in een struikje. Als ik mijn hoofd optil voel ik me meteen weer duizelig. 'Voorzichtig.' Dioni tilt me weer op. 'Het duurt veel te lang met die taxi.' Moppert hij. 'Ik heb een beter idee.' Zegt Samuel dan en hij verdwijnt richting een van de politie auto's. Na een tijdje komen ze onze kant op. 'Deze meneer brengt ons. Kom.' Samuel houdt de deur open. Dioni zet me voorzichtig op de achterbank en gaat samen met Giorgina naast me zitten. Samuel klimt voorin en de politieauto rijdt met hoge snelheid het strand af. De hele reis blijf ik doodstil tegen Dioni aanzitten.

'We zijn er.' Weer word ik opgetild. In het ziekenhuis zet Dioni me op een brancard. 2 zusters duwen me met snel tempo vooruit. Dioni loopt achter ze aan. 'Ze is niet geraakt. Maar ze is gevallen.' Legt hij uit. 'Gaat u zitten.' Een dokter geeft hem een glas water en hij laat zich op een kruk zakken.

'Wat is je naam?' 'Lauren.' 'Hmm.' De dokter schijnt met een lampje in mijn ogen. 'Je hebt geen hersenschudding, je bent gewoon misselijk omdat je gedronken hebt. Je hebt wel een wond op je voorhoofd die we dicht gaan maken, en ook je knie en heup zijn open.' Ik knik voorzichtig. Ik trek een pijnlijk gezicht als ik de verschillende verdovingsprikken voel. Na een halfuur is alles zo goed als klaar. Ik ga voorzichtig rechtop zitten. 'Je hebt nog geluk gehad, maar ik zou de komende dagen een beetje rustig aandoen. Ik geef je pijnstillers mee, en de hechtingen kun je bij de huisarts laten verwijderen.' 'Dank u wel.' Ik glimlach en ga voorzichtig staan. Dioni staat op en houdt mijn hand vast. 'We gaan naar huis, er staat een taxi voor. Bedankt dokter.' De dokter knikt en voorzichtig loop ik vooruit. Dioni ondersteunt me als we het ziekenhuis uit lopen. Hij helpt me de taxi in. 'Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen. Samuel werd net gebeld door de politie, er zijn al 7 mensen dood.' Vertelt Giorgina als de taxi rijdt. Ik knik. 'Het was dood eng.' Als we voor de oprit staan pakt Giorgina de sleutels. 'Bedankt hoor.' Samuel rekent af en we lopen de oprit op. 'Ik blijf bij je.' Fluistert Dioni.

Giorgina doet de lichten in huis aan en we gaan in de keuken zitten. Ze zet thee en geeft me een beker. 'Ik blijf wel hier.' Zegt Samuel dan. Ik kijk naar Giorgina. 'Is goed. Jij kan ook blijven, Dioni.' Ik glimlach naar haar. 'Dankje.' Zegt hij. 'Wij gaan vast naar boven, jullie redden je wel, toch? Als je een schoon t-shirt ofzo wil Dioni, kan je die wel uit Remco zijn kast pakken.' 'Ja komt goed, welterusten.' Giorgina en Samuel lopen de keuken uit. Dioni ruimt de lege bekers op. 'Gaat het?' Vraagt hij na een lange stilte. Ik haal mijn schouders op en snik.

'Het is zoveel allemaal.' Zeg ik uiteindelijk. Dioni hangt mijn haar over mijn schouders. 'Wat bedoel je?'  'M'n tweelingzus tegenkomen, verhuizen naar Nederland, m'n echte ouders, een nieuw huis, feestjes, ontmaagd worden alsof het niks is, jou, en dan ook nog bijna doodgeschoten worden tijdens een etentje.' 'Het was een heftige week inderdaad, maar je wil toch niet zeggen dat je terug wil gaan?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat niet. Maar het is gewoon zo anders.' Dioni streelt even over mijn knie. 'Alles moet gewoon nog even wennen. Het komt vanzelf wel. Kom, we gaan naar boven.' Ik knik en snuit mijn neus. 'Ja, dankjewel.' Ik doe de lichten uit en loop achter Dioni aan naar boven. Hij doet het licht in mijn slaapkamer aan. Ik kijk in de spiegel. 'Jezus, zie ik er zo uit?' Mijn kleren zijn helemaal vies en overal zit opgedroogd bloed. 'Ik vind je nog steeds knap hoor.' Grijnst Dioni. 'Gelukkig maar.' 'Kom, je gaat in bad.' Dioni tilt me op richting de badkamer.

'Wat zorg je goed voor me. Waar komt dat ineens vandaan?' Vraag ik terwijl het bad volloopt. Hij haalt zijn schouders op. 'Gewoon, ik wil je laten zien dat het me niet alleen om seks gaat. Kom, geef je kleren.' Ik kleed me uit en ga snel in het water zitten. Als Dioni weer in de badkamer komt heeft hij alleen zijn boxer nog aan. 'Ik mag er wel bij, toch?' 'Omdat je zo lief voor me bent.' Lach ik. Hij trekt zijn boxer uit en laat zich in het warme water zakken. Lange tijd is het stil. Dan pakt hij een roze spons uit het mandje die op de badrand staat. Hij doet er shampoo op en begint mijn benen schoon te maken. 'Draai je eens om.' Ik keer mijn rug naar hem toe. Hij veegt mijn haar aan de kant en gaat zorgvuldig met de spons over mijn schouders en rug heen.  'Weer omdraaien.' Ik lach en draai me weer om. 'Kom eens.' Zegt hij zacht. Hij trekt me op zijn schoot, ik vouw mijn benen om zijn middel en leg mijn armen in zijn nek.

'Je bent echt prachtig.' Fluistert hij. Ik glimlach en druk voorzichtig mijn lippen op die van hem. En voor het eerst is het geen zoen uit lust, lust voor seks, maar een zoen uit liefde, liefde voor elkaar.