Aimée Ross is een drukke student en studeert in het laatste jaar aan de opleiding Hotel & management. Geen tijd voor uitgaan, feesten en al helemaal niet voor jongens. Maar alles verandert als ze wordt uitgenodigd om stage te lopen bij Kingsize, hé...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik stapte het pashokje uit, en gelijk sperde Legolas zijn ogen open. 'Je bent prachtig', zei hij ademloos. Mijn wangen kleuren bloed rood terwijl ik naar mijn voeten keek. 'Dank je', stamelde ik. 'Nee echt Aims, hij staat je prachtig'. Ik zei niks terug, maar stapte het pashokje weer in om me om te kleden. Ik was blij dat Legolas hem ook mooi vond, maar zijn reactie maakte me verlegen. Zag hij me dan anders dan alleen een vriendin? Plots werd ik zenuwachtig, stel, hij dacht echt anders over me? Dan had ik een probleem, ik vond hem niet leuk, ik vond Jackson leuk. Hopelijk was het niet zo, ik kon alleen maar hopen. Verslagen kwam ik naar buiten lopen en betaalde de jurk. Daarna liepen we, zonder een woord te wisselen, de winkel uit.
'Is er iets niet goed?' vroeg Legolas onder het lopen door. Ik haalde mijn schouders op, 'het gaat wel', zei ik. Hij pakte mijn hand en trok me mee naar een bankje waar we gingen zitten. 'Je kunt het me vertellen', stelde hij me gerust. 'Ik ben te vertrouwen, daarom nam ik je mee. Om te laten zien dat ik er voor je ben'. Meteen knikte ik mijn hoofd, 'ik geloof en vertrouw je ook. Maar dat is het niet'. 'Wat is het dan wel?' Ik zuchtte, wende mijn blik af en keek naar de drukke winkelstraat. We zaten iets verder op waardoor het rustiger was. Eigenlijk een erg mooi plekje. 'Ik ben hopeloos verliefd op Jackson', begon ik aarzelend. Ik keek hem nu aan. 'En dat gaat niet veranderen'. Er veranderde iets in zijn blik, maar ik kon niet thuis brengen wat. 'Oké', zei hij enkel. 'Ik snap het, als je maar weet waar je aan begonnen bent'. Licht geïrriteerd schoof ik een stukje van hem vandaan. 'Wat is er nou?' Vroeg hij. 'Gewoon, ik wil niet weer zo'n "ik waarschuw je alleen maar" gesprek, en je weet wat ik bedoel'. 'Kom op Aims, het is zó, Jackson is niet te vertr-'. 'Ach houdt je mond!' Zei ik met verheven stem. Ik was het zo zat dat hij alleen maar daar aan kon denken. Waarom liet hij me het zelf niet uitzoeken? Dat was het beste voor beiden. Ik wist wat ik deed, dat moest hij ook begrijpen. Het was mijn leven. 'Hoe laat begint die voorstelling nou?' Vroeg ik nadat we allebei hopelijk waren afgekoeld. We moesten niet chagrijnig zitten te doen, want dat loste niks op. We konden het beter gezellig houden. 'Vier uur, hoe laat is het nu?' Ik viste mijn telefoon uit mijn broekzak, 'half drie, laten we gaan'. Legolas knikte en samen liepen we snel terug naar de parkeerplaats.
'Ik moet even iemand bellen', zei Legolas terwijl hij in de auto stapte. Ik keek hem vragend aan maar zei er verder niks over. Na een tijdje was hij klaar en wenkte hij me. Verbaasd stapte ik in. 'We kunnen twee dingen doen', zei hij toen ik zat. 'Of we gaan nu naar het theater en daar ons omkleden, of we gaan naar en visagiste hier in de buurt. We missen dan wel het voorstuk van de voorstelling'. Ik dacht na maar wist uiteindelijk al mijn antwoord. 'Ik ga er liever eerder heen', zei ik. 'Ik wil het begin niet missen, zeker nu ik weet dat het stuk deels mede mogelijk wordt gemaakt door jou'. Legolas lachte beschaamd, 'je moet niet te veel verwachten hoor'. Hij keek afwezig door de achteruitkijkspiegel. 'Ik heb alleen de muziek gedaan'. 'Kom op Legolas!' Zei ik motiverend. Ik legde mijn hand op zijn arm. 'Je moet niet zo verlegen zijn! Je wordt een componist, dan maak je nog veel meer stukken waar jij de credits voor krijgt. Wen er maar aan'. Met die woorden stapte ik de auto uit en commandeerde dat hij het zelfde moest doen. 'Schiet op, ik wil op tijd zijn en nog wat eten'.
