The wrong choice

Chapter 35

 POV Floor

Maandagochtend, een echte hel. Ik rol mezelf uit bed en loop richting de douche. Nadat Jake zaterdag is weggegaan heb ik nog wat Netflix gekeken en zondag heb ik voor school gewerkt. Ik had dit verhaal echt niet verwacht achter hem. Hij zag er zo breekbaar uit, als een porseleinen pop die elk moment kon barsten. Van zijn stoere imago was niks meer te zien.

Nadat ik gedoucht heb doe ik de rest van mijn ochtendroutine. Ik pak mijn rugzak en Mason zet me af aan school, aangezien ik nog niet teveel mag doen met mijn voet. Ik ben dan wel van die krukken af, er zit nog een steunverband rond mijn enkel en de zwelling is ook nog niet helemaal weggetrokken.

Ik loop naar mijn kluisje en zie onderweg Jake staan. Hij glimlacht zwakjes naar me en ik glimlach terug. Net als ik de sleutel in het slot wil steken krijg ik een harde duw in mijn rug waardoor ik met mijn gezicht vol tegen de kluisjes klap. Ik wrijf pijnlijk over mijn voorhoofd en draai me om. Voor me staat een meisje met blond haar, dat duidelijk gekleurd is. Haar hele gezicht zit onder het poeder en in haar neus zit een zilver ringetje. Haar topje is laag uitgesneden en ze draagt een donkerblauwe spijkerbroek die twee maten te klein gekocht is. Ze kijkt me arrogant aan met haar felblauwe ogen, die opvallen door een dikke laag mascara.

"Is er iets?", vraag ik als ze me blijft aanstaren.

"Ja, er is iets. Jij moet van Jake afblijven. Hij is van mij, begrepen?", snauwt ze met een irritante stem. 

Ik bekijk haar en dan weet ik wie ze is. Zij is het meisje van op Twitter. Ik begin te lachen.

"Ik denk dat Jake zelf beslist met wie hij omgaat. We hebben elkaar niet eens gesproken."

Ze priemt met haar vinger tegen mijn borst en kijkt me boos aan.

"Oh nee? Ik heb hem heus wel gezien hoor zaterdag, aan jouw huis!"

"Dus je stalkt hem?", vraag ik spottend.

Iet wat ik beter niet gedaan had. 

Haar ogen spuwen vuur. Het volgende moment haalt ze uit en haar lange nagels halen mijn wang open. Ik grijp er geschrokken naar en kijk haar aan. Ze haalt nog is uit. Deze keer raakt haar vuist hard mijn neus, die meteen begint te bloeden. Als ze me een derde keer wilt slaan wordt ze langs achter vastgegrepen door iemand.

Die iemand is Jake.

"Wat is jouw probleem?", roept hij woedend naar haar. 

Ze kijkt hem geschrokken aan en haar blik verandert meteen.

"Jake, zij begon. Ze had me bijna gewurgd", zegt ze zielig en ze krijgt traanogen. 

Dramaqueen.

"Hou op met die onzin Britney! Ik wil je niet. Is dat nu nog steeds niet duidelijk?", roept hij boos en hij duwt haar weg. 

Ze geeft me nog een dreigende blik en beent dan weg, met twee trutjes achter haar aan.

Ik houd mijn hand onder mijn neus om te voorkomen dat het bloed op mijn witte t-shirt terechtkomt. Jake kijkt me aan en zijn blik verandert meteen van woedend naar bezorgd.

"Gaat het?", vraagt hij en hij stapt dichter naar me toe waardoor ik meteen een paar passen naar achter zet.

"Ja, het gaat.", zeg ik en ik  probeer snel voorbij hem te lopen. 

Poging mislukt. Hij grijpt mijn pols vast en trekt me naar zich toe.

"Je moet naar de verpleegster.", zegt hij vastbesloten en hij trekt me mee.

"Jake, het gaat prima.", zeg ik terwijl ik me los probeer te rukken. 

Zonder succes want ik word nog steeds meegesleurd. We komen aan bij een deur waar 'EHBO' opstaat en Jake trekt me mee naar binnen. Er komt een mollige vrouw op me af en ze kijkt me bezorgd aan.

"Meisje, wat is er gebeurd?", vraagt ze terwijl ze me op een bed duwt.

"Ik-", begin ik. 

Ik weet niks te verzinnen en kijk Jake paniekerig aan. Hij snapt de hint gelukkig.

"Ze is gestruikeld en met haar gezicht op de harde stenen gevallen.", verzint hij vlotjes.

De vrouw lijkt niet overtuigd maar knikt dan toch.

"We zullen je mooie gezichtje is wat opknappen.", zegt ze lief en ze pakt de spullen die ze nodig heeft. 

Ze maakt de wond op mijn wang schoon en legt er een plakker op. Daarna stelpt ze het bloeden van mijn neus en duwt er voorzichtig een natte doek tegenaan.

Na een vijftal minuten haalt ze de doek van mijn neus af en kijkt ze Jake aan.

"Zou jij even weg willen gaan, jongeman?"

"Waarom?", vraagt hij wantrouwig.

"Daarom.", zegt de verpleegster simpel. 

Ik grinnik. Ik zou ook zo antwoorden.

Hij kijkt me aan en ik knik. Hij zucht maar verlaat dan toch het kamertje.

"Liefje, ben je zeker dat er niks anders is gebeurd? Heeft die jongen iets gedaan? Je kan het me gewoon vertellen hoor." 

Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

"Nee, ik ben echt gewoon gestruikeld.", zeg ik vlug. 

Ik bedank haar en voor ze iets kan zeggen loop ik de gang op. Jake staat tegen de muur aangeleund en kijkt verveeld om zich heen. Als hij me ziet stapt hij op me af.

"Waarom moest ik weg?", vraagt hij me meteen.

"Niks belangrijks."

Jake zijn ogen doorboren de mijne en na enkele seconden kijk ik weg.

Zijn blik doet echt iets met me.