The wrong choice

Chapter 18

POV Floor

Zoals ik al verwacht had, heb ik die nacht weinig geslapen. Momenteel is het kwart over zeven en dat betekent dat Mason hier over een half uurtje is. 

Veel zin heb ik er niet in. Zijn woorden van gisteren hebben me gekwetst, dat zeker. Hij weet hoe breekbaar ik ben als het over mijn ex gaat en dat heeft hij tegen me gebruikt. Mensen denken dat die wonde na anderhalf jaar wel geheeld is maar dat is niet zo. Als iemand zijn naam zegt doet het nog steeds wat met me. Door hem kan ik niemand meer vertrouwen, bang dat hetzelfde zal gebeuren. Zo zie je maar, de mensen die je het meest dierbaar zijn kunnen je breken op de momenten dat je het niet verwacht.

Ik schrik op door een klopje op de deur. 

"Binnen.", klinkt mijn stem schor. 

Mason komt binnen en ik draai mijn hoofd meteen terug naar de muur. 

"Hey Floor." 

Ik hoor hem zuchten als ik geen antwoord geef.  

"Het spijt me, oké? Ik had dat over Cameron helemaal niet mogen zeggen. Ik weet hoe kwetsbaar je bent als het over hem gaat. Ik was boos omdat je zomaar een vreemde vertrouwd hebt." 

Ik kijk op en zie hoe hij op de rand van het bed zit , met een pruillipje. Ik grinnik. 

"Het is al goed." 

Hij glimlacht opgelucht.

"Nou, hoe was die jongen?", vraagt hij me meteen. 

Ik begin te lachen. 

"Hij is heel aardig en heeft wel honderd keer zijn excuses aangeboden. Hij heet Luca en woont ietsjes verderop.", vertel ik hem. 

Mason knikt goedkeurend.

"Komen mam en pap eigenlijk nog wel?", vraag ik even later. 

Hij slikt. 

"Ze zijn bang voor hoe je eraan toe bent en ze voelen zich schuldig tegenover je." 

"Ik had het kunnen weten.", mompel ik. 

Ik had dit kunnen verwachten. Ze zijn er nooit voor me. Waarom zouden ze dat nu opeens wel doen?

De rest van de middag blijft Mason bij me en komt de dokter, die zegt dat ik de volgende dag naar huis mag als mijn toestand zo blijft. In de namiddag douche ik me met hulp van de verpleegster en trek ik de kleren aan die Mason heeft meegebracht: een joggingsbroek met een dikke trui en lichtblauwe sokken waar roze vlokjes opstaan. Ik doe mijn natte haar in een vlecht bekijk mijn gezicht nog eens. De schrammen zijn duidelijk te zien door mijn bleke huid en de plek onder mijn oog is donkerblauw geworden. Zuchtend ga ik terug in bed liggen, scrol door mijn berichten en like wat foto's.

Een kwartiertje nadat Mason vertrokken is, komt Luca. Ik denk dat hij Mason wilt ontlopen, wat ik ergens ook wel begrijp. Mason zie je liever niet kwaad en als het op familie aankomt, kan hij heel beschermend zijn.

"Aarde aan Floor?", hoor ik Luca lachend zeggen. 

Ik kijk op en zie hoe hij met zijn hand voor mijn gezicht zwaait. Ik lach en kijk hem vragend aan. 

"Ik vroeg of je al weet wanneer je naar huis mag." 

"Waarschijnlijk morgen."

Na een tijdje besluit ik het hem te vragen. Ik moet het gewoon weten.

"Luca?" 

"Ja?" 

"Ben jij bang voor mijn broer?"

"Hij was niet echt vriendelijk tegen me dus misschien wel een beetje." 

"Wat zei hij dan?" 

"Hij dreigde dat als ik je ook maar iets zou doen, hij ervoor zou zorgen dat ik de rest van mijn leven in een ziekenhuisbed doorbreng." 

Ik stel me voor hoe dreigend Mason het zegt en proest het uit. Luca kijkt me eerst raar aan maar begint daarna ook wel te lachen. 

"De nadelen van een oudere broer.", zeg ik droog.

Nadat ook Luca weg is voel ik hoe de vermoeidheid het van me overneemt. Ik sluit mijn ogen en val meteen in een diepe slaap.