The wrong choice

Chapter 14

POV Floor

Ik zit op de grond voor mijn deur terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Hoe durven ze? Hoe durven ze mij en Mason zo lang alleen te laten? 

Sinds Mason meerderjarig is zijn ze nog minder thuis dan dat ze ervoor al waren. Wat ik nu voel is woede en verdriet. Woede omdat ze denken met een paar weekjes vakantie alles goed te maken en verdriet omdat ze dit ons elke keer opnieuw aandoen.

Ik luister naar het geluid dat beneden te horen is. Ik hoor de luide snikken van mijn moeder en de kalmerende stem van mijn vader. Ben ik misschien te hard geweest? Neen, dat ben ik niet. Ik heb hun de waarheid gezegd, verteld hoe ik me voel. Elk woord dat ik zei beneden meende ik. Toen Cameron me brak waren ze op een 'belangrijke' zakenreis dus konden ze niet naar huis komen om hun half depressieve dochter te zien. 

Toen ze dan uiteindelijk drie weken later thuiskwamen schrokken ze zich dood en dat begrijp ik ook volkomen. Ik at amper en verzorgde me niet. Mijn gezicht was lijkbleek en mijn ogen altijd rood en dik van het huilen. Soms zat ik dagenlang op mijn kamer, starend naar foto's van mij en hem.  Mijn ouders namen een weekje vrij, alsof dat alles zou oplossen, en mijn moeder stuurde me naar een psychologe. Daarna waren ze weer voor anderhalve maand weg. Mason bracht me elke week naar de psychologe en langzaam ging het terug beter met me. Maar kwam dat door mijn ouders? Neen, het ging beter met me door de hulp van Mason en Milou.

Beneden is het ondertussen stil geworden en ik hoor voetstappen de trap opkomen. 

"Floor?"

Het is Mason. 

"Rot op.", zeg ik emotieloos. 

"Alsjeblieft, ik wil met je praten."

"Ik niet met jou. Doei Mason." 

Ik heb nu even tijd voor mezelf nodig. Ik hoor hem zuchten en terug de trap afgaan. Nadat ik me omgekleed heb, ga ik  op mijn vensterbank zitten. Ik steek mijn oortjes in en zet 'Amnesia' op. Met gesloten ogen luister ik aandachtig naar de woorden die gezongen worden. Ik ga pas van de vensterbank af als het buiten al donker is en de sterren te tellen zijn. 

Ik heb ook nog een sms van Milou die me vraagt waarom mijn ouders nu opeens thuiskwamen maar ik antwoord niet. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half twaalf is. 

Mijn ouders hebben nog enkele keren aan mijn deur gestaan maar ik heb niet gereageerd. Ze kunnen momenteel oprotten naar de maan. Slapen lukt toch niet dus ik pak mijn laptop erbij en open Netflix. Ik klik 'Pretty Little Liars' aan en begin met kijken naar de aflevering.

Vier afleveringen verder is het kwart voor drie en besluit ik te gaan slapen.