The wrong choice

Chapter 30

POV Floor

De volgende ochtend word ik wakker op de grond. Hoe? Kreunend sta ik op.

Ik pak een zwarte trui van Onepiece en een jeans die ik aantrek. Mijn haar bind ik samen in een hoge paardenstaart en ik laat een paar plukjes voor mijn gezicht loshangen. Ik trek mijn witte Nikes aan en loop naar de badkamer waar ik mijn make-up opdoe. Tenslotte spuit ik nog wat deodorant en parfum op. In mijn kamer bekijk ik mezelf in de spiegel: kleding is simpel maar stijlvol. Haar zit goed, make-up is mooi. 

Mijn blauwe oog is nu geelachtig en valt minder op. Ik adem diep in en loop dan richting de trap. In de gang staan mijn ouders, klaar om te vertrekken. Mijn moeder omhelst Mason stevig en zegt dat hij goed op mij moet passen en al die dingen. Mijn vader en Mason geven elkaar een stevige handdruk. Ik kijk mijn moeder aan en slik de brok in mijn keel weg.

"Ik ga je missen mam. Veel plezier op die zakenreis.", krijg ik eruit geperst. 

Mijn moeder slaat haar armen stevig om me heen. 

"Let goed op jezelf.", fluistert ze en laat me los.

Ik kijk mijn vader aan en hij knuffelt me. 

"Ik ga je missen papa."

"Ik jou ook, kleine meid."

"We moeten gaan, anders missen we onze vlucht.", zegt mijn vader uiteindelijk. 

Ik knik. 

"Doei."

De deur slaat dicht en weg zijn ze, voor twaalf weken lang.

"Gaat het?", vraagt Mason me voorzichtig. 

Ik knik en slik mijn tranen weg. Toch ontsnappen er enkele tranen, wat uiteindelijk resulteert in een huilbui. Nadat ik wat rustiger ben loop ik terug naar boven. Ik kijk in de spiegel en zie dat mijn ogen bloeddoorlopen zijn van het huilen. Fantastisch.

"Dankjewel Mase.", zeg ik als hij me aan school heeft afgezet. 

Ik haast me de school binnen en ga rechtstreeks naar de eerste verdieping, waar ik les heb. Net wanneer de lerares de deur wilt sluiten, kom ik aan. Ik ga snel op mijn plaats zitten en negeer de vragende blik van Zoë. Ik pak mijn boeken erbij en sla ze open op de juiste pagina. 

Ik voel Jake zijn ogen in mijn rug branden. Ik ben hem natuurlijk een uitleg verschuldigd, voor gisteren.

In de middagpauze kijkt Zoë me vragend aan. 

"Wat is er nou? Je hebt nog geen woord gezegd en je ziet duidelijk dat je gehuild hebt."

"Het is niks.", zeg ik schor.

"Lieg niet tegen me."

"Mijn ouders zijn deze ochtend voor twaalf weken op zakenreis vertrokken! Nu tevreden?, snauw ik kwaad.

Ik laat Zoë geschrokken achter. In mijn ooghoek zie ik nog hoe Jake me verbaasd nakijkt. Ik sluit me op in een hokje en trek mijn benen op. Ik voel hoe mijn ogen vochtig worden. Floor, verman je. Je hebt al genoeg gehuild vandaag. Je bent sterk. Als er traan over mijn wang rolt, veeg ik die driftig weg.

"Floor, ben je hier?", klinkt de stem van Jake. 

Wat doet hij hier? De deur van het hokje wordt opengetrokken en Jake kijkt me bezorgd aan. Ik kijk emotieloos terug.

"Wat doe je hier?", mompel ik bot.

"Kijken hoe het met je gaat.", antwoordt hij simpel terug.

"Het gaat prima met me.", zeg ik en ik duw hem opzij, om vervolgens de toiletten uit te lopen, naar buiten. 

Jake is me gevolgd en grijpt mijn pols vast. Ik probeer me los te rukken maar hij is sterker.

"Laat me los!", roep ik en ik begin aan mijn arm te trekken. 

"Kalmeer nu eens.", zegt hij geschrokken en hij  probeert me tegen zich aan te trekken. 

Ik duw hem hard van me af en hij kan nog net zijn evenwicht bewaren. Als hij terug op me af wilt stappen deins ik achteruit en schud ik wild met mijn hoofd. Hij staat stil en kijkt me verward aan. Ik hinkel zo snel als ik kan naar binnen, rechtstreeks naar het lokaal Engels. Zoë komt zoals gewoonlijk naast me zitten en kijkt me schuldig aan. Ik doe alsof ik het niet zie en staar emotieloos voor me uit.

De laatste twee lessen heb ik lichamelijke opvoeding maar aangezien ik daar niet mee aan kan doen met mijn enkel mag ik al naar huis. 

Als ik wil weglopen houdt Zoë me tegen. 

"Floor het spijt me. Ik wist het niet van je ouders."

"Neen, dat wist je niet. Niemand weet het.", antwoord ik kil.