The wrong choice

Chapter 23

POV Jake

Na het vierde lesuur loop ik met de jongens richting de eetzaal. Terwijl we aanschuiven zie ik haar staan, een paar meter voor me. Ik stap op haar af. 

"Dus je bent helemaal alleen? Geen vriendinnen.", zeg ik langzaam. 

Haar hele lichaam spant zich aan maar ze kijkt me niet aan. 

"Laat me met rust, Jake.", zegt ze met een trillende stem. 

"Waarom zou ik? Ik wil je alleen maar helpen.", antwoord ik rustig en ik  ga naast haar staan. 

"Broodje gezond.", zegt ze tegen de vrouw die de bestellingen opneemt. 

Ze knikt en kijkt me vragend aan. 

"Broodje kip."

Als we ons eten hebben wil Floor weglopen maar ik houd haar tegen. 

"Niet zo snel." 

"Jake, alsjeblieft. Laat me met rust." 

Haar stem klinkt smekend en ze klinkt oprecht bang voor me, wat me verbaast. Ik antwoord niet en pak haar bij haar heupen. Nog voor ze kan protesteren heb ik haar opgetild en draag ik  haar naar de tafel waar Zoë al aanzit. 

"Jake, laat me los!", gilt Floor geschrokken waardoor iedereen ons aankijkt. 

Ik negeer het en loop verder terwijl ze op mijn rug aan het slaan is met haar vuisten. Ik zet haar op een stoel neer en plaats haar krukken naast haar. 

"Smakelijk.", zeg ik. 

Vervolgens leg ik haar eten voor haar neus neer en wandel ik zelfvoldaan naar mijn tafel, waar de jongens me lachend aankijken. 

"Bro, je moest haar gezicht zien!", roept Will uit. 

"Ik heb haar alleen maar geholpen.", zeg ik droog en ik neem een hap van mijn eten.

Ik kijk wat rond en zie Zoë woedend op me afkomen. Dat kan niet veel goeds betekenen.

"Jake, what the fuck is er mis in die stomme kop van je?", sist ze zodra ze voor me staat.

"Niks, hoezo?", antwoord ik onschuldig. 

"Dat je mij en de anderen zo behandeld hebt kan me niks schelen maar Floor laat je met rust! Het is al lastig genoeg voor haar en jij maakt het alleen maar erger!" 

"Is dat zo? Ben ik zo een erge last? Jij en die meiden leken anders nooit problemen te hebben met mij eens we in bed lagen.", zeg ik grijnzend waarop de jongens beginnen te lachen. 

Zoë haar blik verhard en ze kijkt me ziedend aan. En dan? Dan doet ze iets wat ik niet verwacht. Ze pakt een flesje water van de tafel af, draait de dop eraf, en giet de inhoud leeg.

Over mij heen. 

Ik kijk haar geschrokken aan en ze kijkt zelfzeker terug. 

"De boodschap is nu wel duidelijk denk ik?" 

Met die woorden draait ze zich om en loopt  terug naar haar tafel. Als ik Floor aankijk, kijkt ze geschrokken terug maar kort erna siert een glimlachje haar gezicht. Ik sta op en loop woedend de eetzaal uit. Ik haal een vers shirt uit mijn kluisje en loop door naar de toiletten. Daar verwissel ik van shirt en droog mijn gezicht. Ik probeer mijn haar terug een beetje in model te brengen, wat nog redelijk lukt. Ondertussen is de bel al gegaan maar dat kan me niks schelen. Een kwartier te laat kom ik aan in Frans. 

"En waar kom jij vandaan?", vraagt de lerares me. 

"Nou, iemand moest per se water over me heen gooien.", zeg ik en kijk woedend naar Zoë, die op haar lip bijt om niet in lachen uit te barsten. 

"Meneer Williams, het wordt tijd dat je met betere excuses komt. Ga je maar melden bij de directrice." 

"Maar-" 

"Nu Jake." 

Ondertussen giert Zoë het uit en ik kijk haar dreigend aan, vooraleer ik het lokaal uitloop.

Voor het kantoor van de directrice stop ik en klop aan. 

"Binnen." 

Ik open de deur en ga op de stoel voor haar bureau zitten. 

"Meneer Williams, wat brengt jou deze keer hier?" 

Ik leg haar uit wat er gebeurd is en ze kijkt me aan. 

"Dit is al de vierde keer deze maand. Ik verwacht je de komende drie weken op vrijdag van vier tot zes uur om na te blijven." 

Ik knik geïrriteerd, want bij die vrouw heeft protesteren geen enkele zin.

Ik loop alvast naar mijn volgende les die over een tiental minuten begint. De leraar kijkt me verbaast aan als ik het lokaal binnenstap aangezien ik meer te laat ben dan op tijd. Ik negeer hem en ga zitten. Ik besluitmijn leerstof economie nog maar eens door te nemen  want ik sta niet al te best voor het vak. Als de rest van de klas binnenkomt kijk ik op. Als laatste hinkelt Floor naar binnen en Zoë loopt naast haar met haar tas. 

"Pak maar allemaal een pen.Ik ga de toetsen uitdelen. Wie nu nog praat heeft meteen een nul.", zegt de leraar streng en vervolgens deelt hij de toetsen uit. 

Zodra ik mijn blad voor me heb zucht ik. Dit wordt een lastige. Ik dien als voorlaatste in en kort daarna geeft de laatste ook zijn blad af. De leraar begint iets uit te leggen en ik schrijf tussendoor eens iets op.

Om kwart voor vier kom ik thuis aan. 

"Mam, ik ben thuis!", roep ik door het huis heen. 

Geen antwoord. 

"Mam? Sarah?" 

Ik loop naar Sarah haar kamer, leeg.  Zou er iets mis zijn met haar? Dan zou mijn moeder toch al gebeld hebben? Een paniekerig gevoel borrelt in me op en ik moet mezelf dwingen om kalm te blijven. Mijn telefoon verstoort mijn gedachten en ik zie dat mijn moeder degene is die me probeert te bereiken. Vrijwel meteen druk ik op het groene telefoontje. 

"Mam?" 

"Jake, kom naar het ziekenhuis." 

"Waarom?", vraag ik met een trilling in mijn stem. 

"Het gaat om je zus. Ze kreeg het deze middag heel benauwd." 

"Ik kom eraan." 

Met die woorden hang ik op. Dit kan niet gebeuren, alsjeblieft niet nog eens. Tien minuten later loop ik half in paniek het ziekenhuis binnen en ren naar de balie. 

"Goedemiddag, kan ik je ergens mee helpen?", vraagt de vrouw achter de balie me vriendelijk. 

"Ik zoek Sarah Williams." 

"Tweede verdieping, kamer 258." 

Ik bedank haar en haast me naar de kamer. Wanneer ik daar aankom, slik ik. 

Mijn zusje ligt met gesloten ogen in een bed. Haar hand zit vol met draden en haar gezicht is lijkbleek. Ik loop verder de kamer in. Mijn moeder staat meteen op en slaat haar armen om me heen. Ik laat haar los en kijk haar aan.  

"Wat is er gebeurd?", vraag ik met een schorre stem.

"Ik was rond de middag de lunch aan het maken toen ik haar helemaal in paniek hoorde roepen. Ik liep haar kamer binnen en ze zag helemaal wit. Ze snakte naar adem en ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik belde de ambulance en zij namen haar mee. Onderweg is ze het bewustzijn verloren.", zegt mijn moeder en ze begint te huilen. 

"Ik kan haar niet verliezen Jake.", snikt ze.

Ik knuffel haar. 

"Mam, dat gebeurt niet. Sarah is sterk.", zeg ik kalmerend, ook al weet ik niet of ze wel zo sterk is.