Gone girl

12. De ochtend

Na dat ik aangekleed was, besloot ik Max wakker te maken. Het was dinsdag en ik vroeg me af of hij geen school had. Ik sloop de trap op en klopte op de deur, in het geval hij al wakker was. Ik opende de deur en Max lag verspreid over het hele bed met de dekens net tot over zijn joggingsbroek. Zijn borstkas bewoog langzaam heen en weer. Hij zag er vredig uit als hij sliep.

Ik slikte even maar sloop dan naar de zijkant van het bed. 'Max!' Fluister ik zachtjes. Ik schud zijn schouder zachtjes heen en weer. Ik krijg een lange kreun als antwoord. Langzaam opent hij zijn ogen. Zijn bruine ogen, kijken mij direct scannend aan.

Dan schrikt hij op en gaat rechtop zitten. Meteen haalt hij een hand door zijn haar, waardoor het er alleen maar wilder uit ziet. 'Hebben wij - we hebben toch niet...?' Zijn stem klinkt hees. Ik trek mijn wenkbrauwen onbegrijpelijk op. Het is even stil en ik slik ongemakkelijk. 'O-oh! Nee.' Zeg ik met een steek door mijn buik.

Hij zucht opgelucht en laat zich weer naar achter vallen. 'Uh, Max?' Hij sluit zijn ogen 'Uhu?' Klinkt het zachtjes.

'Heb jij geen school?' Ik kijk op mijn horloge. 'Het is al bijna 11 uur.'

Hij houd zijn ogen nog dicht maar fronst zijn wenkbrauwen. 'Nee? Sinds wanneer heb- oh, juist, school.' Verbeterd hij zich. Hij opent zijn ogen en schraapt zijn keel. 'Max, wat bedoel je?' Vraag ik niet begrijpend. 'Je gaat toch nog wel naar school?'

Hij is nu diegene die slikt. 'Eerlijk gezegd, nee.' Zijn lippen zijn nu een dunne streep en ik kijk hem verward aan. 'Wat, waarom niet?' Vraag ik met gefronste wenkbrauwen. Hij haalt zijn schouders op, waarna hij zich uitstrekt. Hij lijkt meteen een stuk wakkerder.

'Ik ben dit jaar gestopt met school.' Zegt hij. Ik wil vragen waarom, maar zijn chagrijnige blik maakt duidelijk dat hij er niet over wilt praten. Ik laat het verder gaan en ga op het bed zitten.

Max staat net op en loopt naar zijn kledingkast. Het valt me op dat hij weinig kleding in zijn kast heeft en uiteindelijk trekt hij een zwart shirt over zijn blote bovenlichaam. 'Ashley?' Vraagt hij. Ik kijk op en zijn gezicht staat peinzend. 'Zal je even mijn kamer uit willen gaan?' Vraagt hij ongemakkelijk.

Ik kijk van de spijkerbroek die hij in zijn hand houd naar zijn gezicht. Ik voel dat ik rood word en sta onmiddellijk op. 'Sorry, Max.' Fluister ik, terwijl ik mijn gezicht afgeschermd houd en buiten de deur stap. 'Ik ga wel ontbijt maken!' Roep ik nog na, voordat ik de trap af ren.

Eenmaal beneden ren ik met mijn volle gewicht tegen Brady's lichaam op. Ik glimlach ongemakkelijk en verontschuldig me. Hij glimlacht terug, maar dan bedenk ik me wat. 'Jij gaat zeker ook niet naar school, of wel?' Vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. Zijn glimlach word flauwtjes waarna hij knikt. 'Heeft Max het verteld?' Vraagt hij bedeesd.

Ik antwoord met een korte 'ja' terwijl ik de kamer in tuur. Dan spot ik de eettafel wat heerlijk gedekt is met luxe broodjes en er gezellig uit ziet. Ik krijg een hongerige glimlach op mijn gezicht en Brady moet lachen. 'Dat wou ik doen, jullie roepen voor ontbijt. Ontbijt is klaar!' Dat laatste roept hij naar boven en ik verwacht Max om te reageren, maar het blijft stil.

'Hij komt zo wel.' Zegt Brady. We gaan alvast aan de tafel zitten. Ik scan de heerlijke broodjes met haar ogen. Wat begint deze dag tot goed.

___

Sorry, als eerste! Ik heb tijd niet geschreven, maar ik heb toch besloten dit verhaal door te zetten. Ik denk niet dat nog veel mensen het nog lezen, maar ik heb toch zin om door te gaan. Het is fijn om tussen mijn andere verhaal, gewoon even wat anders te schrijven! xx