Gone girl

4. Gone

Ashley pov

Het is vandaag de dag na mijn verjaardag en ik ben er klaar mee. Ik ben gewoon klaar met dit leven. Mijn leven. En het is mijn leven dus mag ik doen wat ik wil doen. Dus ik ga. Ik vertrek naar een onbekende plaats om daar een nieuw leven te beginnen. Een tweede kans. Mijn ouders zouden dit nooit goed keuren. Welke fucking tiener komt nou op zo'n stom idee? Nou deze tiener dus.

Mijn koffer heb ik stiekem ingepakt vannacht, en nu sta ik hier bij het station te wachten op de trein om 6 uur s'morgens. Natuurlijk heb ik een briefje achter gelaten dat ze me niet moeten zoeken en dat ik van ze hou. Ik weet hoeveel ik, vooral mijn moeder, hier pijn mee doe. Maar ik kies voor mijn eigen weg. Mijn eigen leven. Niet die van haar of mijn vader.

En als de trein dan eindelijk aangekomen is, stap ik in. Ik weet niet waarheen. Dat wil ik niet eens weten. Ik ga op een rustig plekje zitten bij het raam. Plotseling hoor ik mijn mobiel rinkelen. Gespannen haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Een zucht verlaat mijn lippen als ik zie dat het Daan is, mijn oudere broer. Hij heeft vast de brief gelezen. Hopelijk heeft hij mijn ouders niet wakker gemaakt. Wat moet ik doen, opnemen? 

Met trillende handen neem ik op. 'Met Ashley.' Ik hoor wat gerommel aan de andere kant van de lijn. 'Ashley? Waar the fuck ben jij?' Het is de stem van Daan, die behoorlijk bezorgd klinkt, waar ik best verbaast over ben. 'Níét aan papa en mama vertellen!' 

'Tuurlijk doe ik dat wel! What the fuck denk jij wel niet Ashley? Waarom ga je weg? Waarom?!' Zijn stem klinkt boos en bezorgd. 'Ik ga weg, oké? Begrijp het dan! Denk je echt dat ik daar nog wil leven na wat er gebeurd is?' Zeg ik boos. Het is een seconde stil. 'Wat gebeurd?' Vraagt Daan. Shit, kan ik alleen maar denken. Nu moet ik het hem wel vertellen.  Maar er komt niks uit mijn mond, alsof mijn mond vastgeplakt zit. 

'Je weet dat de politie je zult vinden? Waar je ook heen gaat, je zult gevonden worden.' Gaat hij verder. Shit, daar had ik ook helemaal niet aan gedacht. 'N-nee, daar zorg ik wel voor.' Mijn stem klinkt licht en zwak, net alsof ik het niet meen. Maar ik meen het wél. Ik hoor een zucht aan de andere kant van de lijn. 'En anders kun jij er voor zorgen dat het niet gebeurd? Dat mama en papa de politie niet bellen?' Vraag ik. Het is weer een paar secondes stil. 'What the fuck, Ashley! Denk je echt dat ik dat ga doen voor je? Natuurlijk bellen mama en papa de politie en als hun het niet zouden doen, doe ik het of iemand anders! Dit hele idee van jou is gewoon krankzinnig! Je moet gewoon terug komen, Ash! Hoor je me? De politie pakt je op.'

Tranen prikken in mijn ogen. Hij is bezorgd en boos op mij. Secondes is het stil. 'Ashley?' Hoor ik Daan nog zeggen. Moet ik ophangen nu? Voor dat ik er nog over na denk, hang ik op, doe mijn telefoon uit en stop hem terug in mijn broekzak. Ik denk aan de keiharde worden die hij uitsprak. Misschien is dit inderdaad een debiel idee. 

De hele treinrit zit ik diep in mijn gedachtes terwijl ik glazig voor me uit kijk. Waarschijnlijk heeft Daan papa en mama al ingelicht. Ik voel me schuldig voor ze. Krachtloos veeg ik de tranen van mijn gezicht. Is dit wel zo'n goed idee? Ik kan nu nog terug en dan.. nee. Nee ik ga niet terug en nee ik ga me ook niet meer bedenken. Zomenteen stap ik die trein uit en zit ik alle twijfels en onzekerheden van me af. Ik kan dit. Ik kán dit gewoon. Ik voel hoe gespannen mijn lichaam is. Ik doe mijn oordoppen in, en een uur later stopt de trein. 'Aangekomen op bestemming...' Klinkt het door de luidspreker. Er word nog meer omgeroepen, maar ik luister al niet meer. Mijn hart maakt een sprongetje, dan sta ik op. Ik ben klaar voor deze nieuwe belevenis.