Gone girl

8. De waarheid

Ashley pov

En zo vertelde ik hem alles, over wat er gebeurd was en waarom ik weg ging. Het enigste wat hij deed was naar voren staren terwijl hij af en toe knikte, waardoor ik me sterk afvroeg of hij wel luisterde, maar toen ik klaar was met vertellen, had hij zich naar me toegedraaid terwijl hij met zachte stem 'ik snap het..' fluisterde.

Ik glimlachte van dankbaarheid. Maar meteen verdween mijn glimlach weer toen hij opstond. Ik dacht dat hij boos zou worden, of weg zou lopen, maar dat deed hij niet. Hij stond daar gewoon, nadenkend. Hij haalde zijn hand door zijn haar. Ik besloot mijn mond te houden, voor het geval hij toch nog boos wordt. 'Ashley, wat wil je nou? Je voor altijd blijven verstoppen?' Vraagt hij bezorgt. Wacht wat, is hij bezorgt over mij?

Ik slik even, waarna ik met mijn hand naar mijn koffer grijp en op sta. 'Ik kan wel gaan als je wilt.' Nadat ik dat gezegd heb, kijkt hij gauw op. 'Waar ga je dan heen?' 

'Zwolle uit.' Probeer ik zo zo zelfverzekerd mogelijk uit te brengen.

'Dat kan niet.' 

'Waarom dan niet?' Koppig druk ik mijn hand in mijn zij, en trek een wenkbrauw op.

'Dan moet je terug naar je huis, en dat wil je niet.' Zegt hij met hevige stem.

'Hoe weet jij wat ik wil?' Zeg ik nu ook weer iets harder. 

Het is een seconde stil waarna Max verder gaat: 'Blijf gewoon hier?' Komt er als een vraag uit. 

Ik schud stevig mijn hoofd. 'Waarom wil je dat?' 

'Hoezo ik? Het gaat toch om jou. Jij wil toch niet naar huis?' Gaat hij door.

En eindelijk geef ik hem gelijk. Verslagen plof ik weer neer op het bed. Ik hoor Max zuchten. 'Blijf gewoon nog even hier, je kant altijd nog ergens anders heen.. of naar huis.' Zegt hij zachtjes als hij naast me komt zitten. Ik knik. 'Maar je ouders komen maandag toch terug?' Vraag ik. Hij zucht weer. 'Ik denk niet dat ze deze week komen. ze belden me gister dat ze wat langer wegbleven.' Verteld hij.

Aan zijn stem te horen wil hij er niet over te praten, dus hou ik mijn mond maar. 

Door de ongemakkelijk stilte sta ik op en loop naar de andere kamer, waar - tot mijn verbazing - een voetbaltafel staat. Ik hoor zijn zachte voetstappen achter me en een paar meter voor de tafel sta ik stil, waardoor Max tegen me opbotst. Max springt direct opzij en ongemakkelijk krabt hij snel in zijn nek. Ik moet lachen. 

'Tot de vijftien?' Ik kijk hem uitdagend aan, waarna hij aan te tafel gaat staan. 'Kom maar op.' 

Ik schiet weer in de lach waarna ik aan de andere kant van de tafel ga staan. 'Ik ga je verslaan, pas maar op.' Zeg ik uitdagend. 'Pas zelf maar op.' Zegt hij waarna hij het balletje direct al in mijn doel slaat. Ik kijk hem ongelovig aan. 'Ik stond nog niet klaar!' Ik haal gauw het balletje uit het doeltje waarna ik hem er gauw weer voor leg en er een goede slag aangeef en zo het doel van Max invliegt.

Max schiet in de lach en daarna ik ook weer. '1-1! Pas jij maar op!' Daag ik hem opnieuw uit. 

--