[…]
Η ώρα είναι 23:45 και όλοι σχεδόν κοιμούνται. Ευτυχώς θα είναι εύκολο να φύγω. Βγάζω την βελόνα από τα χέρια μου που είναι ο ορός.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ο πόνος είναι αναπόφευκτος στην κοιλιά μου.
"Πούστη μου!" βρίζω σιγά.
Προσπαθώ να προχωρήσω αλλά
αποτυχάνω. Η πληγή στην κοιλιά άνοιξε και αρχίζει να τρέχει αίμα.
Βάζω το χέρι μου να εμποδίσω την ροή του αίματος αλλά δεν σταματάει ο διάολος!
Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω αν είναι κανείς. Προχωράω σιγά με την βοήθεια του τοίχου.
Γαμώ την πουτάνα μου πώς θα φύγω από αυτό το μπουρδέλο χωρίς να με καταλάβουν;
Σταματάω για λίγο και στηρίζω το σώμα μου στο τοίχο.Γέρνω το κεφάλι μου ενάντια του και κλείνω τα μάτια μου πέρνοντας βαθιές ανάσες.
"Styles;" ακούω μια φωνή γυναικεία.
Τέλεια.
"Τι κάνεις εκεί;" ακούω ξανά την ίδια φωνή.
Ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω την νοσοκόμα που την φώναξα σήμερα στο δωμάτιο. Την Anna.
"Αν θες να ξεκουμπιστείς από εδώ θα πρέπει να περιμένεις. Δεν θα τρέχω όπως τώρα να σε νταντέψω." Λέει σκληρά.
Στηρίζω το σώμα μου πάνω της καθώς με μεταφέρει στο ίδιο δωμάτιο πάλι.
"Γαμώτο άσε με,θέλω να φύγω!" λέω απότομα και την κοιτάζω στα μάτια σε απόσταση αναπνοής.
"Ναι ε;" μου απαντάει.
"Ναι άσε με." λέω και πάω να φύγω αλλά με αφήνει απότομα και πέφτω στα κρύα πατώματα από τον πόνο.
"Σκύλα γαμώτο! Βοήθα!" Λέω καθώς νιώθω πως με χτυπούν μαχαίρια στην κοιλιά.
"Δεν θυμάμαι να είπες κάτι τέτοιο πρίν." απαντάει αδιάφορα.
"Τώρα γαμώτο! Θα σε κάνω να κλαίς το ορκίζομαι!" λέω και κλείνω τα μάτια μου.
Σκύβει και βάζει τις παλάμες τις στο πάτωμα,ανάμεσα στις άκρες του κεφαλιού μου.
Τα καστανά σγουρά μαλλιά της πέφτουν στο πρόσωπο μου και με ενοχλούν.
"Αν με απειλήσεις άλλη μια φορά θα είμαι αυτή που θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια." λέει αυστηρά σαν να το εννοούσε.
Βρέχω τα χείλια με την γλώσσα μου μα δεν έχω την δύναμη να μιλήσω. Γαμώ πρέπει να ρίξω για τώρα τον εγωισμό μου γιατί έχω την ανάγκη μιας πουτάνας νοσοκόμας.
Γνέφω και με σηκώνει μεταφέροντας με στο κρεβάτι. Ανεβάζει για άλλη μια φορά την μπλούζα μου ως το στήθος, αλλάζοντας γάζα στην κοιλιά μου και καθαρίζοντας το αίμα.
"Φρόντισε να μην με κάνεις να μετανιώσω που σε λυπήθηκα." λέει.
Φεύγει από το δωμάτιο χωρίς να πει κάτι άλλο.
Γαμημένη σκύλα.
Κουνάω το κεφάλι μου για να καθαρίσει το μυαλό μου. Κλείνω τα μάτια μου ώστε να με πάρει ο ύπνος.
Ο πόνος είναι οδυνηρός μα το μόνο που με νοιάζει είναι να φύγω.
[…]
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την υποστήριξη σας♥
~Kallia.Kn
Chapter 3
Start from the beginning
