Twin Adopted || 1D

hoofdstuk 23

Pov Joy

Ik trap boos tegen een prullenbak aan, want als je boos bent moet je dramatisch tegen dingen aan gaan trappen! Dat doet iedereen toch... 

'Ze geloofd ons niet eens' Zegt Dennis gefrustreerd. 

Ik haal mijn schouders op, we kunnen er nu toch niks meer aan doen. 

'gaan we naar het parkje hiernaast' zeg ik smekend. Hij knikt breed. We rennen naar het parkje toe. 

Oke laat die je maar weg want dit park is gigantisch. 'Joy ik wil op je rug' zegt Dennis zeurderig. Ik maak een teken dat hij er op kan springen, en dat doet hij dan ook. Ik begin te rennen, met Dennis op mijn rug. Mensen kijken ons verbaasd aan, en volgens mij herkennen sommige ons ook. Maar zijn ze te bang om naar ons toe te komen. Gelukkig maar, want ik wil niet zo graag doof worden... Ik zie een mooi grasveldje, en val in het gras. Waardoor Dennis automatisch ook in het gras valt. 

Hij gaat goed liggen, en ik leg mijn hoofd op zijn borst. 'Ik heb nog met Kevin geappt' Zegt Dennis. Ik lach 'echt, wat zij die' 'Hij mist ons' Ik glimlach 'ik mis hem ook, zonder hem is het niet het zelfde. Onze squad is gewoon uit elkaar gevallen. We kunnen nooit meer met zijn 3e andere mensen pranken, of de les uitgestuurd worden. Ik mis de oude tijden' Ik ga recht zitten, en Dennis doet het ook. Ik kijk hem aan, en zie dat zijn ogen waterig staan. 'Den, niet huilen' Zeg ik trek hem in een knuffel. 'Joy, wat als ik nooit was over geplaatst naar een ander weeshuis. Dan hadden we elkaar nooit meer gezien, en bleven we van elkaar denken dat we dood waren. Of wat als alleen ik geadopteerd was, en ik jou moest achterlaten dat had ik echt niet overleeft. Ik kan jou gewoon niet missen. Je betekend zo facking veel voor me' 'Den, Je raakt me nooit kwijt. We blijven samen voor altijd, en zelfs als we dood zijn blijven we samen. We zoeken elkaar gewoon weer op waar we dan ook terecht mogen komen. Ik zal er altijd voor je zijn, en als er iets is je kan altijd bij me terecht. Hoe erg het ook is. Ik ben er altijd voor je, en zal je helpen in moeilijke tijden' Zeg ik terwijl mijn ogen waterig worden. 'Pap en Mam, waar zouden ze zijn' Zegt hij snikkend. 'Waar ze ook zouden zijn, ze zijn trots op ons' 'Ik wou dat ze nog bij ons waren, net zo als vroeger. Ik wil ze niet kwijt zijn. Ik wil zo graag gewoon nog 1 keer tegen ze praten. Ik wil ze knuffelen en nooit meer loslaten. Toen ze begraven werden, het was niet compleet. We misten jou, toen wist niemand waar je was en -' Hij komt niet meer uit zijn woorden omdat hij in tranen uitbarst. Ik wrijf geruststellend over zijn rug. 

(a/n Idk why maar ik moest huilen toen ik dit schreef. Ik zweer dit stukje verneukt mn mascara XD)

'Dennis ze zijn trots op je, zelf pap. Ik voel het gewoon. Hij heeft je nooit zo veel pijn willen doen' Hij trekt zich los, en veegt zijn tranen weg. 'Joy jij bent altijd zo sterk, en ik ben altijd zo bang en zwak. Ik wou gewoon dat ik  meer op jou leek' Zegt hij met een zwakke glimlach. 'Je lijkt op mij we zijn een tweeling' Zeg ik glimlachend. Hij glimlacht weer terug. 'forever and always' zegt hij. Hij steekt zijn pink uit, en ik haak de mijne er in. 'forever and always'

Heyyy I know its kort

SORYYYYYYYYYYYY 

XXX Rosalie