FIRTINA-2-

FİNAL

Öncelikle şunu söylemeliyim. Bir hikayemin daha sonuna geldik. Başta yazmak benim için imkansızdı. İlk hikaye yazmaya hayatımın zor bir döneminde, kalbimin içindekileri boşaltmak için başlamıştım. Ve bendeki tüm mutsuzluktan, mutluluktan ilk nasibini alan İmkansızım, ikincisi ise Ne Olur Gitme adlı hikayelerim olmuştu. Fırtına ise mutlulukla başlayan bir aşkın nasıl dev bir acıya dönüştüğünü anlattığım bir hikayeydi. Birbirini çok seven iki insan araya giren gururları ve geçmişin kirli oyunları yüzünden hep ayrıldılar.  Karanlık bir fırtına onları apayrı yerlere savurdu. Şimdi  ise  düştükleri  yerden kalkıp toparlanma zamanıydı.  Neyse sizi daha fazla tutmayayım. Diğer hikayelerimde de beraber olma dileğiyle. İyi okumalar... 

MEDİADAKİ UFUK VE DAMLA ^_^  <3

BÖLÜM ŞARKIMIZ MEDİDADA 

****  

"1v, 2v,3v.......... 88,89, Hadi Damla! Hadi! Bırakma beni!"

Gözyaşlarım hiç durmadan yanağımı ıslatırken son gücümle haykırdım.

"Damla gitme! Sensiz yaşayamam!"

******

UFUK

Gölettin yanına gidince, kenarlarına sımsıkı tutundum. Nefes alamamak demek ki böyle bir şeydi. Sanki kalbim sıkışıyordu. Sağ elim kalbimin üzerinde yer bulurken, omuzumda hissettiğim elin sahibi kardeşimdi.

Duman'a nemli gözlerimi çevirdim.

"Güçlü dur kardeşim. İyileşecek. Ben buna inanıyorum."

"İyileşmeyecek. O vazgeçmiş Duman. Yaşamaktan vazgeçmiş. Bugün gözlerinde gördüm. Seçtiği Emre değil ölümdü. Ve beni yıkan tek şeyde bu."

"Biliyorum. Beni de yıkan tek şey buydu."

Nemli gözlerimi kardeşimin nemli gözlerine çevirdim.

"Sen hala Damla'yı seviyor musun?"

"Sana yalan söyleyemem. Evet, seviyorum ama olmayacağını çok önceden biliyordum. Şu an tek istediğim iyi olup sana gelmesi. Ve çok mutlu olmanızı istiyorum. Ancak o zaman gidebilirim."

"Gitmek mi? Nereye gideceksin Duman?"

"Size zarar veremeyeceğim kadar çok uzaklara gideceğim. Baban yani babamız beni kabullenmedi. Beni hiç sevmedi. Annemi öldürdü. Kabul edemesek de bizim babamız katil."

"Bu gerçek mi?"

"Gerçek. O adamdan utanıyorum."

Duyduğum gerçeklerle hayal kırıklığına uğramıştım. Gözlerim öfke ile gölette dönerken "Nasıl bir adammış? Nasıl böyle şeyler yapar?" diyebildim. Aklım almıyordu. Babam katildi. Bunu bilmek beni yıkarken, Batu'nun koşarak gelmesiyle nefesim kesildi.

"Çabuk gelin!"

Merakla Duman "Ne oldu?" diye haykırdı.

"Dam... la..." derken güçlükle konuştu Batu. Ve ne ben ne de Duman onu daha fazla dinleyemedik. Eve koşmaya başladığımızda, kalbimde büyük ağrılar hissettim. Sanki boynuma bir ip dolanmış ve beni ölüme sürüklüyordu. Öyle ki yorgundum. Öyle ki savunmasızdım. Merdivenleri hızla inerken son basamakta yere yuvarlandım. Duman ben düşünce tekrar dönüp ayağa kalkmama yardımcı oldu. Ama benim gözlerim ameliyathaneye koşturup duran hemşirelerdeydi. Ayağımdaki ağrıyı umursamayıp güçlükle kapıya yaklaştım. Korkuyla "Neler oluyor?" diye haykırdım. Ama kimseler cevap vermiyordu. Duramadım daha fazla ve bende büyük kapıyı hızla itip içeri girdim. Herkes ameliyathanede koştururken, korku dolu seslerini işittim.