I Meant It When I Said, 'I Do.'

I Meant It When I Said, 'I Do.' - PROLOGUE

Muli niyang pinasadahan ang sarili sa salamin. Mukha siyang modelo sa suot niyang v-neck peach chiffon gown. Bagay ang tabas niyon sa balingkinitang katawan niya at ang kulay niyon ay nakapagpalutang ng natural na puti ng balat niya. Pinili niyang ipusod ang mahabang buhok dahil pakiramdam niya'y mas kontrolado niya ang gabing iyon kung nakataas ang buhok.

Smile, aniya sa sarili. Nakangiti ang mga labi niya pero hindi iyon umabot sa mga mata. Fake it, 'til you make it, paulit-ulit na sabi niya sa sarili. Napatingin siya sa picture frame sa ibabaw ng tokador. Kinuha niya iyon at dinala sa dibdib.

"I wish you're here, Ma..." mahinang usal niya. "Gusto kong malaman kung paano ninyo nalampasan ang gabing katulad nito noon. Gusto kong malaman kung papaanong minahal ninyo ang Papa kahit ipinagkasundo lang kayo." Napabuntong-hininga siya. "I guess, I just needed an assurance that everything will be alright." Hinalikan niya ang larawan ng Mama niya bago ito muling ibinalik sa ibabaw ng tokador.

Tonight is her engagement party. Pero imbes na tuwa, kahungkagan ang bumabalot sa puso niya. Hindi niya alam kung hanggang kailan ang ganoong pakiramdam. Mas masuwerte pa ang nalulungkot, at least, may nararamdaman sila. Siya? Hindi niya alam. Wala na siyang pakiramdam. Siguro'y matagal na panahon na siyang malungkot kaya't tila namanhid na siya.

Naging tradisyon na ng angkan nila na sanggol pa lamang, pinipili na ng ina kung sino ang mapapangasawa ng anak nila. Hindi niya alam na masasali pa siya sa tradisyong iyon dahil bukod sa matagal ng pumanaw ang Mama niya'y, 21st century na, hindi na uso ang arranged marriage. Subalit desidido ang Papa niya na tuparin ang hiling ng Mama niya. At kung hindi lang niya ito mahal, kung hindi lang nanganganib ang buhay nito'y sinuway na niya ito sa unang pagkakataon.

Ipinikit niya ng mariin ang mata nang maalala ang huling sagutan nilang mag-ama na siyang dahilan na isugod ito sa ospital. Limang taon na ang nakalilipas subalit natatandaan pa niya ang bawat detalye ng pangyayari. Inatake sa puso ang Papa niya nang sabihin niyang ayaw niyang magpakasal sa lalaking ipinagkasundo nito sa kanya dahil may minamahal na siya. Sa unang pagkakataon ay nakita niyang nagalit ang Papa niya at ganoon na lang ang takot niya nang sinapo nito ang dibdib kinapos na ito ng hininga. Saka lang niya nalaman na delikado ang kalagayan nito. Matagal na palang may sakit sa puso ang Papa niya pero inilihim nito sa kanya dahil ayaw nitong pag-alalahanin siya. Hindi niya mapapatawad ang sarili niya kapag nagkataon kaya't pumayag siyang magpakasal sa lalaking hindi pa niya nakikita sa buong buhay niya. Ang pinakamasakit lang, tuluyan nang namatay ang puso niya dahil kasabay ng pagsunod niya sa ama'y tinalikuran niya ang lalaking totoong mahal. Ipinilig niya ang ulo para huwag nang alalahanin ang nakaraan. Kahit anong gawin niya, hindi na mababago ang nakalipas. Wala nang magbabago. Matutuloy na ang kasal.

Humugot siya ng hininga bago nagdesisyon na lumabas ng silid.

"You look so beautiful, hija," maluwang ang pagkakangiti ng Papa niya na sinalubong siya para makababa sa grand staircase nila.

Ngumiti siya. "Kanino pa ba ako magmamana?" sagot niya na ikinatawa nito.

"Are you ready?" Nasa mukha nito ang excitement at hindi maipaliwanag na saya.

If it's not for you, I won't be doing this, Pa... aniya sa isip.

"Didn't you prepare me for this since I was sixteen?" paalala niya rito.

Tinitigan siya nito saka niyakap ng mahigpit. "Don't worry, everything will be alright," anang Papa niya at pinisil ang balikat niya.

Don't worry, everything will be alright, ume-echo iyon sa pandinig niya. Pakiramdam niya'y nanayo ang buhok sa batok sa narinig at kasabay noon ang pinong kurot sa dibdib. At naramdaman niya ulit ang pamilyar na pakiramdam sa tuwing siya'y nababagabag o kaya'y nalulungkot. Ang pakiramdam na may nagbabantay sa kanya. Ang pakiramdam na yakap-yakap siya ng Mama niya.