let me go!

de uitweg via het raampje!

ik werd wakker in een vreemde kamer. het enige wat ik me nog herinnerde is de gillende vrouw en het geweerschot. ik kan me nog herinneren van eerder dat er een klein raampje was in de badkamer. ik besloot op de deur te tikken om naar de badkamer te kunnen. een van de mannen hoorde ik praten. ik kon niet goed horen waar ze het over hadden. maar ik liep van de deur vandaan en daarna hoorde ik een sleutel in het slot draaien. de deur ging open, een man met een bivakmuts op liep de kamer binnen, en hij draaide zich om deed de deur op slot. toen hij zich omdraaide zag ik dat hij zijn handboeien pakte van zijn riem. ''shit moet ik die om? ik hoop niet achter mijn rug!'' jammer genoeg draaide hij me ruw om en bond mijn handen vast op mijn rug met de handboeien. where do you want to go? hoorde ik zachtjes in mijn oor. ''to the bathroom please'' zei ik. hij knikte en sleurde me mee naar de badkamer. terwijl ik naar de kamer gesleurd word denk ik veel dingen in mezelf. waarom zoeken ze me niet? of ben ik te ver van de plek vandaan waar ze me van mijn vrijheid beroofd hebben? dat ze daarom niet zoeken. de deur werd open gemaakt en de handboeien gleden van mijn armen af. en hoe komen ze daaraan? vroeg ik mezelf af. de deur ging weer dicht en op slot.  ik was weer alleen. maar in de badkamer, ik keek om me heen en zag weer het raampje van de badkamer. ik ging op de wc pot staan en kon een roostertje dat voor het raampje zat weghalen. ''daarmee kan ik het glas inslaan'' dacht ik bij mezelf. zonder dat ik het wist brak ik het raampje open. ik kon er met veel moeite er doorheen komen. ik was helemaal uitgeput van het worstelen met het raampje. maar ik was vrij! zullen ze het geluid van het gebroken raampje gemerkt hebben? ik hoop het niet, voordat ze me weer te pakken hebben. ik begon te rennen, heel hard te rennen. ik keek nog vaak achterom om te kijken of ze me niet hadden gevolgd. en gelukkig de hele weg heb ik niemand gezien. ik liep blijkbaar en een stad. ik zag wat winkels om me heen en een paar auto's geparkeerd. in de hoop dat ik ergens kan verblijven. ik belde bij een huis aan. er kwam een aardig oude vrouw uit de deur. ik vroeg netjes:'' mag ik hier verblijven? ik heb wat problemen met wat mensen. ik kan niet naar mijn huis toe want ik weet niet waar ik ben. ik vertel het hele verhaal later wel.'' de mevrouw liet me binnen om het verhaal te vertellen dat ik ben ontvoerd en de weg terug niet naar huis weet, en wat voor verschrikkelijke tijden ik heb meegemaakt. gelukkig mocht ik 1 nachtje blijven slapen. de volgende dag ging ik weer verder aan mijn tocht naar huis. ik vertelde aan de vrouw dat mijn leven door een skype gesprek een hel is geworden. de vrouw pakte mijn handen en zag de wonden van het touw op mijn polsen. ''ach schat wat hebben ze met je gedaan?'' tja probeer dat maar uit te leggen... ik wist niet wat ik moest zeggen. het bleef stil in de kamer waar we in zaten. ''laat maar je hoeft het niet te vertellen als je wilt.'' ik zei niks meer en ik werd een soort van bang. ik hoorde allemaal geluiden om me heen wat leek op mannen die deuren openbreken. op een begeven moment vroeg ik of ik hier op de bank mocht slapen. en gelukkig vond ze dat goed. midden in de nacht schrok ik wakker van een klap. ik weet niet wat het was. ik dacht bij mezelf: ze gaan me nooit zoeken in de nacht, laat ik maar gaan. ik zocht een briefje en een pen en schreef:

goede morgen! super bedankt dat ik hier mocht slapen! ik ben rond 3 uur 's ochtends weg gegaan want dan kan ik verder reizen. dan kunnen die mannen me niet te pakken krijgen. super bedankt voor al uw hulp!

ik legde het briefje neer op de tafel bij de bank en loop de deur uit. op naar een lange tocht naar huis. ik liep de straat uit, de stad uit. het was ondertussen al 5 uur. ik zag al mensen over straat lopen. raar maar waar. ik zag iemand een auto instappen. ik dacht er niet bij na en rende gelijk naar de man toe. hij gedroeg zich als een normale man. ik vroeg of ik een stuk met hem mee mocht rijden. en gelukkig mocht dat. het maakte mij niet uit waar naartoe, als ik maar zo ver mogelijk van die mannen vandaan ben. hij bracht me naar zijn werk toe, een ziekenhuis. dat is het! daar kan ik mezelf verzorgen en ik ben veilig daar! ik liep met de man mee naar binnen en ik vroeg aan de balie: ''zouden jullie misschien me kunnen helpen? ik vertel het hele verhaal wel als ik opgevangen mag worden.'' de mevrouw aan de balie zei dat er nog een paar plekken vrij waren maar als ze vol zaten dat ik er uit moest. ''perfect!'' zei ik nog net en er kwamen 2 verplegers langslopen. het eerste waar ze naar keken was mijn korte haar en de wonden om mijn polsen heen. ze liepen naar me toe en vroegen wat er was gebeurd. ik had zoveel gerent en gelopen dat mijn mond helemaal droog was. ik probeerde te vragen met een Schore stem: zou ik misschien wat te drinken mogen? dan kan ik het verhaal uitleggen. de mannen snapte het en zeiden dat ik mee mocht komen met hun. gelukkig brachten ze me naar een kamer. daar gaven ze me wat te drinken. en daarna heb ik heel het verhaal nog een keer uitgelegd. ze snapte het allemaal en keken elkaar verbaast aan. ze verzorgde de wonden om mijn polsen heen. de wonden waren niet goed verzorgd sinds dat ik gevangen ben gehouden. er waren een soort blaren vol met pus in de wond gaan groeien. met een verdoving en hechtingen kwam ik er nog goed vanaf zei de arts. ''het had veel erger kunnen zijn'' zei hij. het was al laat in de avond geworden na de operatie. ik besloot maar te gaan slapen. hier ben ik veilig... of niet?