let me go!

bloed voor vrijheid!?

de man die me had gevonden kwam binnen. hij liep naar me toe, hij had een van zijn handen achter zijn rug. hij liep naar me toe en deed zijn hand van zijn rug. wat ik zag, ik kon het niet geloven. ik keek hem met een dodende blik aan. het was bloed, in een spuitje. hij zei: '' this is from someone you love, who dont want to pay for you. i asked for his blood, and he did cut himself'' ik kon het niet geloven! mijn eigen vader! ik wil hem zo hard slaan nu. maar ik kan niks doen mijn handen zitten op mijn rug, hij kwam met het spuitje naar mijn mond toe. ik hield mijn mond dicht. ik kan dat niet! het is van mijn eigen vader! hij pakte met zijn grote onhandige hand mijn hoofd vast. ik probeerde mijn hoofd nog om te draaien. maar voor dat ik het wist zat er een duim tussen mijn tanden. ik dacht er niet bij na en beet mijn kaken dicht. zo hard, dat ik op een begeven moment bloed van hem proefde. beter dan van mijn vader. ik hoorde een gekke accent en ik hoorde een paar mannen naar de deur lopen. helaas kwamen 2 mannen binnen. ze liepen snel naar me toe en degene die ik heb gebeten liep snel weg. een van de 2 mannen pakte mijn kin en voorhoofd vast. de man die ik had gebeten had het spuitje laten liggen. die pakte de andere man op. hij liep naar me toe en drukte het spuitje achter in mijn keel. nu moest ik wel. hij spoot het spuitje leeg, ik kon wel huilen. maar ik moest mezelf sterk houden. ik mocht niet laten weten dat ik slap ben. mijn vader, die heeft zich opgeofferd voor mij. ik voelde me echt slecht. ondertussen liep de man die ik heb gebeten met een doek naar me toe. een van de andere mannen hield me nog steeds vast. hij duwde die doek ruw in mijn mond. hij knoopte de uiteindes achter op mijn hoofd vast. liep weg, en ik hoorde de deur met een harde klap dichtklappen. ik hoorde voedstappen vervagen. en het werd stiller. het was doodstil in de kamer. het enige wat ik hoorde was mijn zware adem van mezelf.

ineens hoorde ik ergens een sirene, van een politie! zijn ze me toch aan het zoeken?! ik voelde geen pijn meer en dacht alleen nog maar dat ik gered zal worden! ik hoorde 2 mannen rennen naar de deur toe waar ik lag en ramde met een harde klap de deur open. het waren niet de mannen die me gevangen hielden. ik kon het niet goed zien, maar ik zag veel spullen om de middel van de man. ik zag in een lichtflits een zwart blauwe gloed over zijn kleren. toen wist ik dat ik veilig was. ik keek zo naar hun dat ik graag wat wou vertellen. de politieman liep naar me toe, pakte een mes uit zijn zak. ik schrok daarvan. ik keek met grote ogen naar de politieman. ''maak je geen zorgen, ik doe je geen pijn.'' zei hij. toen wist ik dat ik veilig was. maar dat heb ik eerder gedacht, dat ik veilig was. maar toen was dat niet zo. hij sneed te touwen rond mijn benen zorgvuldig los. zodat ik op kon staan. hij hielp me omhoog en ik stond weer na zoveel uren, dagen, weken. ik weet niet eens hoelang ik in die kamer heb gelegen. dat wil ik ook niet weten. de politieman zei dat ik even moest blijven staan. en ondertussen trok hij de doek uit mijn mond. en daarna liep hij een stukje de deur uit en riep:'' ik heb haar gevonden!'' ik hoorde 2 mannen naar de deur toe lopen. ze liepen met geweren de deur door. ik liep achteruit. ik voelde me niet echt veilig met die geweren. de man zonder geweer maakte mijn polsen los en tilde me op. ze zagen dat ik bijna in slaap viel in zijn armen. ik heb, omdat ik nooit lekker lag, niet goed kunnen slapen. ik was enorm moe geworden van de stress. hij liep met mij door de deur heen. de andere mannen met de geweren liepen achter hem mee om me te beschermen. de trap op. een gang door en een grote deur door. ik zag het licht van buiten eindelijk door de deur heen. toen wist ik echt pas dat ik nu, dit keer, echt veilig was. door het felle licht kon ik een tijdje niks zien. na een tijdje kon ik beter zien en zag dat er superveel politie auto's stonden. iemand moet het gezien hebben en het hebben ingelicht bij de politie. ik was aan het nadenken, dat is het! het kwam ineens in me op, het ziekenhuis! ze moeten vast het kenteken gezien hebben! er verscheen een glimlach, precies wanneer ik een deken om mijn lijf kreeg. ik keek om me heen en de politie man zat naast me. ik keek hem aan met een gezicht dat hij een held was. en dat was hij ook. hij sloeg een arm over mijn schouders heen. ''het komt allemaal goed'' zei hij. ik had te weinig kracht om iets te zeggen. ik keek hem aan met een glimlachje. ''is het goed als ik even naar je buik kijk?'' ik liet alles toe om te zorgen dat ik hier weg kon. ik ging liggen op de stoep, waar ik ook op zat. hij trok mijn vieze versleten shirt omhoog. ik zag zijn ogen groot worden. ik keek hem vragend aan. wat is er? ''ik kan je ribben zo zien, je moet echt wat eten!'' zei hij. daar maakte ik me geen zorgen om. ik moest hier weg! ik wist dat ik niks zou zeggen tegen de politieman. maar het lukte om zacht te zeggen dat ik hier weg wilde. ''natuurlijk kom maar naar het politiebusje.'' ik durfde er niet naartoe te gaan, ik heb nu een trauma aan busjes. uiteindelijk kon ik toch in een auto naar het ziekenhuis. daar hadden ze me verzorgd en medicijnen gegeven die ik nodig had. maar dan?!