Gizemli Yakışıklı

11.Bölüm- Gizemli Yakışıklı Sessiz Kıza Karşı

Yeni bölüm geldi canım arkadaşlarım :). Yorum ve oylarınızı bekliyorum :)

Bundan sonra konu başka bir boyuta geçmeye başlayacak. Bakalım artık bizi neler bekliyor :)

Bu arada  Vampir hikayelerini beğeniyorsanız Cimcime_Kitty isimli arkadaşımın kitabına bakmanızı öneririm :D

Şimdiden hepinize çokça teşekkürler. İyi okumalar :D

Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin. Hatta soruda sorarsanız seve seve cevaplarım. Belki kafanıza takılan yerler vardır ^^

"O Berhan Asilzade."

Şaşkın gözlerimi siyahlar içinde bile göz rengi parlayan, Berhan'a dikmiş, ağızından dökülen cümleleri dinliyordum. Şu anda gördüğümün doğru olduğuna inanamazken, bir de sesini duyunca kulaklarımın da yanıldığını düşünüyordum. Gerçekten herkesi ortasına çıkmış mıydı? Hem de ölümünün anıldığı bu zamanda...

Benim gibi çevremdekilerin de aynı şaşkınlığın içinde olduğuna emindim. Şu anda hepsi, karşımızda duran oğlanın gerçek olup, olmadığını anlamaya çalışıyordu. Sanki hayal gibiydi... Gerçek olduğunu ve yaşadığını bilmeme rağmen ben bile gördüğüme inanamazken, diğerlerini hiç düşünemiyordum.

Berhan soğuk bakışlarını bütün herkesin üzerinde gezdirirken, görüp görmediğini anlamaya çalışıyordum. Öyle bir bakıyordu ki, sanki görüyormuş gibiydi. Ama öte yandan ben onun görmediğini biliyordum. Peki, görüp görmediğini nereden anlayacağım?

"Sen...", dedi Serhat amca elinde zar zor tuttuğu mikrofonu yere düşürerek. Hepimizden çok o şaşırmış gibiydi.

"Evet, ben.", dedi Berhan iki kelimenin de üzerinde ayrı ayrı durarak. Ses tonu o kadar sakindi ki, bu bile ondan tedirgin olmaya bir sebepti.

Öne doğru bir adım attığı esnada, korktuğumu hissettim. Sanki o kadar insanın arasında beni bulup, yaşadığını bildiğimi söyleyecekmiş gibi hissediyordum. Bunu yapabilir miydi? Bence çok rahat yapardı. Aslında tek engel, yüzümü daha önce görmemiş olmasıydı. Şu anda gözleri görse bile beni daha önce hiç görmedi. Ya başından beri beni görüyor da bilerek görmemiş gibi davranıyorsa? Bu da yüksek olmamakla beraber bir ihtimaldi. Ama böyle bir şey yapması için hiçbir neden yoktu... Ya da ben öyle düşünüyordum.

"Bu... Bu... Bu... Nasıl olur?"

Ses titremekte olan Serhat amcaya aitti. Onun gibi bir adam bile soğukkanlılığını kaybetti ise, bence benim tepki normaldi.

"Gördüğünüz gibi oluyormuş. Sahi, hepiniz benim o ateşte yandığımı düşündünüz değil mi?"

Yine ve yine o güzel, sakin ses. Sesi resmen kulaklarımdan kalbime işliyordu. Bu kadar etkileyici bir sese sahip olmayı nasıl beceriyordu acaba?

Göz ucuyla Aslı'ya baktığımda, yerde oturur vaziyette şaşkın şaşkın Berhan'a bakarken buldum. Yüzünde az önceki acı ifadeden eser bile yoktu.

"Hepiniz o yangından nasıl kurtulduğumu merak ediyorsunuz değil mi?"

Bu cümleyi söylerken, yavaş yavaş yürümesine devam ediyordu. O ilerledikçe önündekiler ona yol açıyorlardı. Ben uzakta olduğum için onu görmekte biraz zorlanıyordum.

"Nasıl ve neden?"

Bu cümle ise bayan öğretmenlerden birisine aitti. Gözleri o kadar dolmuştu ki, bu ses tonuna bile sirayet etmişti.