Broken Feathers (#Netties2016)

Chapter 23

Hallo, alweer.

Nope, nog steeds geen idee hoe ik dit moet beginnen. Het is nu dag 7, maar de storm lijkt nog niet voorbij. Mike praat meer, maar niet zo veel als hij zou doen voordat we weg moesten. Het is zwaar. We kunnen nergens heen, omdat de kans dat we gepakt worden dat nog veel groter is. Volgens Mike zitten de engelen van Uriël overal. Ze moeten ondertussen wel over ons geïnformeerd zijn, dus dat maakt het ook moeilijker in de avond door te reizen. We zitten voor vandaag in een appartementje. Alles is schoon. Zelfs de douche is niet smerig, en het doucheputje zit een keertje niet vol met haren. Mike heeft een paar boeken voor me gevonden. En met gevonden bedoel ik dus eigenlijk gewoon keihard stelen. Hij zei dat hij ze van een jonger echtpaar heeft 'geleend'. Nou ja, nu hebben wij hier in ieder geval meer te doen dan alleen maar naar de muren te staren. Onze volgende stap is waarschijnlijk Bulgarije. Het leek me altijd al een geweldig land om naartoe te reizen. Nu is het niet meer dan de volgende onderduikplek. Ik snap nu eindelijk hoe Anne Frank zich heeft moeten voelen, ook al zat ze meer dan een jaar met een stel volwassenen in een huisje opgepropt. Als ik het daarmee zou moeten vergelijken zouden wij nu in een paleis leven.

Ik heb geen zin meer om verder te schrijven, dus ik laat het wel gewoon hierbij.

Jessica.

Het schriftje leg ik weer naast mijn hoofdkussen neer, wat gelijk de aandacht van Mike trekt. Hij probeert al een paar dagen dat schriftje van me af te pakken om het te kunnen lezen, maar volgens mij is dat hem tot nu toe nog niet gelukt. "Sorry, dit is niet voor jouw ogen bestemt", grap ik. Hij lacht ontspannen terug. "Geloof me, ik zorg er wel voor dat jij het me laat lezen!". Ik stop het schriftje onder het hoofdkussen en ga liggen. Misschien is dit zo slecht nog niet.

Het word buiten al donkerder als ik naast Mike op het kleine bankstel ga zitten. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Wat heb je voor vanavond geregeld?", vraag ik. Hij zorgt elke avond weer voor het eten. En elke avond zorgt hij ervoor dat het tot op de laatste seconde een verrassing blijft wat we gaan eten. Ik moet zeggen dat hij me tot nu toe wel elke keer verrast heeft met zijn kook-skills. "Je zal nog even geduld moeten hebben". Ik zucht, dat was het gebruikelijke antwoord. Plots ruik ik een rare geur, waarvan ik gelijk weet wat het moet zijn. Mike naast me ruikt het ook. "Rook?" Hij zegt het heel verbaasd. Meteen staat hij op en loopt hij het kleine keukentje in. Hij loopt nog niet naar binnen of de kamer begint blauw te staan van de rook. Ik begin te hoesten. "Mike? Heb je iets laten aanbranden?". Geen antwoord. De hele kamer begint wazig te worden, en ik kan bijna niks meer zien door de enorme hoeveelheid rook. Opeens begint de kamer rood en oranje te worden, en word het een stuk warmer. Is dat vuur? Wat is hier aan de hand? "Mike? Wat je ook doet, het is nu niet meer grappig! Houd er onmiddellijk mee op, pestkop!". Alweer, geen antwoord. Ik weet dat als ik hier nog langer ga blijven, dat ik of geroosterd word of stik. Compleet op mijn gevoel afgaande en het vuur ontwijkende, probeer ik de deur te vinden. Gelukkig laat mijn intuitie mij vandaag niet in de steek, want het duurt niet lang voordat ik de deur gevonden heb. Ik storm naar buiten, happend naar frisse lucht. Waar is Mike? Als hij daar nog zou zijn, zou hij vast wel iets gezegd hebben. Toch?

Omdat mijn vermoede dat hier iets niet in de haak is met de seconde groeit, besluit ik maar gewoon zelf weg te rennen. Ik heb geen andere keus. Ik ren een ijzeren trap af, en ren over de straat terwijl ik bijna word aangereden door een auto. Als ik door een fietstunnel ren, hoor ik opeens een bekende stem achter me.

"Ach, schatje, ren nou niet weer weg van me. Je maakt geen kans meer als Mike niet meer aan je kant staat, dus geef het maar gewoon op". Ik blijf staan en draai me om. "Wat zei je nou net?". Ik probeer zo dreigend mogelijk te klinken, hoewel ik weer dat hij toch veel sterker en sneller is dan ik ben. "Je hoorde het best. Mike staat niet aan jouw kant. Niet meer, in ieder geval. Ik deed hem een aanbod, die hij zonder te twijfelen aannam. Hij was je zat, en geef hem eens ongelijk". Met elk woord dat hij zegt breekt mijn hart weer een beetje. Nee, hij heeft geen gelijk. Hij kan gewoon geen gelijk hebben. "J- je liegt". Ook hij hoort hoe onzeker mijn stem nu klinkt. Zou hij zoiets echt kunnen doen? "Ik begrijp dat je graag de keiharde feiten ziet, schatje. Ik kan je die nu geven". Hij fluit op zijn vingers, en er komt iemand naast hem staan. Het is Mike. Hij kijkt heel vijandig, zo heb ik hem nog nooit zien kijken. Ook heeft hij dezelfde onderzoekende blik in zijn ogen die ik zo vaak bij Uriël heb gezien. Maar het vreemdste zijn nog wel zijn kleren. Ik weet nog precies wat hij vandaag aanhad, en ik weet nu ondertussen wel ongeveer zijn kledingstyle. Maar wat hij nu aanheeft, had ik nooit zo bij hem verwacht. Hij draagt een zwarte leren jas, met gaten van de ouderdom. Hij heeft oude, versleten schoenen aan en een veel te strakke broek. "Jessica". Zijn stem klinkt donkerder dan normaal. "Mike?' ik kan het niet geloven. Ik kan niet geloven dat hij mij aan hun zou overgeven, en al helemaal zonder een gevecht. Hij loopt rustig op me af. "Rustig maar, alles komt goed". Dan haalt hij een doekje uit zijn zak. "Alles komt helemaal goed". Dan staat hij dichtbij genoeg om het doekje tegen mijn neus aan te drukken, en alles word zwart. 

***

Hallo... SORRY!! HAAT ME NIET TE VEEL, OKAAYY?!?!?!? ;-;

Haat me, maar weet wel dat ik enorm veel tijd besteed heb om dit te maken, hoewel ik de toetsweek heb... THINK ABOUT THAT! 

Veel hierover word verklaard in boek 2 *0* en onthoud dat vuur, okay? dat is ook nog iets belangrijks... ;)

Ik denk dat ik nog 1 of 2 hoofdstukken ga maken voordat dit boek voorbij is. dan begint boek 2 met nog meer spanning, en dan worden heel veel vragen beantwoord!!

Als je nog een nieuw deel wilt,

VOTE!!

COMMENT!!

DONT DIE TOO HARD!! ;-;

love u <3

Larissa, de schrijver!!