Broken Feathers (#Netties2016)

Chapter 8

Eindelijk gaat dan de bel. Ik was de filosofische vragen die we moesten beantwoorden wel weer een beetje zat, en snak naar een beetje frisse buitenlucht. Desondanks verlaten we als laatste het lokaal. Terwijl we naar de uitgang van de school lopen voor onze pauze, horen we achter ons weer het gelach van de jongens. Ja hoor, lekker volwassen jongens.... "Hey, jezus! Waar zijn je engelenvleugels?" Een van de jongens doet met zijn handen een paar vleugels achter zijn rug na. Ik snap opeens waarom de jongens zo tegen Mike doen. Ze deden de andere dagen ook al zo raar. Waarschijnlijk zijn ze gewoon bang voor Mike's groeiende populariteit, ook al doet hij helemaal niks om het te krijgen. Dit is hun manier om te laten zien wie het 'alfa-mannetje' is. Stelletje kleuters. Ik wil dat net aan Mike uitleggen, als hij mijn hand vastpakt en er zachtjes in knijpt in frustratie. Hij begint sneller te lopen. Waarom laat hij zich zo erg raken door dit onderwerp? Hij heeft nog nooit op deze manier gereageerd. Dan pas dringt het tot me door hoe belachelijk ik eigenlijk klink. Ik ken hem nog maar een week, ik ken hem nauwelijks.

Opeens voel ik een pijn door mijn hand gaan. Mike is veel harder en gefrustreerder in mijn hand aan knijpen. "Ehm, Mike?" Mike hoort me niet, hij begint stug door te lopen. Ik leg mijn vrije hand op zijn schouder, maar hij lijkt me nog steeds niet door te hebben. Hij sleurt me mee achter hem aan de gang door, waar ikzelf nu ook veel banger voor word. "Mike, je bent mijn hand aan het pletten, het doet pijn..." Ik vraag me af waar deze plotselinge uitbarsting vandaan komt, maar ik schud die gedachte gelijk weer weg. Dit is niet de tijd om daar over na te denken. Mijn hand begint nu onderhand erg rood te worden door het tekort aan vers bloed. Ik moet nu echt actie gaan ondernemen. Ik ga stil staan, en schreeuw tegen hem: "MIKE!". Ik hoor mijn eigen stem nog weergalmen door de gangen als ik zie hoe hij weer langzaam terugkeert in de realiteit en me verschrik aankijkt. Voor een seconde is het ijzig stil, als hij weer langzaam in beweging komt. Snel laat hij mijn hand los. Ik zie de pijn en schrik in zijn ogen. Ik weet niet wat er gebeurde daarbinnen in het klaslokaal, maar hij reageert er niet al te best op. Ik voel mijn hand tintelen als ik mijn mond open wil doen om iets tegen hem te zeggen, maar hij is me al voor. "Sorry". Hij draait zijn hoofd beschaamd weg, als hij begint weg te lopen door de gangen. Ik sta nog een paar seconden stil in de gangen, nog te verstomd door wat er is gebeurt, voordat ik besluit achter hem aan te lopen. Ik zie hem net voor me een gang inslaan als ik de achtervolging inga. Nog steeds hoor ik die jongens achter me lachen. God, wat heb ik een zin om die jongens in elkaar te slaan! Maar ik weet dat ik niets kan doen, ik ben klein en helemaal niet sterk. Ik loop door en sla dezelfde kant op waar ik Mike net zag lopen, naar het trappenhuis. Als ik bij de ingang van de school sta zie ik hem op het schoolplein staan, maar hij is niet alleen. Hij staat samen met een andere jongen die ik nog nooit hier op school heb gezien. Eerst twijfel ik of ik het gesprek zomaar moet binnenvallen, maar mijn nieuwsgierigheid neemt over. Ik wil weten wie die jongen is.

Als ik naar hun toeloop, hoor ik al de eerste flarden van het gesprek. "Wat doe je hier?", vraagt Mike geïrriteerd aan de jongen. Blijkbaar kennen ze elkaar dus al. Nu ik dichterbij kom, kan ik de jongen beter bekijken. Hij heeft pikzwart haar met kleine plukjes zilver eroverheen. Zijn ogen zijn zo donker dat je zijn pupillen niet kan zien. Die donkere eigenschappen vallen erg op tegen de bijna witte huid van de jongen. "Dat weet je toch wel, Michael?" vraagt de jongen. "Ik controleer alleen maar of je je nog wel aan je missie houdt". De denigrerende toon die de jongen tegen Mike aanslaat bevalt mij niet. Ik loop nu recht op Mike af en leg mijn hand op zijn schouder. "Hey, je liep opeens weg. Gaat het?" Hij knikt als hij zachtjes mijn hand van mijn schouder afhaalt. Zijn ogen blijven koud naar de jongen gericht. "En wie zullen we hier dan weer hebben?," vraagt de jongen. Het bevalt me niet hoe hij naar me kijkt, als een kind wat een stuk speelgoed aangeboden krijgt. "Jessica, ook een student hier," zegt Mike voordat ik iets kan zeggen. Hij wil daar nog iets achteraan zeggen, maar nu ben ik hem voor. "Aangenaam. En hoe heet jij dan?" Misschien is dit wel brutaal, aangezien ik me zomaar in het gesprek gooide, maar het boeit me nu even niet. Nu wil ik weten wie hij is, aangezien ik Mike nog niet met iemand anders heb gezien, en hij me ook nooit over eventuele vrienden heeft verteld. Misschien word ik hier wel wat wijzer door, kan ik wat meer over Mike te weten komen. "Ik ben Uriel, een vriend van Mike". Hij krijgt een waarschuwende blik van Mike toegeworpen, maar gaat alsnog verder. "Nu ik erover nadenk, ik ben denk zijn enige vriend. Nou ja, als we jou niet meetellen dan. Tenminste, ik neem aan dat jullie vrienden zijn?" Er klinkt iets onheilspellends in zijn stem. Mike knikt, niet onder de indruk van zijn woorden. "Ja, ze is een vriendin van mij. Heb je nog iets te melden Uriel? Anders denk ik dat het tijd is om te vertrekken". Er zit een bepaalde spanning in dit gesprek, maar ik snap niet waar die vandaan komt. Waarom doen ze zo vijandig tegen elkaar? Ik moet Mike daar nog over door gaan vragen. Ik wilde me omkeren, om hun allebei gedag te zeggen en weg te gaan uit deze gespannen sfeer, als ik een hand op mijn schouder voel die me tegenhoud. "Sorry schatje, ik vind dit heel erg jammer, maar je mag niet weten dat ik hier geweest ben. Dat ik zeg maar nog een geheimpje". Ik draai me om en wil net vragen waarom hij dat zegt, als hij zijn handen op mijn slaap legt en me zo dwingt hem recht aan te kijken. De jongen krijgt een zelfgenoegzame glimlach op zijn gezicht. "Oké, ik wil dat je vergeet dat ik hier geweest ben. Ik wil dat je vergeet dat je me ooit gezien hebt". Wat is zijn probleem? Ik ben zo verbaasd door de gehele situatie dat ik het gevoel heb dat ik mijn vermogen om te praten zomaar verloren heb. Mike? Waarom doet hij hier niks tegen? "Dit zou het wel moeten doen", zegt de mysterieuze jongen als hij zijn handen van mijn gezicht afhaalt. Ik zet automatisch een klein stapje naar achter. "Ik zie je snel weer", zegt de jongen terwijl hij zich omdraait en wegloopt. Ik draai me om, me nog steeds afvragend wat er nou eigenlijk precies gebeurt is. "Wat?", zegt hij verveeld alsof er nou net helemaal niks gebeurt is. "Serieus?". Ik begin nu boos te worden. "Wat bedoelde die gast nou? Je missie? Wie is dat überhaupt? En waarom deed hij zo raar?". Hij kijkt me tegelijkertijd geschrokken en verbaasd aan. "Wacht..." Hij draait zich om, vol in gedachten verzonken. "Wat?" Ik wordt er nu ondertussen echt wel gek van om de hele tijd zonder antwoorden te zitten. "Niks", mompelt hij voordat hij wegloopt en me verward op het schoolplein achterlaat. Wat laat hij eigenlijk allemaal voor mij achter, en wat bedoelde die gast met zijn missie? Kan ik hem eigenlijk wel vertrouwen?

***

*Yess, finally shits got interesting :)

Wat denk jij dat er aan de hand is?

Plz vertel me wat je tot nu toe van dit verhaal vind in de comments!!!