Broken Feathers (#Netties2016)

Chapter 11

Het is moeilijk om hem bij te houden, omdat hij stevig door blijft lopen en een paar keer lijkt te horen dat ik tien meter achter hem loop. Gelukkig kan ik op die momenten net achter een auto duiken. Ik blijf hem achtervolgen tot hij stopt bij een oud gebouw wat niet meer gebruikt wordt, in een van de buitenwijken van de stad. Alle ramen van het gebouw zijn ingeslagen, en alle deuren zijn gebarricadeerd met houten planken. Voor de enorme deuren staat iemand hem al op te wachten. Ik duik weer weg achter de eerste de beste auto en concentreer me op hun gesprek. Gelukkig zit ik best dichtbij, waardoor ik hun gesprek goed kan meeluisteren. "waarom wilde je me spreken?" vraagt Mike geïrriteerd. Hij praat vrij hard, wat denk ik betekend dat hij denkt dat hij alleen met die vent is. "rustig, daar kom ik zo op". Waarom klinkt die stem zo verdomd bekend? Ik durf niet te kijken, dus blijf ik nog rustig zitten. "Ik zag je met je student" Hij spreekt 'student' nogal denigrerend uit. "Oh?" Mike klinkt helemaal niet verbaasd. Ergens wist hij denk ik al dat dit aan de orde ging komen. "laat je niet afleiden van je missie, Michael" hij klinkt opeens heel dreigend. Heeft hij het verdomme alweer over die missie. Wacht eens even... Is Uriël misschien niet die jongen waar Mike toen op het schoolplein mee praatte? Over wie hij zei dat hij gevaarlijk was? Zijn stem heeft in ieder geval hetzelfde arrogante ondertoontje als die kwal. Oké, misschien moet ik toch even kijken. Inmiddels zijn Mike en Uriël op een zachtere toon bezig andere dingen te bespreken die ik niet goed kan horen. In de hoop dat ze daardoor afgeleid zijn, kruip ik heel even een klein stukje achter de auto vandaan. Net genoeg om hem even in me op te kunnen nemen. Yep, ik had gelijk. Uriël is echt die gast van het schoolplein. Mike zei dat hij gevaarlijk was, dus waarom praat hij dan zo met hem? Ze praten tegen elkaar alsof ze elkaar al eeuwen kennen. Figuurlijk, natuurlijk. Ook lijkt Uriël meer de baas over Mike te zijn, wat erg blijkt uit de manier waarop hij tegen hem praat. "ik spreek je hier later nog wel over, Michael. Mike knikt voordat hij in snelle pas wegloopt. De voetstappen klinken steeds verder weg, dus kijk ik nog heel even om te kijken of de kust ook wel echt veilig is. Recht in de ogen van Uriël. Te bang om te bewegen blijf ik stilzitten als hij lacht en wegslentert. Lachte hij nou serieus naar mij? Wist hij dat ik hier zat? Maar waarom heeft hij dan niks gezegd? En nog steeds: wat is die stomme missie?

Ik blijf voor mijn gevoel nog een uur op mijn schuilplaats zitten voordat ik me eindelijk durf te bewegen. De omgeving van het gebouw is stil, zelfs de rotte planken van het gebouw kraken niet. Met grote passen loop ik in de richting van het centrum van de stad. Ik sla net de bocht om als ik tegen iemand aanbots die ik niet had horen aankomen. Ik wil net flink tegen hem te keer gaan, als ik zie tegen wie ik eigenlijk aangelopen was. Het is Uriël...

Eindelijk weer een nieuw deel!

Wat denk je tot nu toe van het verhaal? Wat denk jij dat het antwoord is op de vragen van Jessica? En wat denk jij dat er verder nog gaat gebeuren dit verhaal?