Broken Feathers (#Netties2016)

Chapter 5

De volgende ochtend staat hij weer voor de deur, precies op de tijd die we hadden afgesproken. Alleen de rugzak die hij om heeft verraad wat er gaat komen. Het is tijd voor school. Ik prop nog net de laatste had muesli in mijn mond als ik de kom wegzet en mijn tas tevoorschijn pak. Mijn oude schoolboeken had ik nog niet weggegooid, dus dat kwam heel goed uit.

De school ligt niet ver van mijn huis vandaan, het is bijna om de hoek. Mijn benen voelen aan als lood als we voor het schoolplein staan. Ik blijf voor de poort verstijft stilstaan. Nu ik hier sta, weet ik niet of ik hier nu wel klaar voor ben. Ben ik wel klaar om terug te gaan? Wil ik wel teruggaan, terugvallen in mijn oude patronen? Mensen botsen tegen ons aan omdat we hier de weg aan het versperren zijn, dus ik weet dat ik nu een keuze moet maken. Dit is mijn laatste kans om om te keren. Mijn verleden de rug toe te keren. Of misschien is dit wel de enige weg tot mijn toekomst. Er is maar een manier om daar achter te komen. Mike trekt me mee in de richting van het kleine privé gebouwtje waar heel groot 'Conciërge' op staat. We lopen naar binnen, en ik herken gelijk de chagrijnige, oude vrouw die aan een versleten tafeltje tegen over ons zit. Ze haalt met haar gerimpelde handen een laptop tevoorschijn, en kijkt on aan. "Ja?" zegt ze ongeduldig. Volgens mij kan ze niet snel genoeg weer van ons af zijn. Het valt me tegen dat ze nog geen vervanger voor haar hebben gevonden. Ik ben blij dat Mike het woord neemt. "Hallo, ik ben Michael, de nieuwe leerling op deze school. Jessica herkent U misschien nog wel, zij komt terug na een... persoonlijke pauze. Als het goed is heeft U de roosters voor onze lessen?" Ze knikt nors als ze zich omdraait en naar een grote archiefkast loopt waar de blaadjes bijna uitvallen. Na een ongemakkelijke stilte komt ze terug met twee gekreukelde blaadjes. Hoe ze die heeft kunnen vinden in die puinzooi is me werkelijk een raadsel. "Hier, jullie roosters. Op de achterkant vind je een plattegrond van de school. Nog een fijne tijd op onze prachtige school". De woorden zouden uitnodigend moeten zijn, maar ze voelen geoefend en heel gemaakt aan. Zo snel mogelijk volg ik Mike naar buiten, het rommelhok uit. In het buitenlicht kan ik mijn rooster een stuk beter zien. Hij is precies als ik me kan herinneren. Snel vergelijk ik mijn rooster met die van Mike, en ik zie dat we veel uren samenzitten. Het eerste uur hebben we in ieder geval samen. Wiskunde.

Ik loop als eerste het klaslokaal in, waar ik meteen weer spijt van heb. Dit is mijn oude klas, en iedereen staart gelijk naar me met grote ogen van ongeloof. Niemand had me hier nog terugverwacht, zelfs ikzelf niet. Mijn oude wiskunde docent, Mevrouw van Dalen, staat op uit haar stoel en komt met een vriendelijk gezicht naast ons staan. Ze kijkt mij heel verbaast aan, maar herpakt zichzelf snel weer. "Vandaag verwelkomen we een nieuw en een oud gezicht in ons midden! Van Michael had ik wel te horen gekregen dat hij zou komen, maar Jessica's terugkomst is voor mij ook een hele grote verrassing! Ze zullen vanaf vandaag met jullie lessen volgen, dus zorg ervoor dat ze zich welkom voelen bij ons!". Als de docent klaar is met praten, begint het gemompel en gefluister in het klaslokaal. Starende ogen priemen zich in mijn achterhoofd als ik naar mijn aangewezen plaats loop. Hij heeft een plekje naast mij ingenomen. De docent maant de rest van de klas tot stilte en begint met de les. Ik ben hier al een tijd niet geweest, maar het lijkt alsof ik hier al jaren niet ben geweest. De stof die op het bord behandeld word, kan voor mij net zo goed Latijns zijn. Of Chinees. Hoewel de les nu lang en breed begonnen is, voel ik iedereens blikken in mijn achterhoofd. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer op mijn stoel, tot ik mijn telefoon zo stil en ongezien mogelijk tevoorschijn pak. Ik plug mijn oortjes in, en zet mijn muziek hard aan. Meteen als ik de oortjes indoe hoor ik de gave muziek van Panic! At the disco en ik kan mezelf niet stoppen om geluidloos mee te playbacken. Het is fijn om je af te kunnen sluiten van de buitenwereld. Ik was vergeten hoeveel ik van muziek houd. Oké, misschien is er een kans dat ik vandaag overleef.

Ik hoor de bel nauwelijks als die eindelijk gaat. Ik pak alle -bijna niet aangeraakte- spullen weer van mijn tafeltje af en stop ze weer in mijn tas. Mijn rooster pak ik uit het voorvakje van mijn rugzak en ik bestudeer hem even. Ons tweede en derde uurtje worden gevuld door Lichamelijke opvoeding. En natuurlijk heb ik geen gymkleren bij me.

Fijn.

Ik ben nu al moe.

***

Hallo iedereen! 

Ik ben gister begonnen met het schrijven van een extra verhaal naast deze serie, namelijk Iron Heart! Ik zou het heel erg leuk vinden als jullie die even gaan checken! :D

Laat alsjeblieft een reactie en een vote achter, en dan zie ik jullie snel genoeg weer! <3

Larissa <3