Broken Feathers (#Netties2016)

Chapter 17

We blijven nog een tijdje dansen tussen de steeds groter wordende groep mensen die staan te dansen. Op een gegeven moment is het zelfs zo vol op de dansvloer dat niemand meer uitbundig kan dansen zonder een paar andere mensen te raken. Ik gebaar naar Mike dat ik even een pauze ga nemen van het dansen, en hij loopt achter mij aan de menigte uit.

Als we buiten staan neem ik even een momentje om te genieten van het koele briesje. De top40 muziek van de DJ hoor je zelfs hier buiten nog. "Gaat het nog?" Zelfs op Mike's gezicht zie ik wat kleine zweetdruppeltjes. Ik knik. Ik geef hem een knuffel, wat hij niet zag aankomen waardoor hij een beetje stijf terug reageert. "Ik ben blij dat ik hier met jou ben", zeg ik, bang om dit moment te laten eindigen. Ik zou hier voor eeuwig kunnen staan, met zijn warme handen om mijn lichaam en mijn hoofd tegen zijn borst.

Dan trekt hij zich weg en is mijn warme schild in een klap verdwenen. Hij haalt zijn hand door zijn warrige kastanjebruine haar. "Zullen we weer naar binnen gaan?" Ik knik weer, een klein beetje teleurgesteld, en volg hem naar de ingang van de oude villa.

We willen net naar binnen gaan als Caleb ons tegemoet komt. "hey, ik had jullie nog helemaal niet gezien!" Hij knikt even naar Mike en vestigt zijn aandacht dan weer op mij. "Michael, je zou het vast niet erg vinden als ik je lieftallige date even leen, toch?" Ik kijk naar Mike, want ik heb geen idee wat hij gaat antwoorden. Ik bedoel, soms lijkt hij wel heel argwanend tegenover Caleb. "Ja, oké. Ik ga wel even wat te drinken halen." Dan loopt Mike weg en blijf ik alleen achter met Caleb, die me vrolijk begeleidt naar de dansvloer.

We staan nog maar net op de dansvloer als de DJ besluit een slownummer in te zetten. De meeste koppels verlaten nu even de dansvloer om even een drankje te halen ofzo, maar Caleb niet. Natuurlijk Caleb niet. Veel te zelfverzekerd legt hij zijn handen om mijn middel terwijl hij de mijne op zijn schouders legt. "Sorry, ik kan echt niet slowen. Dit is zeg maar mijn eerste keer..." Het liefst zou ik hier nu met Mike staan, maar die heeft nu een zitplekje gevonden aan de rand van de dansvloer. Zijn ogen houdt hij wel constant op mij gericht. "Geen probleem, voor alles is een eerste keer." Dat wat niet echt het antwoord waarop ik hoopte. Hij neemt me mee naar het midden van de dansvloer, waardoor iedereen zijn aandacht op ons vestigt, met alle gevolgen van dien. Vanuit alle hoeken van de zaal zie en voel ik de dodelijke blikken van jaloerse meisjes door me heen branden. Alsof die me al niet genoeg haten...

Caleb kijkt me bezorgt aan, waarschijnlijk ziet hij hoe ongemakkelijk ik me hier voel. "Kom", zegt hij, en hij trekt me mee. Ik kijk in Mike's richting, half verwachtend dat hij al deze kant aan komt lopen omdat Caleb me meetrekt, maar natuurlijk is hij op dit moment afgeleid met het wegjagen van twee irritante fangirls. Zonder dat ik verder nog de kans krijg iets te zeggen sleurt Caleb me een of andere zijhal in. Het enige waar ik op dit moment blij mee ben is dat de muziek hier veel zachter klinkt, maar dat ik hier met hem sta maakt me toch wel zenuwachtig. "Is er wat?" Ik doe mijn mond open om iets terug te zeggen, maar ik weet niet wat dus sluit ik mijn mond snel weer. Soms is het gewoon beter om de stilte voor zicht te laten spreken.

"Zo zo, kijk eens wie we daar hebben!" Ik hoef me niet eens om te draaien om te weten wie er op dit moment achter me stond. Natuurlijk, het moest weer dat ene persoon zijn die me het meest bang maakt. "Uriël, fluitster ik als ik me langzaam omdraai en oog in oog sta met hem. Zijn zelfverzekerde lachje doet me ongerust veel denken aan die van Caleb.

"Hallo, mevrouw Zomaar-Een-Student" Waarom spreekt hij die woorden zo sarcastisch uit? Wacht, noemde Mike me tegenover hem niet 'zomaar een student' toen Uriël en ik elkaar voor het eerst zagen? Ik wil een aantal gemene dingen tegen hem zeggen, maar ergens voel ik aan dat dat niet handig is dus zeg ik maar weer niks. "Zeg, had je niet even wat later kunnen komen?", zeurt Caleb met een bijna kinderlijke ondertoon. "Het begon net zo gezellig te worden!" Uriël zucht verveeld. "Volgens mij snap je nog steeds niet wie hier de baas is, of soms wel?" Op de een of andere manier blijkt Caleb bang te worden van die woorden, en gaat een stukje verderop tegen de muur aanstaan. Uriël tilt goedkeurend mijn kin een stukje omhoog. Je bent net zo mooi als die keer dat we elkaar voor het eerst zagen, weet je nog?

'hij is gevaarlijk, blijf alsjeblieft zo ver mogelijk uit zijn buurt. En als je hem al tegenkomt, doe dan alsof je hem nog nooit eerder gezien hebt, oké?'

Hoe vaag de opmerking van Mike toen ook leek, ik ga me er wel aan houden.

"U bedoelt toen ik U tegenkwam in dat steegje?", zeg ik zo onschuldig mogelijk. "Ik denk trouwens nog steeds dat U me aanziet voor iemand anders." Mijn laatste zin lijk Uriël wel een klap in zijn gezicht gegeven te hebben. De stilte die hierop volgt word gelukkig al snel doorbroken door een deur die opengaat, gevolgd door Mike. Zijn gezicht gaat snel van ongerust naar verveeld als hij mij met Uriël ziet staan. "zo zo Uriël, jij ook hier?", zegt Mike met een verveelde ondertoon. "En van alle vrouwen die hier rondlopen kies je toch weer haar uit? Jij weet je types ook wel uit te zoeken." Ondertussen is hij naast ons komen staan, en slaat Uriël's hand van mijn gezicht af. Dan kijkt hij eindelijk naar mij. "Ga terug naar het feest, ik handel dit wel af". Zo snel mogelijk loop ik terug naar de harde muziek en zwetende tieners en wacht daar op Mike, die een paar minuten later mijn kant op komt lopen. Zijn piekerende gezicht staat me niet aan. "Is er iets?", vraag ik ongerust. Hij antwoord niet. Ik ben benieuw wat zich daarnet heeft afgespeeld. Dan draait hij zich plotseling naar me toe, en kijkt met zijn grasgroene ogen direct in de mijne.

En dan gebeurt er iets waar ik nog nooit over heb kunnen dromen.

Hij trekt me dichter naar hem toe en drukt zijn lippen zacht maar dringend tegen de mijne. Het verbaasd me dat ik me niet terugtrek, dat ik me niet wil terugtrekken. Het voelt alsof ik al een hele tijd onbewust op dit moment had gewacht. Ik duw me juist dichter tegen hem aan, genietend van elk moment. Net op het moment waarop ik hoop dat dit moment weer voor altijd kan zijn, trekt hij zich geschrokken terug. "Sorry", mompelt hij, gevolgd door een aantal vloekwoorden als hij naar de uitgang loopt en me beduusd achterlaat. 

Weer een cliffhanger :D 

Wat denken jullie wat er verder nog gaat gebeuren in dit verhaal? Wat vinden jullie van Caleb en Uriel? Plz, jullie reacties zijn altijd welkom!! nog 4 en dan heb ik de 100 reacties in totaal in mijn verhaal!! :D Jullie zijn serieus geweldig, zonder jullie was mijn verhaal nooit verder gekomen dan een paar pagina's voordat het in de vergetelheid kwam. Bedankt hiervoor!

BTW, als je het nog niet gezien hebt; het is me eindelijk gelukt (dan srs meer dan 2,5 uur) om mijn tekening bij het vorige chapter te krijgen!! Check  die even uit en vertel me je mening erover!! 

LOVE U ALL!! <3

xx the writer :)