Fifi ile konuşmam gerekiyordu. “İsimsiz” o olmalıydı. Çünkü yazılar tamamen aynıydı. JC ile son zamanlarda yakın olma sebebi de belki buydu. Bilgi toplamaya çalışıyor olmalıydı. Bana ihanet etmediğini düşünüp mutlu bir şekilde aşağıya koştum. Fifi, JC’nin yanındaydı.
“Biraz gelir misin?” Onu çağırdığımı görünce sevinmişti.
“Beni affediyor musun?”
“Ne zamandan beri bunu yapıyorsun Fif... Şey pardon isimsiz mi demeliydim?”
“Ne?”
“Lütfen, her şeyi biliyorum. Anlamamış gibi yapmana gerek yok.”
“Ne isimsizi? Ne diyorsun? Gerçekten anlamıyorum.”
Güldüm. Kimliğini açığa çıkarmak istemiyor olmalıydı. “Sıranın üzerinde duran defterdeki yazı karakteri ile…”
Sözümü kesti. “O defter benim değil ki.” Başımdan aşağı kaynar su dökülmüş gibi olmuştum. Fifi’nin “isimsiz” olmaması beni üzmüş gibiydi.
“Kimin peki?”
“Bilmiyorum. Mr. Scruff’tan okula gelmeden önce işlemiş oldukları derslerin notlarını istemiştim. O da bana dolabından bu defteri verdi.”
“Mr. Scruff mı? İsimsiz o muymuş yani?” Ağzım açık bir şekilde kalmıştım. En başından beri aklıma gelmeyen tek isim buydu sanırım. Nasıl benimle ilgili tüm o şeyleri bilebilirdi ki? Evime gizlice giren, beni gizlice izleyen kişi o muydu? Tanrım, bu çok korkutucuydu.
“Ne isimsizi Madison? Kim bu isimsiz?”
“Önemli bir şey değil. Sonra konuşuruz.” Koşmaya başladım. Sonra durup arkamı döndüm. “Veya konuşmayız.” Fifi’nin JC’lerle takılmasının mantıklı bir açıklaması olmadığına göre onu hala affetmiş sayılmazdım.
En üst kattaki öğretmenler odasına doğru koştum. Mr. Scruff’ı orada bulmayı diliyordum. Kafamda cevaplanması gereken bir sürü soru vardı. Aile sırrımızı nereden biliyordu? Neden benim popüler olmamı istiyordu? Nasıl gizlice evime girmeyi başarmıştı? …
“Mr. Scruff yok mu acaba?” Odaya kafamı uzatıp içerideki öğretmenleri inceledim. Hayır, yoktu.
“Laboratuarda olacaktı canım,” dedi gamzeli bir öğretmen. Gülümseyerek karşılık verdim ve laboratuara doğru koştum. Her yaklaşan adımımda daha çok heyecanlanıyordum.
“Mr. Scruff!” diye bağırarak laboratuara daldım ve Mr. Scruff ile birlikte sınıfta bulunan birkaç öğrencinin bana doğru döndüğünü gördüm. Hepsi cırtlak sesimi komik bulmuştu ve gülmüşlerdi.
“Ne istiyorsun Madison?”
“Sizinle konuşmam gerek.” Utanmış bir şekilde yere doğru baktım.
“İşim olduğunu görmüyor musun?”
“Çok önemli bir mevzu,” diyerek ısrar ettim.
“Pekâlâ, dinliyorum.” Gözümle kapıyı işaret ettim ve gözlerini devirerek dışarıya çıktı. “Evet?”
“Yeni gelen öğrenciyi biliyor musunuz? Fifi… Yani Fiona.”
“Evet.”
“Ona geri kaldığı konular için vermiş olduğunuz defterdeki yazı karakteri, bana verdiğiniz nottaki ile aynı. Bunu gözünden kaçırmıştın değil mi isimsiz?” Son cümleyi artistik bir ton ile söylemiştim.
“İsimsiz derken? O defteri kaybolan eşya dolabından almıştım. Ayrıca sana ne notu verdim ki ben?” Ve yine yanılmıştım.
“Kaybolan eşyaların kime ait olduğunu bulamaz mıyım?”
आप पढ़ रहे हैं
Popülerlik Merdiveni
किशोर उपन्यास14 yaşında yazdığım bir hikaye. Birçok eksik var farkındayım. Ancak lütfen, 14. En azından burada dursun, 14 yaşında iyi iş çıkardığımı düşünüyordum. Dolayısıyla o yaşlardaki kitlenin hoşuna gideceğini de biliyorum. İyi okumalar. -Beyza Doğuç.
