Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 12|

Ik liep naar een van de zijkanten en wilde de zwarte deur open maken. Ik kreeg er alleen de kans niet voor want -waarschijnlijk de chauffeur- sprong zowat voor me neus om de deur voor me open te maken. Ik kon er nog steeds niet aan wennen hoe luxe dat was.

Ik ging in de auto zitten, en het zat nog goddelijker dan de banken in de loungeroom. Er zat een ruit tussen de achterbank en de voorbank, waardoor je elkaar niet kon horen. Iets zei me dat het ergens voor diende maar ik zou niet weten voor wat. Jackson stapte aan de andere kant op, en ik hield mijn adem in. Hij seinde naar de chauffeur en de auto kwam in beweging.

Er hing een ongemakkelijke stilte. Jackson zat achteruit geleund op zijn plek en keek naar voren. Ik in tegendeel kon nauwelijks stil blijven zitten. Zenuwachtig keek in uit het raam en weer terug naar mijn handen. Ik probeerde mijn ademhaling gelijk te houden, maar dat mislukte grandioos. Ik was te opgewonden en kan niet rustig blijven.

'Het is niet zo eng hoor', zei Jackson die mijn gedrag had opgemerkt. Bloed stroomde in hoog tempo naar mijn wangen en ik kreeg het acuut warm. Hij had op me gelet. 'Ik- Ik ben alleen nog nooit naar zoiets geweest', stamelde ik. Een héél klein glimlachje verscheen op zijn gezicht, en het leek wel alsof ik smolt. Het stond hem geweldig, en hij werd er nog knapper door. Het verraste me dat er kleine kuiltjes in zijn wangen vormde, en dat hij lach rimpeltjes had. Ik kon hier uren naar kijken, en niets anders meer doen.

'Doe wat ik doe', zei hij simpel, en de lach verdween al weer. 'Als je gewoon een beetje naar de camera's lacht komt alles goed'. Mijn ogen werden groter. 'Camera's?' Vroeg ik verschrikt. Jackson knikte bedachtzaam. 'Is dat een probleem Aimée?'

'Nee hoor', piepte ik. Shit, dacht ik. Ik stond nooit goed op foto's. De ene keer hangt mijn mond open of is een oog dicht geknepen, terwijl de andere keer mijn haar een ramp is. Shit, shit, shit

Jacksons voorhoofd rimpelde en zijn ogen stonden vragend. 'Het komt goed ja?'

'Ja', zei ik zachtjes. Daarna wende hij zijn blik van me af, en ik liet mijn hoofd tegen het koude raam hangen. Het komt goed zei hij, en ik geloofde hem.

Na een half uurtje kwam de auto tot stilstand.

Ik keek uit het raam en een groot restaurant doemde voor me op. De eerste indruk wat ik had was dat het er super chic uit zag. Ik slikte en scande nog even snel wat ik aan had. Het moest wel gepast zijn. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Jackson druk op zijn telefoon aan het typen was. Hopelijk niks ernstigs.

De chauffeur stapte als eerste uit waarna hij mijn deur open maakte. Ik glimlachte beleefde en gleed uit de auto. Hij sloeg het portier weer dicht en Jackson kwam even later naast me staan. De range rover reed met een rot gang weg en daar stonden we dan. Voorzichtig keek ik naar Jackson die er nog steeds relax bij stond. 'Ben je er klaar voor?' Fluisterde hij enigszins geamuseerd. Ik knikte en slikte de brok in mijn keel weg. 'We doen het', zei ik en zoog wat extra zuurstof naar binnen.

Opeens voelde ik zijn hand op mijn onderrug rusten, en het kwam als een prettige verrassing. Die ene kleine aanraking liet mijn hart op hol slaan. Zijn hand was warm en voelde heerlijk op mijn bedekte huid. Heel zachtjes duwde hij me vooruit en samen liepen we naar de ingang. Het was nog best wel lastig op deze hakken en het deed verschrikkelijk veel pijn, maar ik zette me erover heen. Dat was wel het laatste waar ik me zorgde over maakte.

Bij de deur werden hartelijk verwelkomd door twee jonge lakeien. 'Meneer King en...?' Een van de jongens keek me vragend aan. Ik wilde mijn naam zeggen maar Jackson was me voor. 'Mevrouw Ross', zei hij. 'Als het goed is staat het op jullie lijst', hij leek licht geïrriteerd. Het enige wat ik deed was zo lief mogelijk glimlachen. De jonge lakei keek vlug op zijn lijstje en knikte. 'Het spijt me mevrouw', verontschuldigde hij zich. Jackson rolde met zijn ogen en nam me mee naar binnen.