KARANLIK VE AYDINLIK SERİSİ / KISIM I
Feray Eldem, psikoloji okurken aynı zamanda Karaköy'de bir sanat galerisinde çalışmaktadır.
Gece yarısı telefonuna gelen mesaj ile galeriye gittiğinde patronunu ölü bulur ve işlenen cinayet ile Feray şüpheliler...
Bölümü beğenmeyi ve yorum bırakmayı unutmayın, özellikle satır arası yorumlarınızı eksik etmezseniz beni çok mutlu edersiniz. Seviliyorsunuz! 🖤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KOD ADI: TRUVA ATI
"Görünümü dostane, içine sakladığı niyeti düşmancaydı."
Banks - Waiting Game
✨
Yirmi üç yıl önce bir bebek doğdu.
Annesinin rahminden babasının kollarına düştü. Öylesine küçük ve güzeldi ki baba sıfatına hak kazanan adam ona sarılarak ağladı. Küçük kızının koyu renkteki gözlerine bakarken uğruna ölebileceğini düşündü. Gecenin bir vaktinde doğan minik bedenin beyaz teninde parlayan badem gözleriyle buluştuğunda, eğilerek kulağına ismini fısıldadı.
Yedi yıl boyunca Gece Gevheri olarak tanınan ben, on altı senedir Feray Eldem adıyla anılıyordum.
Babam bana bu ismi verdiğinde umut etmiş, bir dilekte bulunmuştu. Gecenin içinde mahsur kalan küçük kızının aydınlığa giden yolu kendisinden yayılan ışık ile bulabileceğini düşünerek adımı tekrar kulağıma fısıldamıştı. Evet, yeni ismim eskisine bir göndermeydi.
Babam kaçırılışımın ardından sadece soy ismimizi değiştirmek ile kalmamış, bana yeni bir ad vermişti. Düşmanlarının bana ulaşabilmesinden korkmuş, izimi kaybettirmişti. Öyle ki artık ben bile bilmiyordum nereden geldiğimi. Kökenlerimi keskin bir baltayla kesmiş, ağacımın dallarını kurutmuştu. Annem bile gerçek ismimi zikretmez, bana her zaman Feray derdi. Yıllardır hayatımda olan insanlar bu sırrımı bilmezdi. Bu yüzden düşünmeden duramıyor, delirecek gibi hissetmekten kendimi alıkoyamıyordum.
İki gündür tanıdığım hatta hakkında doğru düzgün tek bir şey dahi bilmediğim o adam, bana nasıl üstü toz tutmuş adımla seslenebilmişti?
Doğruyu söylediğine inanmayı deniyor, sözlerini algıda seçicilik ile yanlış anladığımı düşünmek istiyordum fakat kendimi kandıramıyordum. İnsanı titreten bir kudrete sahip olan tok sesiyle adımı zikretmesi ruhumdaki küçük kızın uyanışına şahitlik etmeme neden olmuştu. Benimle değil de onunla konuşmuş, adeta eski bir dostu selamlamıştı. Sorgulamadan edemiyordum. Acaba hayatımın bir evresinde karşılaşmış mıydım o adam ile? Bu mümkün olabilir miydi?
Fakat onu görsem hatırlardım.
Öylesine bir güzelliği unutmak imkânsızlıktı.
Sanırım yine paranoyaklığımın esiri oluyordum.
Ergenlik döneminde kullandığım ilaçlar beni bu noktaya getirmişti. En azından kendimce suçu onlara atarak vicdanımı aklıyor, kötü huyumun üstünü kabahatimle örtmeye çalışıyordum.
