KARANLIK VE AYDINLIK SERİSİ / KISIM I
Feray Eldem, psikoloji okurken aynı zamanda Karaköy'de bir sanat galerisinde çalışmaktadır.
Gece yarısı telefonuna gelen mesaj ile galeriye gittiğinde patronunu ölü bulur ve işlenen cinayet ile Feray şüpheliler...
Uzun bir bölüm ile karşınızdayım. Lütfen bol bol yorum bırakmayı ve yıldıza basmayı unutmayın. Bölüm şarkılarına ve isimlerine dikkat edin. Çokça seviliyorsunuz!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KOD ADI: CEHENNEME İNİŞ
"Ruh indi dibe ve gördü sonunu. Yaşam yolunun yarısında, ikinci doğuşunu buldu."
✨
İnançlı bir insandım.
Dünya denilen bu fani yerde verdiğimiz her sınavın bir mükâfatı ya da ağır bir cezası olması gerektiğini düşünenlerdendim. Aksi takdirde çektiğim her ceremede niye yaşıyorum ki diye sorgulamadan edemezdim.
Cennet ve cehennem kavramları beni rahatlatırdı.
Kötü insanların başka insanların yargıları ve kararları üzerinden cezalandırılmaması sonucunda, en azından ilelebet cehennemde yanabileceğini düşünmek beni mutlu ediyordu zira ben her kötülüğün bir geri dönüşü olması gerektiğine inanırdım. Başkalarını mutlu ediyorsan sana cennetin en güzel nimetleri ikram edilmeliydi ama bencillikle ve salt kötülükle hayatını yaşıyorsan cehennemde iblislerle savaşmaya hazır olmalıydın.
Karşımdaki tabloya bakmak bütün fikirlerimin sarsılmasına neden oluyordu.
Bazı insanlar zaten iblisti. Cehennemin kapıları açılmıştı da hepsi dünyamıza mı kaçıvermişti? Eğer öyle değilse insan denilen varlık, nasıl böyle vahşi olabilirdi?
Kapının pervazına yaslandım ve yatağıma uzanan kadına baktım. Sekiz saattir uyuyan kadın, uzun zamandır gözünü bile kapamamış olmalıydı. Onu ve diğer kadınları bulduğumuz konteyner insanlık dışı bir eylemin sonucuydu. Gözlerimi yumarak sertçe yutkunduğumda aklıma düşen simalar ruhumu yaraladı. Hissettikleri korkuyu yüzlerine yerleştiren genç kadınlar, neredeyse bir aydır kapalı bir kutunun içinde hayatta kalmaya çalışıyorlardı. Hepsi bitap haldeydi ve sağlıklı beslenip gün ışığı görmedikleri için bazıları hastalanmıştı.
Dilhan aralarındaki en büyük kişiydi. Bu yüzden bunca zamandır onlara kol kanat germişti. Ondan aldığımız yardım ile kadınların güvenini kazandığımızda Hektor hepsini koruma altına aldı. Onlara yemek verip Bahri amcanın yardımıyla tedavi etmeye çalıştık. İsimlerini, nereden geldiklerini öğrendiğimizde ise Hektor işe koyuldu ve anlayamadığım bir kudret ile hepsini vatanlarına geri göndermek adına tasarladığı planı uygulamaya başladı. Kimlerle bağlantılar kuruyordu, bakanlıkta veya herhangi bir kurumda nasıl ilişkilere sahipti bilmiyordum ama başarmıştı. Otuz sekiz kadının otuzuna özel uçaklar ayarlayıp onları yuvalarına göndermiş, konsolosluklarla irtibata geçerek onları karşılayacak ve onlarla ilgilenecek insanları ayarlamıştı.
