The Mean Maid (Under editing process)

Chapter fifty-three [Not...Anymore]

Chapter 53

Not ... Anymore




Andito nanaman ako sa harap ng pinto nya, kinakabahan.. Not like before nung may ibibigay ako sa kanyang bracelet, mas kinakabahan ako ngayon. Ramdam na ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil sa halong excitement at kaba..

Inayos ko for the last time ang hair ko at tumingin sa mirror ko. Makikilala parin naman niya ako diba? Im still Dannica.. I wish he still have the feelings for me, iniwan ko syang mahal ako.. And I hope ngayong babalikan ko na siya, mahal parin nya ako.

Im in front of his unit. Nagsarili na sya, he's an engineer himself. Sa pagkakaalam ko, nakapagtayo na siya ng bahay niya pero di sya nagsstay don. Nalaman ko rin kina Mandy na sakanya ipapamana ang company nila but he rejected it kaya sa kambal nalang daw niya nabigay. He's so successful, kaya nyang mabuhay without his parents' help. Unlike me, akala ko, di ko kaya mabuhay without Mom and Dad kaya pinili kong sumama sa kanila. But not now, I will now chose him.



Huminga akong malalim at hinogot lahat ng guts at energy ko sa pagpindot ng doorbell nya. Lalong naghahabulan ang tibok ng puso ko habang papalapit ang kamay ko sa doorbell nya..

My first attempt failed kaya pinindot ko ulit and after the third buzz bumukas din ang pinto..

Feeling ko nagslow-mo lahat nung makita ko siya. He had grown mature. Mas tumangkad siya, mas lalo siyang gumwapo. Napansin ko agad ang blonde hair nya. Hindi na gaya nung black na may kunting red dye. Mas mapupungay na ang mata nya at mas lalong napaperfect ang form ng lips nya. He's body was now well defined. He's now better, no.. The best.. Kahit ang dami ng pinagbago niya physically.. Siya parin ang Shin ko..

[A/N: Ayun si Shin sa Multimedia box sa blond hair nya. Huwaaa! He is more hot there! *0*]

Unti unting nagform sa lips ko ang mga ngiti ko habang siya napanganga at tinitingnan nya ako from head to foot ng pabalik balik.

"Shin!" masiglang sabi ko sabay talon at yakap sakanya.. "I missed you!!" di mapawi ang ngiti ko.

Sa wakas, after five years of feeling empty, of feeling so sick in America kaharap ko na ulit siya.. Kayakap ko na ulit siya.

I expected him to hug me back pero wala akong naramdaman, he is still maybe in the state of shock kaya kumalas ako sa yakap at hinarap ulit siya ng may ngiti sa mga labi ko.

"Baby! Im back!" hinawakan ko ang dalawang kamay niya. Nawala ang pagka awang ng bibig nya and I expect him to smile but what he did was the opposite. His eyebrows met at unti unti siyang napasimangot at nadismaya.

"Aren't you happy? I came back.." masigla parin ang boses ko hoping for him to smile back at me and share this joyous day in our life.

"Why did you come back?" nawala ang ngiti ko sa sinabi nya. Halata sa boses nya ang pagkadismaya kaya yung excitement ko parang napapalitan ng pagsikip ng dibdib ko.

"I came back.. for you.." kinalas nya ang kamay nyang hawak hawak ko at mas lalong napasimangot.

"Yeah right. You don't need to."

"P-pero.. Aren't you happy Im here?" lalong bumibilis ang puso ko sa kaba. Iba sa kabang nararamdaman ko kanina, iba ang tibok ng puso ko kasi bawat pagbilis.. Mas masakit..